συνέντευξη στο “athinorama.gr”/Δ. Ζευκιλή

Αυθόρμητος, χαμογελαστός, χωρίς ready-made πολιτικό λόγο, χαρούμενος που είχε την ευκαιρία να απαντήσει και σε διαφορετικές ερωτήσεις για την πόλη, πέρα από αυτές που επιμένουν να του θέτουν συνεχώς («έχει η κολλήσει η βελόνα στο θέμα της ασφάλειας και του παρεμπορίου σε μένα» ), ο 33χρονος οικονομολόγος με καταγωγή από τη Νίσυρο μας υποδέχτηκε με απλό καθημερινό ντύσιμο στα γραφεία της Ανοιχτής Πόλης, μας μίλησε απευθείας στον ενικό και περπάτησε μαζί μας για τις ανάγκες της φωτογράφησης πέριξ της Πλατείας Βάθης, σταματώντας να ακούσει τον κόσμο που έσπευδε να του σφίξει το χέρι. Η πόλη που ονειρεύεται άλλωστε είναι… ανοιχτή στο κοινό (η συμμετοχή και η αλληλεγγύη είναι λέξεις-κλειδιά ), με γειτονιές υποβαθμισμένες σαν αυτή να φωτίζονται, όχι μόνο με… led, αλλά και με κέντρα εναλλακτικής και νεανικής καλλιτεχνικής δημιουργίας που φιλοδοξούν να φέρουν τους Αθηναίους αλλά και τους τουρίστες βράδυ στην Αχαρνών και τη Λιοσίων. Όσοι έχουν ζήσει στο Βερολίνο ή έχουν συνομιλήσει με ξένους καλλιτέχνες που «γοητεύονται» από τα χαμηλά ενοίκια στην Αθήνα της κρίσης, ξέρουν ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα.

Απόφοιτος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και του New School της Νέας Υόρκης, φίλος και συνοδοιπόρος του Αλέξη Τσίπρα από την εποχή των καταλήψεων και της Γένοβας, ο Σακελλαρίδης έχει εργαστεί ως οικονομολόγος και έχει λάβει μέρος στην εκπόνηση πολλών οικονομικών μελετών. Νεοσμυρνιώτης αλλά κάτοικος Εξαρχείων εδώ και χρόνια, δεν έχει αυτοκίνητο, και αγαπά να περπατά στην πόλη από το Μετς ως την Ακαδημία Πλάτωνα, την οποία θέλει να αναδείξει, όχι με mall, αλλά φέρνοντας τους ξένους τουρίστες να γνωρίσουν έναν παραμελημένο αρχαιολογικό θησαυρό και να πιουν έναν καφέ στο συνεργατικό καφενείο δίπλα στο πάρκο. Προ-προεκλογικής περιόδου, αγαπούσε να βγαίνει και να ζει την πόλη τη νύχτα – από τα bars των Εξαρχείων και τα πέριξ της Κολοκοτρώνη ως τα ουζερί του Κεραμεικού, ενώ δεν κρύβει την αγάπη του για το σινεμά (ειδικά τα θρίλερ ) αλλά και για τις ξένες αμερικανικές σειρές. Δεν είναι τυχαίο ότι στην tweeter- οσυζήτηση που άνοιξε πριν λίγες μέρες με το κοινό και έγινε top trend ξεκίνησε με… spoiler για το «Game of Thrones», και μεταμόρφωσε τα φτερωτά logo του tweeter στα Πουλιά του Χίτσκοκ! Θέλει να δει τις έθνικ γειτονιές να αποτελούν προορισμό για τους Αθηναίους αλλά και τους επισκέπτες της πόλης με πολυεθνικές αγορές, ζηλεύοντας που σε άλλες πόλεις αναδεικνύονται αντί να γκετοποιούνται, ενώ δεν διστάζει να αγκαλιάσει το Athens Pride, και θα ήθελε να είναι ο πρώτος δήμαρχος της Αθήνας που θα παντρέψει ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων.

–Ποια είναι η αγαπημένη σου γειτονιά στην πόλη;

Μου αρέσουν πολλές γειτονιές της Αθήνας, με διαφορετική φυσιογνωμία. Τα Πετράλωνα, το Κουκάκι, η Ακαδημία Πλάτωνος, ο Κεραμεικός. Μου αρέσει να κάνω τις αποστάσεις με τα πόδια, δεν έχω αυτοκίνητο. Όλες οι περιοχές που προανέφερα έχουν αποκτήσει μια νέα ταυτότητα, χρειάζεται όμως προσοχή ως προς το πώς στήνεται αυτή, για να μην πάρει στρεβλά χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα τα Άνω Πετράλωνα είναι μια πολύ όμορφη περιοχή, όμως η υπερσυσσώρευση καταστημάτων, η κατάληψη των πεζοδρομίων από τα τραπεζοκαθίσματα δημιουργεί εντάσεις στη γειτονιά.

–Στην Αθήνα προκάτ γειτονιές διασκέδασης, όπως του Ψυρρή ή και το Γκάζι, συχνά ξεπηδούν χωρίς σχέδιο και αναπτύσσονται σε σημείο κορεσμού. Τι δεν γίνεται καλά και δεν έχουμε ζωντανές γειτονιές κατοικίας, τέχνης και διασκέδασης όπως γίνεται αλλού στο εξωτερικό; 

Η περιοχή του Ψυρρή που είπες κι εσύ, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα πώς μια γειτονιά με μικρές βιοτεχνίες μετατράπηκε σε διασκεδαστήριο, αποκλείοντας άλλες χρήσεις. Αυτό που πρέπει να γίνει –και συμβαδίζει και με τα πρότυπα του εξωτερικού στις μεγάλες πόλεις– είναι να βρίσκουμε τρόπους να συνυπάρχουν πολλαπλές χρήσεις. Να ανοίγουν μεν bar και εστιατόρια, αλλά με τρόπο προσεκτικό, έτσι ώστε να μην εξοβελίζονται άλλου τύπου δραστηριότητες, ειδικά η κατοικία. Δουλειά του δήμου, στο πλαίσιο ενός ειδικού σχεδίου, είναι να φέρουμε ζωή σε περιοχές που έχουν αφεθεί σήμερα και θεωρούνται η πίσω αυλή της Αθήνας, όπως οι γειτονιές κατά μήκος της Αχαρνών και της Λιοσίων.

–Πώς θα γίνει αυτό στην πράξη;

Έχουμε την άποψη ότι, ειδικά μέσα στη συγκεκριμένη συγκυρία, ένα συγκριτικό πλεονέκτημα της Αθήνας είναι ότι υπάρχει τεράστιο πολιτιστικό απόθεμα, ένας πολιτιστικός οργασμός, πάρα πολλά μικρά ερασιτεχνικά συγκροτήματα, θεατρικές ομάδες, καλλιτέχνες. Αν αξιοποιούσε το δυναμικό αυτό ο δήμος, ως συγκριτικό πλεονέκτημα της πόλης, θα μπορούσε να βοηθήσει πολλαπλά στην αντιμετώπιση της κρίσης. Θέλουμε να δημιουργήσουμε χώρους έκφρασης, να φτιάξουμε πολιτιστικές πιάτσες σε υποβαθμισμένες περιοχές, που θα τους προσδώσουν άλλο χαρακτήρα και ταυτότητα και θα φέρουν ταυτόχρονα ανάπτυξη – παράλληλα με τη θέσπιση κίνητρων για άνοιγμα νέων μαγαζιών στις εν λόγω γειτονιές.

–Μιλώντας για τον πολιτισμό, για ποιο λόγο πιστεύεις ότι ο δήμος αποτυγχάνει να οργανώσει σοβαρά πολιτιστικά events που έχουν ανάγκη τόσο οι Αθηναίοι όσο και οι τουρίστες;

Για μας ο πολιτισμός είναι σημείο αιχμής και διαφωνούμε με το υπάρχον σύστημα πολιτισμού του δήμου, το οποίο συμβαδίζει με μια κεντρική αντίληψη που λέει ότι πολιτισμός είναι μόνο το Μέγαρο και τα κοινωφελή ιδρύματα και περιορίζεται σε συγκεκριμένους χώρους αποκομμένους από τις γειτονιές. Θέλουμε να αναβιώσουμε τις δραστηριότητες λαϊκής επιμόρφωσης που υπήρχαν παλιότερα και καταργήθηκαν, να γίνουν οι δημοτικοί κινηματογράφοι χώροι προώθησης του εναλλακτικού πολιτισμού και της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής. Είναι σημαντικό να διαχέεις τον πολιτισμό στις γειτονιές, στήνοντας μια ταυτότητα στην πόλη που θα μπορούσε να σε ωφελήσει και τουριστικά. Όταν δίνεις πολιτιστικό χαρακτήρα σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά σαν αυτές που σου ανέφερα νωρίτερα, μπορείς να βοηθήσεις πολλαπλά την οικονομική δραστηριότητα, πέρα από τον τουρισμό, και μέσω του εμπορίου. Ταυτόχρονα, χωρίς να θέλω να γενικεύσω, δημιουργείς τους όρους μιας βιώσιμης πόλης. Όταν ανοίγουν δηλαδή θέατρα και μουσικές σκηνές σε μια γειτονιά σκοτεινή και έρημη αυτό δημιουργεί και ασφάλεια, εξαφανίζει τις μαύρες τρύπες τις οποίες καταλαμβάνουν διάφορα κυκλώματα αλλά και η μικροπαραβατικότητα.

–Μπορεί η Αθήνα να αποκτήσει έθνικ γειτονιές ασφαλείς και ενδιαφέρουσες για τους πολίτες;

Σε άλλες χώρες οι γειτονιές μεταναστών αποτελούν στοιχείο της πολιτιστικής ταυτότητας μιας πόλης και σημείο προορισμού για να δοκιμάσεις τις κουζίνες και να αγοράσεις τα παραδοσιακά προϊόντα τους. Εδώ βλέπουμε δυστυχώς να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: οι περιοχές αυτές είναι οι πλέον γκετοποιημένες και προβληματικές. Γι’ αυτό έχουν σοβαρές ευθύνες τόσο οι κυβερνήσεις όσο και ο δήμος της Αθήνας. Έχει να κάνει με αντιλήψεις οι οποίες δυστυχώς ευνοούνται και στην τωρινή εκλογική αντιπαράθεση, όπου για ψηφοθηρικούς λόγους παρουσιάζεται ο «άλλος» ως απειλή και ως εν δυνάμει εγκληματίας. Είναι θλιβερό να πηγαίνεις σε πόλεις στην Αγγλία ή στη Γερμανία και οι μουσουλμανικές γειτονιές να είναι αξιοθέατο, και εδώ να σπέρνουμε το μίσος και το φόβο γύρω από αυτό το θέμα. Ο δήμος πρέπει να διευκολύνει μέσα στο υπάρχον πλαίσιο –δεν μπορεί ούτε να διώξει τους μετανάστες ούτε να υψώσει τείχος–, να διαχειριστεί την κατάσταση, να βοηθήσει την κοινωνική ένταξη και ενσωμάτωση των μεταναστών και να σπάσει τη γκετοποίηση. Εμείς επαναφέρουμε μια παλιά πρόταση του Καμίνη, την οποία στη συνέχεια ο ίδιος απαξίωσε τελείως, για δημιουργία πολυεθνικών αγορών, όπου θα μπορούν οι μετανάστες να πουλάνε τα προϊόντα τους. Αυτό από τη μία θα δώσει σε κάποιους από αυτούς τη δυνατότητα να βγάζουν τα προς το ζην με νόμιμο τρόπο και, ταυτόχρονα, θα βοηθήσει στο σπάσιμο της ξενοφοβίας.

–Πολύς λόγος γίνεται για το φωτισμό. Πόσες λάμπες χρειάζεται τελικά η Αθήνα για να είναι σωστά φωτισμένη;

Ο φωτισμός είναι σοβαρό πρόβλημα στην καθημερινότητα της πόλης, ας μην κοροϊδευόμαστε, και εμείς τον τοποθετούμε ψηλά στις προτεραιότητές μας. Αν περπατάς όπως εγώ κάθε βράδυ στην κατασκότεινη Ζωοδόχου Πηγής, γυρίζοντας σπίτι σε πιάνει φόβος, πόσο μάλλον σε λιγότερο κεντρικές γειτονιές. Οι υπάλληλοι στη διεύθυνση ηλεκτροφωτισμού του δήμου μας είπαν ότι αυτό που απαντάνε στους πολίτες, που τους παίρνουν διαρκώς τηλέφωνο για το θέμα, είναι ότι δεν υπάρχουν λάμπες γιατί ο δήμος χρωστάει στους προμηθευτές και αυτοί δεν προσέρχονται σε διαγωνισμούς. Άλλη μια απόδειξη ότι η περίφημη «οικονομική εξυγίανση» του κ. Καμίνη στήθηκε πάνω στην κατάρρευση βασικών αναγκών των πολιτών. Το ίδιο μας λένε και οι υπάλληλοι της οδοποιίας: «ποιος θα έρθει να μας δώσει άσφαλτο;»

–Τι είναι για σένα η αισθητική της πόλης;

Πιστεύω ότι είναι θεμιτό διαφορετικές γειτονιές της πόλης να έχουν διαφορετική αισθητική· να μην πάμε σε μια μονοκαλλιέργεια της αντίληψης περί αισθητικής από τα Πατήσια ως το Κολωνάκι. Η αισθητική πρέπει να δένει με την ιστορική ταυτότητα και με τους κατοίκους μιας περιοχής. Το θέμα πάντως έχει να κάνει και με τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Ο κόσμος προβαίνει συχνά σε βαναυσότητες και δεν μιλάω μόνο για τους βανδαλισμούς, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο θα στήσει το μαγαζί του ή το σπίτι του, γιατί νιώθει ότι ζει σε μια πόλη που δεν τον σέβεται και δεν υπάρχει κάποιος θεσμός ή δημοτική αρχή, που να έχει έγνοια για την πόλη ή για την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών. Πρέπει να συμβάλουμε όλοι στο να αλλάξουν οι συνειδήσεις των Αθηναίων.

–Ποιες είναι οι 5 πρώτες προτεραιότητές σας;

Ο δήμος, ως ασπίδα κοινωνικής προστασίας και κοινωνικής αλληλεγγύης, ειδικά στους καιρούς που ζούμε. Ενίσχυση και βελτίωση της ποιότητας ζωής, με δημόσιους χώρους, μικρές αναπλάσεις και πεζοδρομήσεις στις γειτονιές, καθαριότητα. Πολιτισμός. Ενίσχυση της οικονομικής δραστηριότητας με εξορθολογισμό των τελών και νέα κίνητρα. Δημοκρατία-συμμετοχή-διαφάνεια στο δήμο και στην πόλη, ενάντια τόσο στο συγκεντρωτισμό όσο και στην κατεύθυνση της αποκέντρωσης.

–Ποιες κινήσεις θα κάνετε ως προς τον τουρισμό;

Η Αθήνα έχει τεράστιες δυνατότητες σ’ αυτόν τον τομέα. Δεν είναι δυνατόν σε μια πόλη με τέτοια ιστορία και τόσο καλό καιρό, η μέση διανυκτέρευση να είναι μιάμιση βραδιά. Πρέπει να βρούμε τρόπους να προσελκύσουμε νέους τουρίστες αλλά και να τους κρατήσουμε παραπάνω στην Αθήνα, να νιώσουν ότι έχουν να κάνουν πράγματα. Ένας τρόπος είναι η ανάδειξη νέων πόλων τουριστικής έλξης. Η Ακαδημία Πλάτωνος είναι το πιο κλασικό παράδειγμα: είναι το πρώτο πανεπιστήμιο στον κόσμο και μάλιστα συνδέεται με τον Κεραμεικό. Είναι αδιανόητο που δεν έχει αναπτυχθεί τουριστικά και δεν έχει μπει στις οργανωμένες ξεναγήσεις των τουριστικών γραφείων. Μια άλλη ιδέα είναι η ανάδειξη της σύγχρονης ταυτότητας και μνήμης στις γειτονιές της Αθήνας. Στην Κυψέλη π.χ., υπάρχει μια ομάδα προφορικής ιστορίας που σε ξεναγεί σε μια περιοχή με ιστορικό ενδιαφέρον που δεν μπορείς να φανταστείς, ενώ έχουν δημιουργηθεί και ομάδες που κάνουν εναλλακτικές τουριστικές ξεναγήσεις στην Αθήνα. Ο πολιτισμός είναι επίσης ένα εργαλείο για την προσέλκυση τουριστών, αλλά χρειάζεται μεγαλύτερη οργάνωση και συντονισμός. Δεν είναι δυνατόν ο δήμος να μην έχει μια συνεννόηση με το Φεστιβάλ Αθηνών και άλλες αντίστοιχες εκδηλώσεις. Δεν πρέπει τέλος να ξεχνάμε το συνεδριακό τουρισμό, στον οποίο η Αθήνα θα μπορούσε να αποτελεί παγκόσμιο παίκτη.

–Για τους δρόμους που κλείνουν καθημερινά εξαιτίας των συγκεντρώσεων τι έχεις να πεις;

Ειλικρινά, κάνοντας σχεδόν καθημερινά μία και δύο περιοδείες στον εμπορικό κόσμο, το πρώτο πράγμα που μας λένε δεν είναι οι πορείες· μόνο τα μίντια μας κάνουν αυτή την ερώτηση. Όντως γίνονται πορείες και διαδηλώσεις – και πώς θα μπορούσαν να μη γίνονται, σε μια περίοδο που ο κόσμος νιώθει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του; Το να καταλογίζεις τα λουκέτα στις διαδηλώσεις είναι μια προσπάθεια απενοχοποίησης της πολιτικής που έχει οδηγήσει σ’ αυτά. Όσο για τις μικρές πορείες, επειδή έχω βρεθεί σε πολλές από αυτές, συνήθως οι ίδιοι οι οργανωτές έχουν τη συνείδηση ότι, αν θέλουν να ακουστούν τα επιχειρήματά τους, δεν πρέπει να στρέψουν όλη την κοινωνία εναντίον τους, κλείνοντας το δρόμο. Θέλει σωστή διαχείριση από τους διοργανωτές, αλλά και από την αστυνομία, και ειδικά από την τροχαία, γιατί έχω δει σε πολύ μικρές συγκεντρώσεις να κλείνουν την κυκλοφορία από τους Στύλους Ολυμπίου Διός ως την Ομόνοια και 3-4 σταθμούς του μετρό.

–Για την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου ποια είναι η άποψή σου;

Όταν αποδίδεται ένας τόσο μεγάλος χώρος σε πεζούς, ποδήλατα και πράσινο δεν μπορείς παρά να βρεις θετικά στοιχεία. Όμως τόσο μεγάλες αστικές αναπλάσεις που επηρεάζουν τόσο πολύ τις συγκοινωνίες και τη ζωή σε όλη την πόλη, πρέπει να γίνονται με τρόπο συντονισμένο και να συμμετέχουν σε διάλογο επιστημονικές κοινότητες και φορείς, έτσι ώστε οι επιπτώσεις να είναι όσο γίνεται πιο θετικές για το σύνολο της πόλης. Έχει σημασία να μην υπάρξει συγκοινωνιακή υποβάθμιση στις περιοχές πίσω από την Ομόνοια ούτε να αλλάξουν οι χρήσεις γης και να δούμε ξαφνικά να καταλαμβάνεται όλη η Πανεπιστημίου από τραπεζοκαθίσματα. Πιστεύω επίσης ότι πρέπει να ρωτάμε και τον κόσμο για τόσο σοβαρά ζητήματα, όπως πριν από λίγο καιρό στη Βιέννη που η πράσινη αντιδήμαρχος Μαρία Βασιλάκου διεξήγαγε δημοψήφισμα για την πεζοδρόμηση της Χιλφερστράσε. Ειδικά όταν θα χρησιμοποιηθούν χρήματα του Δημοσίου, και το τονίζω αυτό, γιατί υπάρχει η στρεβλή αντίληψη ότι έρχονται ιδιώτες που βάζουν τα χρήματα, ενώ στην ουσία τα έργο χρηματοδοτείται από ΕΣΠΑ και το ΠΕΠ Αττικής. Υπάρχει λοιπόν το θέμα αν θέλουμε να εξαντλήσουμε αυτούς τους πόρους σε έργα που αφορούν το κέντρο ή να βοηθήσουμε και τις γειτονιές της Αθήνας.

–Για το σχέδιο ανάπλασης του Μεταξουργείου μέσω του προγράμματος Jessica τι γνώμη έχεις;

Παρατηρώ με μεγάλη ανησυχία ότι η Αθήνα μέσα στην κρίση έχει αποτελέσει τεράστια ευκαιρία για πάρα πολλούς και ειδικά για τους «παίκτες» του real estate. Νομίζω ότι πρέπει να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί απέναντι σε τέτοιου τύπου εγχειρήματα γιατί υπάρχει μια τάση τεχνητής υποβάθμισης περιοχών της Αθήνας, όπου, αφού οι κάτοικοι αναγκάζονται να πουλήσουν, έρχονται οι μεγάλες εταιρείες ως σωτήρες, αγοράζουν πολύ φθηνά και μετά, μαζί με το σωτήρα, «τσουπ» εμφανίζεται και η δημοτική αρχή ή το κράτος να παράσχει όλες τις υποδομές, εκτινάσσοντας τις εμπορικές αξίες. Τέτοιου τύπου παιχνίδια γίνονται στο Μεταξουργείο και φοβάμαι ότι θα ακολουθήσουν και άλλες περιοχές, όπου τώρα συντηρείται η γκετοποίηση. Αφότου μπουν μεγάλοι παίκτες θα έρθει ο δήμος για να δημιουργήσει τις δημόσιες παροχές που θα μπορούσαν να συντηρήσουν την πόλη και στην προηγούμενή της κατάσταση.

–Πώς φαντάζεσαι τα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας;

Από πολύ παλιά, πριν ακόμη από τη δημιουργία της δημοτικής παράταξης έχουμε δώσει αγώνες για να χαρακτηριστούν διατηρητέα. Θεωρούμε ότι αποτελούν αρχιτεκτονική κληρονομιά, η οποία πρέπει να αξιοποιηθεί από το δήμο για τις ανάγκες της πόλης, και είμαστε κάθετα αντίθετοι με το ξεπούλημα που γίνεται μέσω του ΤΑΙΠΕΔ. Η γνώμη μας είναι ότι πρέπει να αποτελέσουν χώρους κοινωνικής κατοικίας, να στεγάσουν κοινωνικές επιχειρήσεις και συνεργατικά εγχειρήματα, δίνοντας έτσι νέα πνοή στη γειτονιά, και κάποιο από τα κτίρια να γίνει μουσείο προσφυγικής μνήμης. Αυτό εντάσσεται στο σχέδιό μας για μια ευρύτερη ανάπλαση της περιοχής των Αμπελοκήπων, όπως αντίστοιχα στην ανάπλαση της Ριζούπολης περιλαμβάνεται το μουσείο δισκογραφίας και στούντιο ηχογράφησης ανοιχτά στους νέους της πόλης στο χώρο της Κολούμπια.

–Υπάρχει κάποια πόλη του εξωτερικού που θεωρείς μοντέλο;

Αν και κάθε πόλη έχει διαφορετικές συνθήκες, σίγουρα μπορούμε να μάθουμε πράγματα από τον τρόπο με τον οποίο το Βερολίνο έχει ενσωματώσει την πολιτιστική δραστηριότητα στην πόλη και αποτελεί σήμερα ζωντανό εργαστήρι πολιτισμού, όπως και από το δίκτυο κοινωνικής προστασίας της Βιέννης και την ποιότητα ζωής της Κοπεγχάγης. Η Αθήνα πρέπει όμως να αναπτύξει τη δική της ταυτότητα, ας μην πουλάμε καθρεφτάκια σε ιθαγενείς, υποσχόμενοι ότι θα κάνουμε την Αθήνα Βαρκελώνη μέσα σε μια πενταετία.

–Πού θα πήγαινες έναν ξένο για να του δείξεις την «άλλη» Αθήνα;

Θα μου άρεσε να περπατήσουμε στο Μετς και πίσω απ’ το Καλλιμάρμαρο, αλλά θα τον πήγαινα και μέσα από τον Κεραμεικό στον πεζόδρομο της Σαλαμίνος και θα κατηφορίζαμε, παρότι είναι μεγάλη απόσταση ως την Ακαδημία Πλάτωνος, όχι για να του δείξω το mall που πάνε να φτιάξουν δίπλα ακριβώς στον αρχαιολογικό χώρο, αλλά για να καταλήξουμε στο συνεργατικό καφενείο και να του εξηγήσω την ιστορία αυτού του χώρου και ποια δυστυχώς είναι η σημερινή του κατάσταση.

–Λαρς Φον Τρίερ ή Μάρτιν Σκορσέζε;

Όχι Λαρς Φον Τρίερ δεν μ’ αρέσει, αν κι έχω προσπαθήσει… Το «Dockville» μου άρεσε, αλλά τον παράτησα στον «Αντίχριστο». Μ’ αρέσει πολύ το σινεμά, ειδικά τα θρίλερ αλλά και τα κοινωνικά και οι περιπέτειες. Οι μόνες ταινίες που δεν μ’ αρέσουν είναι οι κομεντί· δεν τις σηκώνω.

–Μέριλ Στριπ ή Σκάρλετ Γιόχανσον;

Μέριλ Στριπ, σταθερή αξία.

–Ινδικό ή μεζεδοπωλείο;

Μεζεδοπωλείο, όχι τόσο λόγω κουζίνας γιατί μ’ αρέσει και η ινδική, αλλά λόγω στιλ. Μου αρέσει να κάθομαι έξω στην ψάθινη καρέκλα, να πίνω το ουζάκι μου… Το ινδικό είναι πιο γρήγορο, τρως και φεύγεις.

–Ταβέρνα ή wine bar;

Ταβέρνα, δεν μ’ αρέσει και πολύ το κρασί.

–Ηρώδειο ή Πειραιώς 260;

Πειραιώς 260.

–Μέγαρο ή μουσική σκηνή;

Μουσική σκηνή, μην πω ψέματα!

–Πλατεία Αγίας Ειρήνης ή Κολωνάκι;

Άσος. Μου αρέσει να βγαίνω στα στενάκια γύρω από την Κολοκοτρώνη και την Καρύτση.