Άρθρο του Γαβριήλ Σακελλαρίδη στην εφημερίδα “Εποχή”

 

Ξε­χει­λί­ζο­ντας από κοι­νω­νι­κή ευαι­σθη­σία, ο κ. Σα­μα­ράς έ­σπευ­σε με­ρι­κές εβδομάδες πριν τις ε­κλο­γές να α­να­κοι­νώ­σει μέ­τρα κοι­νω­νι­κής στή­ρι­ξης για τους ά­στε­γους. Εκεί που θεω­ρού­σε ό­τι το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο πρό­βλη­μα της κοι­νω­νίας ή­ταν η έλ­λει­ψη δω­ρεάν WiFi, ά­κου­σε προ­φα­νώς α­πό τους συμ­βού­λους ε­πι­κοι­νω­νίας του ό­τι η χώ­ρα βιώ­νει πραγ­μα­τι­κή αν­θρω­πι­στι­κή κρί­ση, και αι­σθάν­θη­κε την ανάγκη να δεί­ξει ό­τι α­σχο­λεί­ται με το θέ­μα. Όχι για­τί τον έ­πια­σε ξαφ­νι­κά ο πό­νος. Αλλά για­τί προ­σπα­θεί να μας κά­νει να ξε­χά­σου­με τους βα­σι­κούς υ­πεύ­θυ­νους για την αν­θρω­πι­στι­κή κρί­ση, που εί­ναι ο ί­διος, η κυ­βέρ­νη­σή του και η πο­λι­τι­κή που έ­χει ε­πι­βλη­θεί στη χώ­ρα. Το α­πο­τέ­λε­σμα της πο­λι­τι­κής αυ­τής εί­ναι χι­λιά­δες αυτοκτο­νίες, ε­κα­τομ­μύ­ρια α­να­σφά­λι­στοι και ά­νερ­γοι άν­θρω­ποι, ε­κα­το­ντά­δες χιλιά­δες σπί­τια χω­ρίς ρεύ­μα, νοι­κο­κυ­ριά να α­πει­λού­νται με κα­τα­σχέ­σεις, άνθρωποι που τρώ­νε α­πό τα σκου­πί­δια και κοι­μού­νται στα πα­γκά­κια.  Τώ­ρα, για να α­πο­φύ­γει την ε­κλο­γι­κή συ­ντρι­βή, ο κ. Σα­μα­ράς ε­ξαγ­γέλ­λει «μέ­τρα για την ανακού­φι­ση των α­στέ­γων», την ί­δια στιγ­μή που η πο­λι­τι­κή του σπρώ­χνει στο περι­θώ­ριο, τη φτώ­χεια και την ε­ξα­θλίω­ση ο­λοέ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρους αν­θρώ­πους.

Δεν μη­δε­νί­ζου­με κα­μία προ­σπά­θεια αλ­λη­λεγ­γύης

Από κο­ντά ο κ. Κα­μί­νης υ­πε­ρη­φα­νεύε­ται για το έρ­γο του στον το­μέα της αλληλεγγύης, το ο­ποίο έ­γι­νε μά­λι­στα με τον κοι­νω­νι­κό προϋπο­λο­γι­σμό του δή­μου μειω­μέ­νο κα­τά 50%, σε σχέ­ση με την προ της κρί­σης ε­πο­χή. Ένα μι­κρό οικονομικό θαύ­μα; Όχι βέ­βαια. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εί­ναι ό­τι ο κ. Κα­μί­νης λειτούργη­σε ως δια­με­σο­λα­βη­τής με­τα­ξύ της αν­θρώ­πι­νης δυ­στυ­χίας και δια­φό­ρων χο­ρη­γών, για να εμ­φα­νί­σει προ­ε­κλο­γι­κά το έρ­γο αυ­τό ως δι­κό του. Μπο­ρεί να το έ­κα­νε α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά. Δεν μη­δε­νί­ζου­με κα­μία προ­σπά­θεια αλ­λη­λεγ­γύης, α­κό­μα και αν α­φο­ρά μια κου­βέρ­τα ή έ­να πιά­το φα­γη­τό. Θεω­ρού­με, ό­μως, ό­τι ο δή­μος μιας πό­λης σε κρί­ση, έ­χει να κά­νει πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρα α­πό αυ­τό. Να έ­χει το δι­κό του σχε­δια­σμό με βά­ση τις πραγ­μα­τι­κές α­νά­γκες, να ε­νερ­γο­ποιεί τις τε­ρά­στιες δυνάμεις που έ­χουν α­πε­λευ­θε­ρω­θεί α­πό την κοι­νω­νία στον το­μέα της αλληλεγγύης, να συ­ντο­νί­ζει αυ­τό το έρ­γο σε συ­νερ­γα­σία με φο­ρείς, ορ­γα­νώ­σεις και πρω­το­βου­λίες, να α­ξιο­ποιεί το δυ­να­μι­κό και τους πό­ρους του δή­μου για να στη­ρί­ξει την κοι­νω­νι­κή συ­νο­χή στην πό­λη. Και ε­πί­σης να μι­λά­ει: Για τη διά­λυ­ση της πρω­το­βάθ­μιας υ­γείας, για την κα­τάρ­γη­ση της κυ­ρια­κά­τι­κης αρ­γίας που απειλεί τα μι­κρά κα­τα­στή­μα­τα, για τους πλει­στη­ρια­σμούς που έρ­χο­νται με­τά τις ε­κλο­γές και θα βγά­λουν ο­λό­κλη­ρες οι­κο­γέ­νειες στον δρό­μο, για τα σπί­τια χω­ρίς ρεύ­μα, για την ι­διω­τι­κο­ποίη­ση του νε­ρού που θα δη­μιουρ­γή­σει α­κό­μα πιο σο­βα­ρά κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα. Όλα αυ­τά πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται στο μνη­μό­νιο, του ο­ποίου ο κ. Κα­μί­νης ζη­τού­σε α­γω­νιω­δώς την υ­περ­ψή­φι­ση, την ί­δια ώ­ρα που ε­κα­το­ντά­δες χιλιά­δες Αθη­ναίοι πλημ­μύ­ρι­ζαν το Σύ­νταγ­μα δια­δη­λώ­νο­ντας για το δι­καίω­μά τους στην α­ξιο­πρε­πή ζωή.

Το πιο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό ερ­γα­λείο, η αλ­λη­λεγ­γύη

Η «Ανοι­χτή Πό­λη» έ­χει ή­δη ε­ξαι­ρε­τι­κά ση­μα­ντι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα στον το­μέα της αλ­λη­λεγ­γύης, σε ό­λες τις γει­το­νιές της Αθή­νας. Ως δη­μο­τι­κή αρ­χή μπο­ρεί να κά­νει πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρα. Υπάρ­χουν κλει­στά δη­μο­τι­κά και δη­μό­σια κτί­ρια, που μπο­ρούν να α­ξιο­ποιη­θούν. Υπάρ­χουν στην πό­λη χι­λιά­δες ά­δεια σπί­τια και δια­με­ρί­σμα­τα, που θα μπο­ρού­σαν να ε­ντα­χθούν σε έ­να πρό­γραμ­μα κοι­νω­νι­κής κα­τοι­κίας με υποστή­ρι­ξη και α­πό κοι­νω­νι­κά προ­γράμ­μα­τα του Ε­ΣΠΑ. Υπάρ­χουν τα δί­κτυα των δη­μο­τι­κών ια­τρείων που μπο­ρούν να βο­η­θή­σουν ορ­γα­νω­μέ­να στην πε­ρί­θαλ­ψη όλων αυ­τών που ζουν σή­με­ρα χω­ρίς α­σφα­λι­στι­κή κά­λυ­ψη. Αλλά το πιο ση­μα­ντι­κό και το πιο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό ερ­γα­λείο που έ­χου­με στην διά­θε­σή μας, εί­ναι το τεράστιο κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύης που συ­νε­χώς δυ­να­μώ­νει, δεί­χνο­ντας την αποφασιστι­κό­τη­τα με την ο­ποία η κοι­νω­νία υ­πε­ρα­σπί­ζε­ται τη συ­νο­χή και την αξιο­πρέ­πειά της.  Η Αθή­να θα γί­νει πό­λη της αλ­λη­λεγ­γύης. Όχι χά­ρη στην ό­ψι­μη κοι­νω­νι­κή ευαι­σθη­σία που εμ­φα­νί­ζει προ­ε­κλο­γι­κά ο πρω­θυ­πουρ­γός. Ού­τε χά­ρη στην ε­πι­τυ­χη­μέ­νη δια­χεί­ρι­ση φι­λαν­θρω­πίας που ε­πι­διώ­κει να πι­στω­θεί ο κ. Καμίνης. Αλλά με μια ι­στο­ρι­κή αλ­λα­γή, που θα κά­νει το δή­μο ε­νερ­γό σύμ­μα­χο της κοι­νω­νίας α­πέ­να­ντι στην κρί­ση, και θα ιε­ραρ­χή­σει τις αν­θρώ­πι­νες α­νά­γκες πά­νω α­πό κά­θε στε­νό πο­λι­τι­κό και οι­κο­νο­μι­κό συμ­φέ­ρον. Η ώ­ρα εί­ναι τώ­ρα.