Η  υποψηφιότητά για τον δήμο της Αθήνας , του καταδικασμένου για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης και έγκλειστου στις φυλακές Δομοκού, Ηλία Κασιδιάρη φέρνει το πολιτικό σύστημα, τους αυτοδιοικητικούς σχηματισμούς αλλά και την κοινωνία των δημοκρατικών πολιτών μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις και διλήμματα.

Είναι σαφές ότι η προεκλογική ρύθμιση στο παρά πέντε των εκλογών που ψήφισε η ΝΔ μαζί με το ΠΑΣΟΚ εκ του αποτελέσματος απέτυχε. Η παρουσία των «Σπαρτιατών» στη Βουλή το αποδεικνύει. Η απόφαση της κυβέρνησης  να μην κατατεθεί σχέδιο νόμου για απαγόρευση καθόδου καταδικασμένων ναζιστών σε δήμο ή περιφέρεια είναι επίσης λάθος, πάνω σε ένα προηγούμενο λάθος. Το επιχείρημα «θα τεθεί σε αργία αν εκλεγεί» αφού έτσι προβλέπεται από τον ισχύοντα νόμο, έπρεπε κατά μείζονα λόγο να οδηγήσει σε αποκλεισμό και όχι να επιτρέπει κηρύγματα μίσους και σκοταδισμού στην πόλη που γέννησε τη Δημοκρατία και βρέθηκε υπό ναζιστική κατοχή την περίοδο 1941-1944, όπως συμβαίνει σήμερα στη Βουλή.

Το πολιτικό σύστημα πρέπει να έχει ενιαίους κανόνες και θεσμική συνέχεια. Με κανέναν τρόπο δεν είναι αποδεκτό το πολιτικό σύστημα να επιτρέπει στους καταδικασμένους ναζί να τίθενται στη λαϊκή ετυμηγορία σε κάποιες κάλπες (αυτοδιοίκηση) και σε κάποιες άλλες όχι (βουλευτικές εκλογές).  Τι θα γίνει στις ευρωπαϊκές εκλογές;

Η υποψηφιότητα αυτή είναι ενδεχόμενο, να δώσει δυναμική και σε άλλες παρατάξεις πανελλαδικά ως «υποψηφιότητα σημαία». Ακόμα και αν τεθεί σε αργία η σπορά του θα βρεθεί μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο καθώς οι δημοτικοί και οι διαμερισματικοί σύμβουλοι που θα εκλέξει δεν θα τεθούν σε αργία αλλά θα λειτουργούν στο όνομα του αρχηγού τους.

Δεν είναι η ώρα για μικροπολιτική αντιπαράθεση αλλά για θεσμική θωράκιση του πολιτικού συστήματος με ενιαίους κανόνες. Απαιτούνται πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα  ώστε να υπάρξει μια πάγια ρύθμιση, που δεν θα επιτρέπει σε τέτοιες περιπτώσεις να συμμετέχουν σε εκλογικές διαδικασίες.

Ενιαίοι κανόνες, όχι a la carte αποφάσεις, όχι μικροπολιτική με τους καταδικασμένους – φυλακισμένους ναζί. Αυτό μπορεί να είναι αναμφίβολα ένα πεδίο πολιτικής συνεννόησης των δημοκρατικών δημοτικών παρατάξεων, αρκεί και να το θέλουν και να το πιστεύουν.

Ο κ. Μπακογιάννης πρέπει να σταματήσει να κρύβεται πίσω από συνθήματα και επικοινωνία για τους ναζί. Πρέπει να μας πει αν συμφωνεί ή διαφωνεί με τις πρωτοβουλίες που θα αναπτυχθούν. Οφείλει να πάρει θέση. Η Δημοκρατία δεν φοβάται τους ναζιστές, οφείλει όμως να προστατεύσει την κοινωνία και τον εαυτό της απ’ αυτούς.