Στη δεύτερη μέρα του Συνεδρίου “Πειραιάς, Πόλη – Λιμάνι. Ανάπτυξη και Κοινωνικές Δυναμικές” και συγκεκριμένα στην ενότητα “Αθήνα-Πειραιάς: Μία συζυγής σχέση”, μίλησε ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, με την Ανοιχτή Πόλη, Νάσος Ηλιόπουλος. Το συνέδριο διοργανώθηκε από τον υποψήφιο δήμαρχο Πειραιά, Νίκο Μπελαβίλα.

Συνομιλητές στην ενότητα του συνεδρίου, εκτός από τον Νάσο Ηλιόπουλο και τον Νίκο Μπελαβίλα, ήταν επίσης ο πρύτανης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, Πάνος Χαραλάμπους και ο αντιπρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου, Νίκος Λέανδρος.

Παρέμβαση Νάσου Ηλιόπουλου

Ο Νάσος Ηλιόπουλος εξήρε τη σημασία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων για το σχεδιασμό και τις μελέτες σχετικά με τις επεμβάσεις στην πόλη, ενώ τόνισε πως έχει έρθει η στιγμή για να μπορούν οι δύο μεγάλοι δήμοι του λεκανοπεδίου να συνδιαμορφώνουν πολιτικές προς όφελος των πολιτών.

«Στην Αθήνα και στον Πειραιά χρειαζόμαστε να έχουμε μια ζωντανή σχέση για μια σειρά από ζητήματα που καμιά από τις δύο πόλεις δεν μπορεί να λύσει μόνη της. Μπορούμε να έχουμε μια πραγματική στρατηγική μέσα στην Αττική η οποία θα περιορίσει το αυτοκίνητο και θα δώσει περισσότερο χώρο σε όποια μέσα μεταφοράς. Είναι επίσης τεράστια η σημασία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων για τον σχεδιασμό και την τεκμηρίωση των επεμβάσεων στις πόλεις μας. Αθηνά και Πειραιάς είναι συζυγείς πόλεις, ο Πειραιάς είναι το λιμάνι και η στροφή προς τον ορίζοντα ως έκφραση δημοκρατίας. Η Συγγρού και η Πειραιώς δεν είναι απλά άξονες οδικής κυκλοφορίας αλλά γέφυρες επικοινωνίας πολιτισμού, κοινής ιστορίας και θα πρέπει να είναι και γέφυρες συν διαμόρφωσης πολίτικων για τα θέματα των δυο δήμων – δεν νοούνται πλέον όρια ζώνης αρμοδιοτήτων», είπε χαρακτηριστικά ο Νάσος Ηλιόπουλος.

«Θα πρέπει να έχουμε δημοτικές αρχές που θα βάλουν όρια και θα συγκρουστούν με συμφέροντα», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Νάσος Ηλιόπουλος αναφερόμενος στην βραχυχρόνια μίσθωση.

Κλείνοντας την παρέμβασή του ο Νάσος Ηλιόπουλος, δήλωσε: «Αν κάποιος μου ζητούσε να σχηματοποιήσω σε μία φράση την κρίση που περάσαμε ως χώρα, θα έλεγα ότι ήταν μια διαδικασία η οποία μας ζητούσα να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα. Ακριβώς επειδή  το σχήμα που είχε επικρατήσει ήταν πως η κρίση ήταν η «θεϊκή» τιμωρία μιας κοινωνίας που ζούσε παραπάνω από τις δυνατότητές της. Αυτό το «λιγότερα» δεν περιοριζόταν στο οικονομικό σκέλος. Μας ζητούσαν να ζούμε με λιγότερα όνειρα, λιγότερη αξιοπρέπεια, λιγότερη φαντασία. Άρα αυτό που πρέπει σήμερα να κάνει η επόμενη δημοτική αρχή και στην Αθήνα και στον Πειραιά, είναι να οικοδομήσει μια πόλη η οποία θα αρχίσει να δίνει περισσότερα στους ανθρώπους της».