Η δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα, στις 8 Ιανουαρίου 1991, σημάδεψε με δραματικό τρόπο τον ξεσηκωμό της εκπαιδευτικής κοινότητας ενάντια στο αναχρονιστικό και αντιεκπαιδευτικό πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία που είχε καταθέσει ο Υπουργός της τότε κυβέρνησης Μητσοτάκη Βασίλης Κοντογιαννόπουλος. Ένα νομοσχέδιο που ξεκινούσε από την κατάργηση της παροχής δωρεάν πανεπιστημιακών συγγραμμάτων και τις περικοπές κοινωνικών παροχών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και έφτανε στην επιβολή της ποδιάς και την πειθαρχική αντιμετώπιση των μαθητών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Οι μαζικές κινητοποιήσεις μαθητών και φοιτητών στηρίχτηκαν τόσο από τους εκπαιδευτικούς, όσο και από την πλειοψηφία της κοινωνίας, αναγκάζοντας το κυβερνητικό στρατόπεδο να καταφύγει στην αυταρχική αντιμετώπιση ενός ζωντανού κινήματος και στην προσπάθεια τρομοκράτησής του. Στις 8 Ιανουαρίου του 1991, ο καθηγητής μαθηματικών Νίκος Τεμπονέρας έπεσε νεκρός στην Πάτρα, αφού χτυπήθηκε με λοστό στο κεφάλι από τον πρόεδρο της τοπικής ΟΝΝΕΔ Γιάννη Καλαμπόκα, κατά τη διάρκεια επεισοδίων σε σχολικό συγκρότημα. Ο τραγικός θάνατός του οδήγησε, στη συνέχεια, στην παραίτηση του Υπουργού Κοντογιαννόπουλου και την απόσυρση του πολυνομοσχεδίου.

Ο καθηγητής Τεμπονέρας ζει, όπως επιβεβαιώνει και το σύνθημα που ακόμα σήμερα φωνάζουμε. Την ώρα που οι νέοι και οι νέες βλέπουν τις προσδοκίες τους να συρρικνώνονται, με τα δημόσια σχολεία και τα ανώτερα και ανώτατα ιδρύματα να υποφέρουν από την πενιχρή χρηματοδότηση και την κρατική αδιαφορία, το παράδειγμα του Νίκου Τεμπονέρα μας καλεί να μην συμβιβαστούμε. Ο καθηγητής Τεμπονέρας και η θυσία του θα μας θυμίζουν πάντα ότι απέναντι στις επιθέσεις που δέχονται τα δικαιώματά μας, η συλλογική αντίσταση είναι χρέος μας.

Οι κινητοποιήσεις της νεολαίας και των εκπαιδευτικών του 1990-1 βάφτηκαν με αίμα, παραμένουν όμως και σήμερα οδηγός για όσους και όσες θέλουμε να αμφισβητήσουμε και να αντιπαρατεθούμε σε πολιτικές που μας θέλουν παραιτημένους και παραδομένους στη συντηρητική οπισθοδρόμηση, για όσους και όσες θέλουμε να υπερασπιστούμε τις ζωές μας.