Άρθρο του Κώστα Ζαχαριάδη στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ:

Τρεις ειδήσεις της ίδιας μέρας στην επικαιρότητα.

• • Στο newmoney ρεπορτάζ που λέει ότι «για μηναία θέση parking στο κέντρο της Αθήνας η αναμονή μπορεί να φτάσει ακόμη και τα 2-3 χρόνια».

• • Στην καθημερινή «διαμαρτυρίες για τραπεζοκαθίσματα στο Παρίσι που καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο και ‘’πνίγουν’’ τους δημόσιους χώρους».

• • Στην Καθημερινή επίσης, διαμαρτυρίες κατοίκων μεγάλων Λιμανιών από την Βενετία έως την Χαβάη και το Άμστερνταμ για άναρχη αύξηση του τουρισμού κρουαζιέρας.

Μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις «μένουν» χωρίς κατοίκους. Οι παλαιοί κάτοικοι εξορίζονται από την ακρίβεια, την άναρχη υπερ-εκμετάλλευση στις βραχυχρόνιες μισθώσεις, τον συνωστισμό.

Ρώμη, Βιέννη, Βαρκελώνη, Βενετία, Άμστερνταμ, οι υποδομές των πόλεων καταρρέουν. Το μοντέλο της πόλης «πάρκου τουριστών» είναι ήδη ξεπερασμένο.

Η Αθήνα όμως σήμερα, μοιάζει να ακολουθεί πιστά αυτό το λάθος μοντέλο. Προβλήματα στέγασης και κυκλοφορίας μεγεθύνονται επικίνδυνα. Παραβατικότητα και μικρό-παραβατικότητα τείνουν να γίνουν αστική ρουτίνα.

Έργα βιτρίνας χωρίς σκοπιμότητα στο πολύπαθο πια ιστορικό της κέντρο.

Οι κάτοικοι εξορίζονται, οι επισκέπτες ταλαιπωρούνται, οι εργαζόμενοι ασφυκτιούν, οι μικροεπιχειρηματίες τιμωρούνται για την επιλογή τους.

Φαίνεται σαν η Αθήνα να ισορροπεί με μεγάλη δυσκολία μεταξύ μιας ανισόρροπης άτακτης τουριστικής ανάπτυξης μεταξύ κέντρου και γειτονιών, και μίας σημαντικής αδυναμίας οργάνωσης της λειτουργίας της πόλης, στην οποία κάθε είδους παραβατικότητα, μικρή ή μεγάλη, τείνει να γίνει αστική κανονικότητα.

Νέα προβλήματα προστίθενται στην λειτουργία της πόλης, αντί να λύνονται τα παλιά . Απέναντι στην κατάσταση αυτή, εμείς λέμε μια απλή αλήθεια: ότι η Αθήνα όπως την ξέρουμε και όπως την βίωσαν οι παλαιότερες γενιές, κινδυνεύει χάσει τα ειδικά της χαρακτηριστικά.

Σε αυτήν την Αθήνα όλοι ψάχνουν και προσπαθούν να βρουν φωνή για να ακουστούν τα αιτήματά τους. Όλοι εκτός από τους κατοίκους της.

Θέλουμε μια πρωτεύουσα δημιουργική και λειτουργική. Που να ξέρει ο καθένας τι γίνεται στην πόλη και τι πρέπει να αναμένει από αυτήν.

Προσωπικά θέλω να ακουστεί δυνατά και η φωνή των κατοίκων της.

Να γίνει μια πόλη των κατοίκων της. Να αισθανθούν οι πολίτες ότι υπάρχει Δήμος που τους εκπροσωπεί, που μιλάει με την φωνή τους, που στέκεται κοντά σε αυτούς που ζουν, εργάζονται, σπουδάζουν, επενδύουν, διασκεδάζουν, ερωτεύονται, στην Αθήνα.

Θέλω ο δήμος να νοιάζεται για τους δημότες και οι δημότες να ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει στην Αθήνα.

Θέλουμε να ξεφύγουμε από την ιδέα του Δήμου παρατηρητή και σχολιαστή και να μετατρέψουμε τον Δήμο σε κοινωνικό και θεσμικό εταίρο και επιταχυντή των λύσεων για την πόλη.

Θέλουμε να αφαιρούμε προβλήματα, όχι να προσθέτουμε καινούρια στα υπάρχοντα άλυτα.

Αυτό προτείνουμε στους Αθηναίους για αυτό ζητάμε την ψήφο τους.