Σημεία από τη συνέντευξη του Γαβριήλ Σακελλαρίδη στον Αθήνα 9.84 και στη Νόνη Καραγιάννη

*Για εμάς το βασικότερο ζήτημα είναι το πώς θα δώσουμε στον κόσμο που συνθλίβεται μέσα στις μυλόπετρες της μνημονιακής λιτότητας μία ανάσα. Θα προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε την κοινωνική αλλά και την ανθρωπιστική κρίση. Επομένως, βασική προτεραιότητα στο δικό μας πρόγραμμα θα είναι η ενίσχυση των οργανώσεων αλληλεγγύης, η ενίσχυση του κοινωνικού προϋπολογισμού του δήμου, έτσι ώστε να μπορέσουμε να δώσουμε πραγματικά μία ανακούφιση στους πολίτες που πλήττονται.

*Πρέπει να σκεφτούμε τι δήμο θέλουμε. Θέλουμε έναν δήμο που να στέκεται παγερός και αδιάφορος στα προβλήματα των κατοίκων της Αθήνας; Στους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών; Στο προβλήματα με τα χρέη των δημοτών στις εφορίες; Θέλουμε έναν δήμο της Αθήνας, ο οποίος θα στέκεται αδιάφορος στα σπίτια χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα; Θέλουμε έναν δήμο παγερά αδιάφορο όταν ιδιωτικοποιείται το νερό της πόλης;

*Σε σχέση με την οικονομική κατάσταση, εμείς έχουμε δύο θέσεις: Σε μία συγκυρία που ο Καλλικράτης έχει δώσει πολλές αρμοδιότητες στην τοπική αυτοδιοίκηση, κόβοντας όμως τους πόρους προς αυτήν, εμείς πιστεύουμε ότι ο ρόλος ειδικά του δήμου Αθηναίων, με την βαρύτητά του, θα πρέπει να είναι η διεκδίκηση περισσότερων πόρων από την κεντρική εξουσία, και αυτό είναι και κριτική στον κ. Καμίνη (…) Από την άλλη, εμείς πιστεύουμε ότι ακόμα και με αυτούς τους πόρους, πρέπει να γίνει μία διαφορετική διαχείριση των χρημάτων. Στην ουσία αυτό που έχει να παρουσιάσει ο κ. Καμίνης είναι μία υποτιθέμενη εξυγίανση των οικονομικών του δήμου, η οποία βασίστηκε στη διαθεσιμότητα και τις απολύσεις και οδήγησε στην κατάρρευση των δημοτικών δομών.

Για τις υποψηφιότητες Κακλαμάνη – Σπηλιωτόπουλου (στον Alpha 98.9 και την Ελένη Σπυρίδη)

Και ο κ. Κακλαμάνης και ο κ. Σπηλιωτόπουλος είναι γνωστοί. Ο κ. Κακλαμάνης έχει υπηρετήσει ως δήμαρχος της Αθήνας και έχει απορριφθεί από τους δημότες της Αθήνας εξαιτίας της πολιτικής του. Μίας πολιτικής που βασιζόταν κυρίως στην κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, στην «ασέβεια» των δημόσιων χώρων και στην περιφρόνηση απέναντι στα κοινωνικά κινήματα, στους ανθρώπους της γειτονιάς, τους οποίους ο ίδιος αποκαλούσε περιφερόμενο θίασο. Έχει ένα βεβαρημένο παρελθόν στα ζητήματα του δήμου της Αθήνας.

Από την άλλη πλευρά, ο κ. Σπηλιωτόπουλος έχει μία συγκεκριμένη εμπειρία από το Υπουργείο Παιδείας και από το Υπουργείο Τουρισμού, που κανείς δεν θυμάται ακριβώς ποια ήταν η δική του συνεισφορά. Και τους δύο τους ενώνει μία λεπτή κόκκινη γραμμή, ότι και οι δύο ήταν βουλευτές μίας κυβέρνησης, η οποία έχει περάσει πολύ σκληρά μέτρα, τα οποία τα πληρώνει σήμερα ο ελληνικός λαός. Αυτήν την στιγμή, η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να βρει το δικό της ρόλο για το πώς μπορεί να ελαφρύνει τα βάσανα αυτού του κόσμου.