Συνέντευξη στο “Queen.gr”

Το ραντεβού μας είναι στις 12.00 το μεσημέρι στα γραφεία της Ανοιχτής Πόλης, στον πρώτο όροφο ενός συγκλονιστικού νεοκλασικού (από αυτά με τις γύψινες λεπτομέρειες, τις γυριστές σκάλες και τις ζωγραφιές στο ταβάνι), κοντά στην πλατεία Βάθης. Είμαι -κλασικά- λίγο αγχωμένη, αλλά και περίεργη, να γνωρίσω από κοντά τον υποψήφιο δήμαρχο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., του οποίου, όταν ανακοινώθηκε το όνομα, ως επικεφαλής της δημοτικής παράταξης του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, έπρεπε να ψάξω στο Google για να μάθω ποιος είναι. Έκτοτε, έχουν περάσει σχεδόν 3 μήνες, και, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ο 34χρονος οικονομολόγος που μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη, αλλά επέλεξε να ζει στο κέντρο της Αθήνας, δημοσκοπικά, άνετα διεκδικεί μία θέση στην δεύτερη Κυριακή των δημοτικών εκλογών.

Ακολουθώντας τον στο Twitter (πάντα έχουν ενδιαφέρον τα outsiders που μπορεί να κάνουν την διαφορά) τις τελευταίες εβδομάδες, συμπέρανα ότι, εκτός από συμπαθής ως φυσιογνωμία, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης -ειδικά με δεδομένο το στερεότυπο των «άκαμπτων» πολιτικών- έχει χιούμορ, μπορεί να αυτοσαρκάζεται και δεν διστάζει να απαντάει χαλαρά ακόμα και στους πιο καυστικούς followers του. Όσο περιμένω για να τον συναντήσω από κοντά, αναρωτιέμαι αν η cool ιδιοσυγκρασία του οφείλεται στον –χαρισματικό επικοινωνιακά– χαρακτήρα του, ή αν είναι αποτέλεσμα μίας μεγαλοφυούς ομάδας που ξέρει πολύ καλά πώς να «χτίσει» την εικόνα του. Με το που φτάνει, μου «βγάζει» κατευθείαν να του μιλήσω στον ενικό, παρότι δεν έχω χαλαρώσει εντελώς ακόμη. Μου λέει για την φωτογράφηση όπου ήταν, λίγο πριν φτάσει στο ραντεβού μας, για τις ανάγκες της οποίας βρέθηκε σε ένα γήπεδο και κατέληξε, εντέλει, αμέσως μετά από αυτήν να παίζει μπάσκετ με τους παρευρισκόμενους , σχολιάζουμε λίγο το «τρέξιμο» που ρίχνει αυτές τις μέρες σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας, συνεννοούμαστε για το πόσο χρόνο έχουμε και καθόμαστε να ξεκινήσουμε. Χωρίς να θέλω να καταλήξω σε κανένα συμπέρασμα ακόμη, ξέρω ήδη ότι χαρισματικός επικοινωνιακά είναι σίγουρα.

–Για ποιο λόγο ένας ψηφοφόρος που δεν είναι κλασικά ψηφοφόρος της Αριστεράς, να εμπιστευτεί την Ανοιχτή Πόλη;

Το πρώτο και βασικότερο είναι ότι είμαστε μία δημοτική παράταξη, η οποία λειτουργεί συνεχώς και αδιαλείπτως εδώ και 8 χρόνια στην Αθήνα, όχι μόνο για τις δημοτικές εκλογές, αλλά και για την καθημερινότητα της πόλης. Ανάμεσα στα 4 χρόνια μεταξύ των εκλογών, η Ανοιχτή Πόλη λειτουργεί καθημερινά. Νομίζω ότι αυτό που είναι το μεγάλο και δικό μου διαφοροποιητικό χαρακτηριστικό σε σχέση με τους άλλους υποψηφίους –και αυτό νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό είναι ένας καλός λόγος για να προτιμήσουνε εμένα– είναι ότι και εγώ, ως άτομο, δεν είμαι κάποιος που ζει μέσα σ’ έναν γυάλινο πύργο, πίσω από μία κλειστή πόρτα στην ουσία, σε ένα κλειστό δωμάτιο. Είμαι ένας άνθρωπος απλός, καθημερινός –αυτό είναι το βασικό μου χαρακτηριστικό, θέλω να πιστεύω– που κυκλοφορεί μέσα στην πόλη, την αφουγκράζεται, πιάνει τον παλμό της και δεν το κάνει επιτηδευμένα, αλλά ακριβώς επειδή κυκλοφορεί σε αυτήν, καταλαβαίνει και τα προβλήματά της. Επειδή κι εγώ δεν προέρχομαι από κανένα πολιτικό τζάκι, έχω τις ίδιες αγωνίες που έχουμε όλοι. Επομένως, σε πολύ μεγάλο βαθμό νομίζω ότι ταυτίζομαι με τους ανθρώπους και της ηλικίας μου αλλά και της γενιάς μου και, γενικότερα, με όλους τους ανθρώπους που ξέρουν τι θα πει «κρίση». Και νομίζω ότι εντέλει τα προβλήματα της καθημερινότητας των Αθηναίων, έτσι όπως έχουν προκύψει τα πράγματα, δεν μπορείς πολύ εύκολα να τα ξεχωρίσεις – εάν αφορούν αριστερούς ή δεξιούς στην ιδεολογία πολίτες. Σίγουρα η κατεύθυνση η οποία έχω εγώ είναι αριστερή –και δεν έχω κανένα λόγο να το κρύψω– αλλά νομίζω ότι πολύ εύκολα σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης θα μπορούσε να μας επιλέξει κάποιος. Άλλωστε, έχουμε δει και μέχρι στιγμής ποιο ήτανε το παράδειγμα και με τους δημάρχους που υποστηρίζονταν είτε από το ένα κόμμα, είτε από το άλλο. Κι επειδή νομίζουμε ότι ήταν αποτυχημένες οι τελευταίες πολλές δημαρχιακές θητείες, πιστεύω ότι είναι καιρός να δοκιμάσουμε και κάτι διαφορετικό σ’ αυτήν την πόλη.

–Ποια πιστεύεις ότι είναι η πιο πρωτοποριακή πρόταση της Ανοιχτής Πόλης για την Αθήνα;

Εμείς έχουμε μία πρόταση η οποία νομίζω ότι, αν πετύχει, θα είναι πολύ σημαντική. Η πρόταση, στην ουσία, στοχεύει στην επανακατοίκηση του κέντρου – στο να δοθούν κίνητρα σε νέα ζευγάρια αλλά και σε νέους ανθρώπους γενικά, να επανακατοικήσουνε το κέντρο της πόλης. Δηλαδή περιοχές που σήμερα θεωρούνται σκοτεινές γωνίες, «μαύρες τρύπες», όπως, ειδικά, κάτω από την Ομόνοια ή εδώ πέρα που είμαστε εμείς (σ.σ. τα γραφεία της Ανοιχτής Πόλης είναι σε μία κάθετο της Λιοσίων, κοντά στην πλατεία Βάθης), το βράδυ, από ένα σημείο και μετά, είναι, στην ουσία, περιοχές εγκαταλελειμμένες. Ένα πολύ σημαντικό πράγμα, για να επανέλθει η ζωή στο κέντρο της Αθήνας, είναι να επανέλθει η κατοικία στο κέντρο της Αθήνας– ή, μάλλον, σε κάποιες περιοχές, να έλθει η κατοικία. Αυτό έχει συμβεί και στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, στων οποίων το κέντρο μπορεί ταυτόχρονα να υπάρχουνε σημεία που είναι κυρίως χώροι γραφείων και χώροι εμπορικών χρήσεων, αλλά υπάρχουν και σημεία, τα οποία είναι χώροι κατοικίας. Δυστυχώς, από ένα μεγάλο κομμάτι του κέντρου της Αθήνας έχει φύγει η κατοικία. Το έχουμε μελετήσει αρκετά, και ένας τρόπος είναι, αυτή την στιγμή ειδικά που υπάρχουν περίπου 25.000 ακατοίκητα κτίρια στην Αθήνα (τα οποία ανήκουν είτε σε ιδιώτες, είτε στο δημόσιο, είτε σε ασφαλιστικά ταμεία), να μπορέσει ο δήμος μέσα από το πρόγραμμα 2013- 2020 του ΕΣΠΑ, να κάνει μία δημόσια προσφορά προς όλους αυτούς τους ιδιοκτήτες, οι οποίοι, πληρώνουνε χαράτσια και πάγια, χωρίς να εισπράττουν κάποιο ενοίκιο. Να μπορεί με ένα μίσθωμα για 2- 3 χρόνια να τους προσφέρει στην ουσία ο δήμος ένα ενοίκιο, δίνοντας κίνητρα σε νέα ζευγάρια – μία κατηγορία που θα μπορούσε να αξιοποιήσει μία τέτοια δυνατότητα – να κατέβουνε στο κέντρο, και να μείνουν εκεί. Ταυτόχρονα, στο κέντρο της Αθήνας υπάρχουνε γύρω στα 18 μεγάλα εγκαταλελειμμένα ξενοδοχεία. Νομίζω ότι πραγματικά, επειδή κάναμε και μία επαφή με το Πανεπιστήμιο Αθηνών και την Πρυτανεία του, θα μπορούσαν κάποια από τα ξενοδοχεία που έχουνε βάλει λουκέτο να αξιοποιηθούν ως χώροι. Σε 1- 2 από αυτά γύρω από την Ομόνοια, να γίνουν φοιτητικές εστίες, για παράδειγμα. Αυτό θα αποτελούσε μία τεράστια επένδυση για την πόλη γιατί, στην ουσία, η πλατεία Ομονοίας θα πλημμύριζε από φοιτητόκοσμο. Κι αυτό θα έφερνε, στην ουσία, μία βελτίωση των συνθηκών της περιοχής– θα δημιουργούσε κίνηση το βράδυ, μπαράκια. Και θα έριχνε φως σε μία «σκοτεινή τρύπα», όπως είναι η Ομόνοια. Θα διέλυε τις συνθήκες που ευνοούν την ανάπτυξη της εγκληματικότητας. Επομένως, η κατοίκηση του κέντρου είναι ένα σημαντικό θέμα.

–Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος, ή τι σε αγχώνει περισσότερο, σε σχέση με το αποτέλεσμα των εκλογών;

Καλά, προφανώς έχω ένα άγχος, όπως όλοι. Όποιος σου πει ότι δεν έχει άγχος σε σχέση με το δικό του ποσοστό θα σου πει ψέματα, ή θα στο πει για να το παίξει πολύ σίγουρος. Νομίζω ότι είναι και ανθρώπινο να αγχώνεσαι για το πώς θα πας στις εκλογές. Έχω κι ένα άγχος γενικά με την κατάταξη των παρατάξεων. Με νοιάζει, ας πούμε, πραγματικά, το τι θα κάνει ο υποψήφιος της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής. Αυτό είναι κάτι το οποίο με νοιάζει και ανεξάρτητα από μένα και με ποιον θα περάσω στον δεύτερο γύρο. Νομίζω ότι είναι ένα στοίχημα της Δημοκρατίας μέσα στην Αθήνα, των δημοκρατικών πολιτών της Αθήνας.

–Άρα πιστεύεις ότι είναι πολιτικό το μήνυμα των δημοτικών εκλογών.

Είναι σίγουρα και πολιτικό. Ειδικά στον δήμο της Αθήνας, όποιος πει ότι είναι μόνο αυτοδιοικητικό θα κάνει λάθος. Σίγουρα είναι και αυτοδιοικητικό. Είναι διττός ο χαρακτήρας των δημοτικών εκλογών– ειδικά στην Αθήνα. Όσο πιο εμβληματική για τη χώρα είναι η πόλη, όσο πιο πολλοί κάτοικοι ψηφίζουν, τόσο πιο πολιτικός είναι ο χαρακτήρας. Επομένως, στον δήμο της Αθήνας είναι η πιο πολιτικοποιημένη μάχη, νομίζω. Εμένα μου κάνει εντύπωση, για παράδειγμα, ότι σε όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, η εξέλιξη αυτών των μαχών στην Αθήνα ήταν αμιγώς πολιτική. Δηλαδή δεν υπήρχε κάποιος ο οποίος υποβάθμιζε τον πολιτικό χαρακτήρα για να υποστηρίξει ότι είναι αυτοδιοικητικές. Η μάχη γινόταν, πρώτα απ’ όλα, με τα μεγαθήρια του κάθε κόμματος, η μάχη ήτανε ΠΑ.ΣΟ.Κ.- Νέα Δημοκρατία. Η αντιπαράθεση γινόταν αμιγώς με τέτοιους όρους, και αυτό το αποδεχόντουσαν και όλοι. Μάλιστα, το βράδυ των τελευταίων δημοτικών εκλογών του 2010 στην Αθήνα, ο Παπανδρέου ήταν αυτός που δήλωσε ότι η νίκη του Καμίνη αποτελεί και νομιμοποίηση της πολιτικής που ο ίδιος ξεκίναγε τότε. Επομένως, αυτοί από μόνοι τους την καθιστούν πολιτική την μάχη. Πιστεύω ότι ναι, ειδικά σε αυτές τις εκλογές, έχει βαρύ πολιτικό χαρακτήρα. Γιατί όταν τα διακυβεύματα στην πολιτική είναι τόσο μεγάλα, αποφασίζεις ποια κατεύθυνση θέλεις να πάρει η χώρα. Πριν από 8 χρόνια, όταν ήταν ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Νέα Δημοκρατία, η κατεύθυνση ήταν περίπου η ίδια. Τώρα έχεις δύο τελείως διαφορετικούς δρόμους. Αυτό εκ των πραγμάτων πολιτικοποιεί και περισσότερο την μάχη. Σίγουρα, όμως, είναι και αυτοδιοικητική. Το τονίζω. Δεν το συζητώ, και δεν το υποτιμώ καθόλου. Τα ζητήματα της καθημερινότητας, απασχολούν πάρα πολύ τον κόσμο– αν και νομίζω ότι όλα τα αυτοδιοικητικά ζητήματα είναι και αυτά πολιτικά.

–Έστω ότι είσαι ο επόμενος δήμαρχος. Και σύντομα –όπως όλα δείχνουν– έχουμε και βουλευτικές εκλογές. Και η κυβέρνηση που προκύπτει είναι μία παρόμοια, αν όχι ίδια, με την σημερινή. Πόσο εύκολο θα είναι να εφαρμόσεις, με μία κυβέρνηση μνημονιακού χαρακτήρα, το πρόγραμμα της Ανοιχτής Πόλης;

Ούτως ή άλλως, εγώ για κάποιους μήνες ως δήμαρχος, θα είμαι εκ των πραγμάτων με μία κυβέρνηση σαν την σημερινή – εκτός αν γίνουν εκλογές τον Ιούνιο. Στην ουσία, σε όλη την προετοιμασία που κάνουμε και για το πρόγραμμα και για τις προγραμματικές μας επεξεργασίες, έχουμε πάρει το χειρότερο δυνατό σενάριο. Δηλαδή, όλη η προετοιμασία αυτή την στιγμή είναι με τα σημερινά δεδομένα. Ότι θα έχεις μία κυβέρνηση η οποία θα είναι εχθρική απέναντί σου, όπως είναι σε όλη την τοπική αυτοδιοίκηση – και με τον Καλλικράτη και με το μνημόνιο και με το Οικονομικό παρατηρητήριο. Αυτά είναι ζητήματα τα οποία έχουνε φτιάξει ένα πάρα πολύ εχθρικό έδαφος για την τοπική αυτοδιοίκηση της χώρας, αφού της έχουνε δώσει περισσότερες αρμοδιότητες, και της έχουνε μειώσει τους πόρους. Η προετοιμασία μας, αυτή τη στιγμή, είναι σε ένα τέτοιο πλαίσιο. Νομίζω ότι μπορούμε ως δήμος της Αθήνας να τα καταφέρουμε, ακόμα και σ’ αυτό το πλαίσιο, επειδή δεν μιλάμε για έναν οποιοδήποτε δήμο της χώρας. Είναι ο μεγαλύτερος, έχει διαπραγματευτική δύναμη, έχει θέσει δυνατότητες θεσμικής παρέμβασης και μπορεί να διεκδικήσει πράγματα από οποιαδήποτε κυβέρνηση. Νομίζω ότι ακόμα και η σημερινή κυβέρνηση, αν είχε μία δημοτική αρχή στην Αθήνα με την πολιτική βούληση να κάνει πράγματα για την πόλη, και πρόθυμη να πιέσει ν’ αλλάξει ένα θεσμικό πλαίσιο, σε μία κατεύθυνση που να δίνει περισσότερες δυνατότητες –για την πόλη, όχι για τη δημοτική αρχή– δύσκολα θα την αγνοούσε. Είμαστε αποφασισμένοι να συγκρουστούμε με τέτοιου τύπου λογικές και να διεκδικήσουμε για την πόλη. Όχι να συγκρουστούμε για να επιφέρουμε διάλυση στον θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης. Να συγκρουστούμε με τρόπο, όπου θα μπορέσει ο δήμος της Αθήνας να κερδίσει την χαμένη του αξιοπρέπεια.

–Έχεις μεγαλώσει στα προάστια και έχεις επιλέξει να μένεις στο κέντρο. Για ποιο λόγο;

Από πάντα μου άρεσε το κέντρο. Σπούδασα στην ΑΣΟΕΕ, και από τα 18 μου –καλά, και από πιο μικρός – κατέβαινα στο κέντρο. Ειδικά από το πρώτο έτος της σχολής και μετά, και λόγω του Πανεπιστημίου, ήμουν πολύ εκεί, στην περιοχή της Βικτώριας και της Πατησίων, και μου άρεσε πάρα πολύ η ζωή στο κέντρο, το να κάνω τις βόλτες μου, να πηγαίνω σε μπαράκια, να πίνω καφέ. Αργότερα δούλεψα στο κέντρο, οπότε πέρναγα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου εκεί από ένα σημείο και μετά. Επειδή μου άρεσε τόσο πολύ, όταν γύρισα από ένα μεταπτυχιακό που έκανα έξω, και πλέον είχα και την οικονομική δυνατότητα να νοικιάσω σπίτι μόνος μου, επέλεξα να μείνω στα Εξάρχεια και δεν το μετάνιωσα ποτέ και καθόλου.

–Αγαπημένες περιοχές για να βγαίνεις στο κέντρο;

Η πιο βολική και η πιο κοντινή μου είναι τα Εξάρχεια, που έχουν πολλές δυνατότητες, και για ποτό, και για καφέ, και για φαγητό. Επειδή δεν θέλω να ιδρυματοποιηθώ, όμως, με τα Εξάρχεια και είναι ένα πρόβλημα αυτό, πολύ συχνά βγαίνω για ποτό και στις περιοχές από την πλατεία Καρύτση και κάτω, κατά μήκος της Κολοκοτρώνη, στα στενάκια, στους παραδρόμους. Πολύ στην Πλαταιών, στον Κεραμικό, και καμία φορά στα Άνω Πετράλωνα.

–Σε συνεντεύξεις και δημοσιεύματα για σένα, πολύ συχνά, έχω παρατηρήσει ότι εμμένουν και στην ηλικία και στην εμφάνισή σου. Το οποίο, κατά την γνώμη μου, δεν είναι πολύ τιμητικό, με την έννοια ότι μπορεί να αδικεί τις ικανότητές σου.

Συμφωνώ απολύτως. Και έχω βαρεθεί να το απαντάω αυτό.

–Σε ποια χαρακτηριστικά σου θα προτιμούσες να δίνουν βάση αντ’ αυτών;

Καταρχήν, το ζήτημα της νεότητας καταλαβαίνω ότι για έναν κόσμο είναι ένα διαφοροποιητικό χαρακτηριστικό, οπότε εκ των πραγμάτων θα το λουστείς. Εγώ από την πρώτη συνέντευξη που έδωσα, αυτό που είπα – και το λέω μέχρι σήμερα, δεν έχω αλλάξει καθόλου άποψη, και δεν μπορώ να αλλάξω, γιατί είναι αυτό ακριβώς που πιστεύω – είναι ότι, ναι μεν το ζήτημα της νεότητας μπορεί να σου δίνει έναν διαφορετικό αέρα, αλλά σίγουρα δεν είναι και το βασικό διαφοροποιητικό χαρακτηριστικό, σε σχέση με τις άλλες υποψηφιότητες. Νομίζω ότι, επειδή είναι ένα αντικειμενικό χαρακτηριστικό η ηλικία, είναι άδικο και για τους άλλους υποψήφιους να συγκριθούν μαζί μου, με βάση αυτήν. Κάποιος ο οποίος είναι 50 χρονών δεν μπορεί να γυρίσει στα 35. Οπότε νομίζω δεν θα ήθελα κι εγώ μία τέτοια σύγκριση. Επίσης έχω δει και πολλούς νέους ανθρώπους, πολύ πιο συντηρητικούς και με πολύ πιο απαρχαιωμένες ιδέες, σε σχέση με ανθρώπους στα 60, στα 70, και στα 80 τους ενδεχομένως. Επομένως όχι, για μένα δεν είναι βασικό χαρακτηριστικό η ηλικία – για την εμφάνιση δεν το συζητώ καθόλου. Τα χαρακτηριστικά για τα οποία θα ήθελα να με επιλέξουν, είναι ένα –αυτό που σου είπα στην αρχή– ότι δεν έχω καμία διαφορά από τους άλλους ανθρώπους στην ηλικία μου. Δεν προέρχομαι από πλούσια, ευκατάστατη οικογένεια, ώστε να έχω την άνεση να κάνω ό,τι θέλω στη ζωή μου, έχω μείνει κι εγώ άνεργος για μεγάλα διαστήματα –μετά το στρατό και επί ενάμισι χρόνο ήμουν άνεργος κι έπρεπε να γυρίσω στο σπίτι των γονιών μου, έχω κι εγώ τις ίδιες αγωνίες για το μέλλον, δεν βλέπω την πολιτική ως μία επένδυση καριέρας για μένα. Δεν ξέρω πώς θα βγει γενικά όλο το πράγμα, δεν ξέρω πώς θα τα φέρει η ζωή, αλλά δεν την σκέφτομαι μακροπρόθεσμα ως το χώρο της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας. Ένα άλλο από τα χαρακτηριστικά που θα ήθελα να αποτελούν τα βασικά της δικής μου ταυτότητας, είναι το πεδίο μου, πριν κατέβω υποψήφιος δήμαρχος. Θεωρώ ότι ήμουν ένας καλός οικονομολόγος, μου άρεσε το αντικείμενο και έχω κάνει και αρκετές σπουδές πάνω σε αυτόν τον τομέα.

–Κάνοντάς σε κάποιος follow στο Twitter, διαπιστώνει ότι είσαι πολύ χαλαρός και δεν φοβάσαι να «τσαλακωθείς». Γράφεις ο ίδιος στην σελίδα σου;

(Γελάει) Ναι. Ρώτα με ό,τι θες.

–Σκέφτεσαι ποτέ, όταν κάνεις πλάκα με followers…

Ότι μπορεί να με βλέπει κόσμος;

–Ναι, ότι τους τελευταίους μήνες, ξαφνικά ασχολείται πολύς κόσμος μαζί σου, ξέρει ποιος είσαι. Το έχεις ποτέ στο μυαλό σου;

Στο Twitter ή γενικά;

–Γενικά στα social media, αλλά, αν δεν κάνω λάθος, το Twitter σου είναι το πιο προσωπικό.

Εντάξει, στην αρχή ήμουν λίγο αμήχανος. Στην πολύ αρχή, γενικά ήμουν αμήχανος. Όχι μόνο στα social media. Το καταλαβαίνεις, φαντάζομαι, κι εσύ, ότι όταν ξαφνικά, μέσα σε ένα βράδυ, αρχίζουν και ασχολούνται τα media με έναν άνθρωπο, ο οποίος, όλο τον προηγούμενο καιρό έβλεπε κανονικά ειδήσεις, και βλέπει τους γνωστούς τύπους που έβλεπε πάντα στην τηλεόραση, να σχολιάζουν το όνομά του, βλέπει τον εαυτό του στις ειδήσεις και διαβάζει γι’ αυτόν στις εφημερίδες, είναι λίγο αμήχανο. Αμήχανο, επίσης, ήταν –και ειδικά στις αρχές– όταν περπατούσα στον δρόμο και έβλεπα κόσμο να με αναγνωρίζει, να με κοιτάει, κάποιοι να μου μιλάνε – αυτό κι αν ήταν αμήχανο. Πας να κάτσεις σε ένα μέρος για να πιεις καφέ και, εκεί που παλιά καθόσουν αραχτός και χαλάρωνες, πλέον είναι περίεργο. Το ίδιο προφανώς ισχύει και για τα social media. Εντάξει, με τον καιρό προσπαθώ να προσαρμόζομαι. Ακόμα δεν τα έχω καταφέρει απολύτως. Σε σχέση με τα social media, πάντως, και για μένα είναι μία μορφή εκτόνωσης το Twitter μερικές φορές.

–Φαίνεται ότι το διασκεδάζεις λίγο.

Εκεί το διασκεδάζω λίγο, δεν σου κρύβω και ότι αγχώνομαι μην γράψω καμία βλακεία και μετά σχολιαστεί, αλλά εντάξει, με χαλαρώνει.

–Ποιο είναι το αγαπημένο σου στοιχείο, αυτό που κάνει την Αθήνα να ξεχωρίζει;

Για μένα είναι οι περίπατοι. Επειδή δεν έχω αυτοκίνητο, ούτως ή άλλως περπατούσα – όχι για βόλτα μόνο. Για να πάω από το σπίτι μου σε ένα γραφείο που θα είχα μία δουλειά ή οτιδήποτε, περπατούσα και μεγάλες αποστάσεις. Οπότε, εκ των πραγμάτων, έχω εξοικειωθεί με το περπάτημα στην πόλη. Και πάντα επέλεγα και διαδρομές που μου άρεσε πολύ να κάνω. Κάποιες πραγματικά μου αρέσουν πολύ, όπως να κατεβαίνω από τα Εξάρχεια μέχρι Ψυρρή με τα πόδια, που για μένα κάποια περίοδο ήτανε ζήτημα καθημερινότητας. Το να πάω από την πλατεία Κουμουνδούρου μέχρι το Κουκάκι με τα πόδια, μέσα από την Αποστόλου Παύλου, τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και να καταλήξω πίσω από το Κουκάκι ψηλά. Το να πάω από τα Εξάρχεια μέχρι τον Κεραμεικό με τα πόδια, ή να πάω μέχρι το Γκάζι κατεβαίνοντας από την κορεάτικη αγορά, είναι κάτι που με ευχαριστεί πάρα πολύ. Και μου έχει λείψει το περπάτημα, να σου πω την αλήθεια. Η άνεση με την οποία το έκανα. Τώρα περπατάω, αλλά και οι χρόνοι είναι αρκετά πιεστικοί. Στην αρχή της προεκλογικής περιόδου το έκανα πολύ πιο εύκολα. Ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες, που το πρόγραμμα είναι τόσο φορτωμένο, είναι κάτι που πραγματικά μου λείπει.

–Ελεύθερο χρόνο έχεις καθόλου;

Πλέον όχι, μην πω ψέματα. Ελάχιστο, δηλαδή όταν θα γυρίσω το βράδυ στο σπίτι κυρίως. Αλλά συνήθως φτάνω τόσο κουρασμένος που, άντε να μπω λίγο στον υπολογιστή, να δω καμία είδηση, τι έχει παίξει, να μπω λίγο στο Facebook, λίγο στο Twitter, να χαζέψω τι έχει γραφτεί, να δω καμία σειρά. Βλέπω κάποιες σειρές ακόμα που με χαλαρώνουν, κι ας κοιμηθώ και λίγο πιο αργά.

–Ποιες;

(Γελάει) Βλέπω πολλές σειρές, θες να στις πω όλες; Το Game of Thrones, κλασικά. Το Homeland το τελείωσα, βλέπω το Americans, House of Cards. Και πηγαίνω καμία φορά σινεμά, ακόμα και τώρα.

–Είδες τίποτα καλό τελευταία;

Το «Μικρό Ψάρι» του Οικονομίδη.

–Αν είχες περισσότερο ελεύθερο χρόνο, τι διαφορετικό θα έκανες;

Θα διάβαζα κανένα βιβλίο, όπως διάβαζα παλιά και με χαλάρωνε, θα πήγαινα περισσότερο σινεμά – θα πήγαινα βράδια και όχι μέρα, να βλέπω τα άδεια καθίσματα. Θα έβγαινα πιο πολύ με τους φίλους μου.

–Ποιες είναι οι ωραιότερες αναμνήσεις σου, που είναι συνδεδεμένες με την πόλη;

Σίγουρα τα Καλοκαίρια στην Αθήνα, οι συναυλίες στο Λυκαβηττό, στην Τεχνόπολη. Την Άνοιξη τα Φεστιβάλ Βιβλίου, είτε στο Ζάππειο, είτε στο Πεδίον του Άρεως, τα φοιτητικά μου χρόνια στην ΑΣΟΕΕ – και μέσα στην σχολή και εκεί γύρω από την Πατησίων – με φίλους και παρέες.

–Εκτός από τα Εξάρχεια σε ποια γειτονιά της Αθήνας θα έμενες;

Σε πολλές. Θα μπορούσα να μείνω στον Κεραμεικό σίγουρα, στο Κουκάκι, στα Πετράλωνα. Μου έχει περάσει από το μυαλό κι έχω ψάξει κιόλας σε αυτές, κατά καιρούς.

–Πόσο αισιόδοξος είσαι για τις εκλογές;

Είμαι πραγματικά πολύ αισιόδοξος, νομίζω ότι πάει πολύ καλύτερα και από ότι θα μπορούσα να αναμένω κι εγώ. Δηλαδή πάει πραγματικά πάρα πολύ καλά, το βλέπω καθημερινά – επειδή είμαι όλη μέρα έξω, και όχι σε προστατευμένα περιβάλλοντα, όχι σε «υγειονομικές ζώνες». Χθες το πρωί ήμουνα τρεισήμισι ώρες στο Παγκράτι. Μπαίναμε στα καφενεία, στις πλατείες, στα μαγαζιά, μιλάγαμε με τον κόσμο. Το κλίμα το οποίο εισπράττω είναι πολύ καλό και νομίζω ότι θα το δούμε αυτό και στις κάλπες. Δηλαδή αυτές είναι και οι καλύτερες δημοσκοπήσεις. Επομένως, είμαι πολύ αισιόδοξος. Εδώ θα είμαστε, θα δούμε αν είχα λόγους.