Φίλες και Φίλοι

Οι εκλογές για τον Δήμο της Αθήνας έχουν σχεδόν φτάσει.

Απομένουν μόνο λίγες μέρες.

Τις μέρες αυτές πρέπει να τις εξαντλήσουμε σε καθημερινή επαφή και διάλογο με την κοινωνία.

Είμαστε για τα καλά μέσα στη μάχη. Και μέρα με τη μέρα γινόμαστε ακόμα πιο δυνατοί και πιο αισιόδοξοι.

Πάμε γερά για την μεγάλη ανατροπή στην Αθήνα. Μια ανατροπή με τεράστιο αντίκτυπο. Τεράστια πολιτική και κοινωνική σημασία. Που δεν θα συζητηθεί μόνο στην πόλη και την Ελλάδα. Αλλά ο αντίκτυπός της θα ακουστεί σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Ας δώσουμε, λοιπόν, όλες μας τις δυνάμεις σε αυτή τη μάχη.

Ας φτάσει η φωνή μας παντού. Σε όλες τις γειτονιές. Σε όλους τους ανθρώπους.

Ας κάνουμε την οργή και την απόγνωση, ελπίδα και δύναμη. Για να αλλάξουμε την πόλη. Για να αλλάξουμε την ίδια μας τη ζωή.

Τώρα είναι η ώρα. Και είναι στο χέρι μας. Περισσότερο από κάθε φορά.

Αλήθεια όμως, οι κυβερνητικοί υποψήφιοι που βρίσκονται; Από όπου έχουμε περάσει, στις καθημερινές μας περιοδείες, κανείς δεν τους έχει συναντήσει. Άραγε φοβούνται την καθημερινή επαφή με τα προβλήματα του κόσμου; Ή δεν θέλουν να ακούσουν την άποψη των πολιτών για την κυβέρνηση που τους υποστηρίζει;

Εμείς ωστόσο επιμένουμε. Θα αναδεικνύουμε καθημερινά όλα τα θέματα. Και θα τους πιέζουμε να τοποθετηθούν.

Ή να σιωπήσουν, που είναι εξ ίσου ενδεικτικό των προθέσεών τους.

Ο κ. Καμίνης, καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου προσπαθεί να μετατοπιστεί σε μια πιο «ριζοσπαστική», εντός πάρα πολλών εισαγωγικών, ρητορική.

Όμως η θητεία του και οι πράξεις του τον διαψεύδουν.

Τις προάλλες ο κ. Καμίνης απευθύνθηκε σε εμάς και μας ρώτησε, τι θα έπρεπε να είχε κάνει για να μην τον λέμε μνημονιακό. Ας του απαντήσουμε λοιπόν:

Να μην είχε πανηγυρίσει την ψήφιση του Δεύτερου Μνημονίου. Να μην είχε συμπορευτεί πρόθυμα με όλα τα μέτρα που κατέστρεψαν την πόλη και τις ζωές των ανθρώπων.

Να είχε πει μια κουβέντα για να καταδικάσει την βία που ασκήθηκε στους αγανακτισμένους.

Να μην είχε προσφερθεί τόσο πρόθυμα να φτιάξει στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χρυσοχοΐδη στον Ελαιώνα.

Να είχε πει μια κουβέντα για το νέφος της αιθαλομίχλης πάνω από την πόλη και τις πραγματικές του αιτίες.

Και ακόμα, σε ότι αφορά την πόλη.

Να είχε αντιδράσει στις 5000 απολύσεις, τις οποίες σήμερα εμφανίζει ως νοικοκύρεμα.

Να είχε διαμαρτυρηθεί για τη συρρίκνωση και τον οικονομικό στραγγαλισμό του Δήμου.

Να μην ήταν απών από τις κεντρικές πρωτοβουλίες της αυτοδιοίκησης, που προσπάθησε να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Αν δεν αρέσει στον κ. Καμίνη να τον λέμε μνημονιακό, ας μην είχε επιλέξει να συμπορευτεί με το χρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα. Και ας μην ιεραρχούσε την προσωπική πολιτική διαδρομή στο μνημονιακό χώρο, πάνω από την πόλη και τις ανάγκες της.

Ο κ. Καμίνης κρίθηκε από τη σχέση του με τα ιδιωτικά συμφέροντα. Παραιτήθηκε από τον αστικό σχεδιασμό. Και άφησε την πόλη στην τύχη της, δίνοντας πρόθυμα το πάνω χέρι και πόρους από τα ΕΣΠΑ στους επιχειρηματίες. Δεν έχει γίνει τίποτα στην πόλη που να μη συμφέρει κάποιον επιχειρηματία, ή που να μην πατρονάρεται από κάποιο ιδιωτικό ίδρυμα. Ούτε καν ένα σκαλοπάτι.

Και μιλάω ειλικρινά, δεν έχουμε πρόβλημα με την εμπλοκή ιδιωτών στα έργα. Έχουμε όμως πολύ σοβαρό θέμα με το να μην υπάρχει σχέδιο για την πόλη από την πλευρά του Δήμου. Και δεν υπάρχει συνειδητά.

Ο κ. Καμίνης κρίθηκε από την σχέση του με τους πολίτες. Από την αξιοπιστία του σε σχέση με αυτά που υποσχέθηκε. Σήμερα παρουσιάζει ως πρόγραμμα για την δεύτερη τετραετία το επιχειρησιακό πρόγραμμα που κατέθεσε το 2010. Υπόσχεται δηλαδή στους πολίτες αυτά που δεσμεύτηκε να κάνει την πρώτη τετραετία και δεν τα έκανε. Αυτό στην προεκλογική διάλεκτο λέγεται ως εξής: «στην πρώτη θητεία βάλαμε τα θεμέλια, στην δεύτερη προχωράμε μπροστά». Που σημαίνει ότι στην πρώτη τετραετία δεν έγινε τίποτα, και γι’ αυτό τα ξαναϋπόσχεται.

Λέμε λοιπόν. Το προεκλογικό πρόγραμμα του κ. Καμίνη είναι η ίδια του η θητεία. Είναι ο ίδιος ο δήμαρχος και η πολιτική που έχει επιλέξει απέναντι στην πόλη. Δεν θα αλλάξει κάτι στην δεύτερη. Και η Αθήνα το γνωρίζει πολύ καλά.

Αντίθετα, για την υποψηφιότητα του κ. Σπηλιωτόπουλου ειλικρινά δεν μπορούμε να πούμε κάτι. Δεν ξέρουμε τι είδους μηνύματα στέλνει και σε ποιόν, όταν αναδεικνύει σε δυνατότερο χαρτί του συνδυασμού του τον κ. Πλεύρη.

Όταν απουσιάζει από την δημόσια τηλεοπτική συζήτηση όλων των υποψηφίων, υπερασπιζόμενος το δικαίωμα των νεοναζί στον ισότιμο δημοκρατικό διάλογο. Ο δρόμος που έχει επιλέξει θα τον καταστήσει όμηρο της ακροδεξιάς. Αλλά αν νομίζει ότι με τέτοιους όρους θα διεκδικήσει την δημαρχία της Αθήνας, θα απογοητευτεί.

Η Αθήνα θα μιλήσει την παραπάνω Κυριακή. Και θα κλείσει την πόρτα στους κυβερνητικούς υποψήφιους.

Η ψήφος των Αθηναίων θα είναι αποφασιστική ψήφος για την υπεράσπιση της πόλης και της κοινωνίας. Δεν θα είναι ψήφος για την πολιτική σταδιοδρομία του κ. Καμίνη και του κ. Σπηλιωτόπουλου. Δεν θα είναι ψήφος για την διάσωση του απελπισμένου κ. Σαμαρά. Ούτε και του ολοκληρωτικά απεγνωσμένου και πανικόβλητου κ. Βενιζέλου. Τελεία.

 

Φίλες και Φίλοι

Στην 3η Δημοτική Κοινότητα, αποτυπώνεται με ξεκάθαρα χαρακτηριστικά η κρίση που πλήττει την πόλη, και η ολοκληρωτική απουσία της Δημοτικής Αρχής.

Με τις υποδομές να βρίσκονται στα όρια της κατάρρευσης.

Με τους παιδικούς σταθμούς και τις λέσχες φιλίας να υποχρηματοδοτούνται.

Με το δίκτυο των Δημοτικών Ιατρείων να έχει εγκαταλειφθεί, και να αδυνατεί ουσιαστικά να προσφέρει κάτι στους χιλιάδες ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση στην πρωτοβάθμια περίθαλψη.

Η συντήρηση στις παιδικές χαρές και τις αθλητικές εγκαταστάσεις είναι ανύπαρκτη. Με τους δρόμους δεν ασχολείται κανείς, ενώ κεντρικά σημεία της περιοχής παραμένουν στο σκοτάδι. Στην 3η Δημοτική κοινότητα δεν έχει γίνει τα τελευταία χρόνια κανένα τεχνικό έργο. Και δεν έχει υπάρξει κανένας σχεδιασμός για την αναβάθμιση και ανάπλαση του ιστού της πόλης. Πολλές περιοχές πλημμυρίζουν με την πρώτη βροχή.

Και από την άλλη, να περισσεύει η σπατάλη με διάφορες συμβάσεις έργου για πεζοδρομήσεις στο Μεταξουργείο, με κοινοτικά κονδύλια. Προκειμένου να ενισχυθούν ιδιωτικές επιδιώξεις στο real-estate. Την ώρα που η πόλη στερείται τα αναγκαία, και οι λειτουργικές δαπάνες της 3ης Δημοτικής Κοινότητας έχουν μειωθεί από 80.000 ευρώ σε 22.000, η Κοινότητα πληρώνει περίπου 50.000 περίπου το χρόνο ενοίκιο για το κτίριο στο οποίο στεγάζεται. Και οι σύμβουλοι της πλειοψηφίας στην κοινότητα έκαναν το παν για διευκολύνουν κάποια συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, που σχετίζονται με μαγαζιά. Να τα λέμε αυτά.

Αναμφίβολα είναι μια εξαιρετική εικόνα νοικοκυρέματος.

Η Ανοιχτή Πόλη γνωρίζει τα προβλήματα από πρώτο χέρι.

Και όχι από αναλυτές και επικοινωνιολόγους της προεκλογικής ώρας. Είμαστε εδώ για τα δύσκολα.

Για να συγκρουστούμε με τα προβλήματα και να δώσουμε ώριμες λύσεις σε χρόνια προβλήματα.

Στην περιοχή της 3ης Δημοτικής Κοινότητας εντάσσεται ο Ελαιώνας.

Η ανάπλασή του εκκρεμεί από τα ρυθμιστικά σχέδια της δεκαετίας του 90. Και εκκρεμεί γιατί, αν προχωρούσε, θα έμπαινε τέλος στις επιδιώξεις των ιδιωτικών συμφερόντων που θέλουν την ανάπλαση για το δικό τους συμφέρον. Όχι για το συμφέρον της πόλης.

Πρέπει να τελειώνουμε λοιπόν με αυτό. Να προχωρήσει επιτέλους η ανάπλαση. Με πράσινο, αθλητικές εγκαταστάσεις και χώρους αναψυχής. Για χρήσεις από τους κατοίκους και τα αθλητικά σωματεία της περιοχής. Και μόνο αυτό να καταφέρει μια δημοτική αρχή, μπορεί  να θεωρήσει ότι έχει κερδίσει το στοίχημα για την πόλη.

Από την άλλη πλευρά, πρέπει να προχωρήσει η ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων. Μια υπόθεση που έχει σημασία, όχι μόνο για την ποιότητα ζωής και την ανάδειξη της ιστορικής παράδοσης στην πόλη, αλλά και για την προσέλκυση επισκεπτών.

Η ενοποίηση πρέπει να επεκταθεί από τον Κεραμεικό προς τον Βοτανικό Κήπο μέσω της Ιεράς Οδού, αλλά και προς την Ακαδημία Πλάτωνος.

Είναι ασύλληπτο το γεγονός ότι στην Αθήνα έχουμε δύο κατηγορίες αρχαιολογικών χώρων.

Μία για τους τουρίστες και μία για πέταμα.

Όμως η αναβάθμιση της ζωής στην πόλη δεν σχετίζεται μόνο με τους ελεύθερους χώρους.

Το δικαίωμα στην πόλη είναι δικαίωμα στην καθημερινότητα.

Είναι δικαίωμα σε μια πόλη καθαρή και φροντισμένη.

Είναι δικαίωμα στην γειτονιά.

Με έλεγχο στην ανεξέλεγκτη επέκταση των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος. Και με αυστηρή τήρηση των κανόνων αδειοδότησής τους.

Είναι δικαίωμα σε επαρκή και συντηρημένα σχολικά κτίρια και παιδικούς σταθμούς.

Με τα σχολεία να είναι ανοιχτά στην κοινωνία, για οργανωμένες εξωσχολικές αθλητικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες, καθώς και για δράσεις των πρωτοβουλιών αλληλεγγύης.

Και ακόμα, το δικαίωμα στην πόλη είναι δικαίωμα σε αθλητικούς χώρους. Και γι’ αυτό δεν θέλουμε τα έργα στο Σεράφειο να εξαφανίσουν τα γήπεδα μπάσκετ και την παιδική χαρά.

Φίλες και Φίλοι

Οι προγραμματικές μας δεσμεύσεις δεν είναι φαραωνικά έργα. Ούτε απαιτούν κάποιον πακτωλό χρημάτων που δεν υπάρχει.

Αυτό που χρειάζεται για να υλοποιηθούν είναι τρία πράγματα:

Πρώτον μια δημοτική αρχή που να ιεραρχεί τις ανθρώπινες ανάγκες πάνω από τα κέρδη των λίγων.

Δεύτερον η πολιτική βούληση για συγκρούσεις με οργανωμένα συμφέροντα κάθε τύπου, προς όφελος της πόλης.

Και τρίτον η ίδια η αποφασιστικότητα και συμμετοχή των πολιτών.

Η Ανοιχτή Πόλη δεν είναι χθεσινή στα δημοτικά πράγματα.

Είναι εδώ και πολλά χρόνια παρούσα, τόσο στον δήμο, όσο και στα κινήματα πόλης, απέναντι στα μεγάλα και τα μικρά προβλήματα. Βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των κινημάτων αλληλεγγύης και πρωτοστατεί στην μάχη κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στις γειτονιές.

Σε αντίθεση με τους αντιπάλους μας, έχουμε ολοκληρωμένο πρόγραμμα. Και είμαστε πραγματικά υπερήφανοι για τους ανθρώπους της αυτοδιοίκησης, της επιστήμης και του πολιτισμού που στελεχώνουν το ψηφοδέλτιό μας.

Τώρα είμαστε έτοιμοι να δοκιμαστούμε στη διοίκηση του Δήμου.

Και καλούμε τους Αθηναίους και τις Αθηναίες να συσπειρωθούν γύρω από το πρόγραμμά μας.

Γύρω από το πρόγραμμα που θα κάνει την Αθήνα πόλη της αλληλεγγύης, της συμμετοχής και της δημοκρατίας.

Ας αγωνιστούμε για την μεγάλη ανατροπή. Είναι στο χέρι μας.

Πάμε γερά.

Ούτε μια μέρα χαμένη. Αλλάζουμε την Αθήνα τώρα!