Η αντιμετώπιση που επιφύλασσε η Δημοτική Αρχή της Αθήνας στους γονείς των παιδιών που φιλοξενούνται στους παιδικούς σταθμούς του Δήμου, και οι οποίοι προσήλθαν στο δημοτικό συμβούλιο, προκειμένου να τοποθετηθούν για τις ελλείψεις και τις απαράδεκτες συνθήκες που επικρατούν εκεί, ήταν αν μη τι άλλο αρκετά διδακτική για το ποια είναι η διοίκηση Καμίνη, για το πώς αντιμετωπίζει τους δημότες και ποιες είναι οι προτεραιότητές της.

Αρχικά, οι φρουροί στην είσοδο εμπαίζανε τους συγκεντρωμένους και με διάφορες προφάσεις δεν τους αφήνανε να προσεγγίσουν την αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου, στη συνέχεια και αφού προφανώς είχανε τη σύμφωνη γνώμη της δημοτικής αρχής, ξεκίνησε ο προπηλακισμός! Πρώτα τους εκδίωξαν βίαια από το κτήριο, μετά η απαράδεκτη αυτή κατάσταση συνεχίστηκε και έξω από αυτό, ενώ παράλληλα η ασφάλεια κλείδωσε τις πόρτες του δημαρχείου για να αποτρέψουν μια και καλή την είσοδο σε όποιον δεν είναι επιθυμητός στη Διοίκηση. Έτσι αντιλαμβάνεται τη δημοκρατία, τη διαβούλευση και τη σχέση του με τους πολίτες ο Δήμος Αθηναίων.

Όσα συνέβησαν στο δημοτικό συμβούλιο δεν εξαντλούνται στο περιστατικό αυτό και είναι ενδεικτικά πολλών πραγμάτων. Ο Δήμαρχος απουσίαζε ως συνήθως, οι απαντήσεις της Διοίκησης, στα ερωτήματα της μειοψηφίας, περιστρεφόταν γύρω από το πόσο καλά είναι τα πεπραγμένα της, παρά τις μόνιμες και σοβαρές καταγγελίες εργαζομένων, δημοτών και της αντιπολίτευσης. Επιπλέον, οι πολίτες βρίσκονταν αποκλεισμένοι έξω από το δημαρχείο, ενώ ταυτόχρονα η δημοτική Αρχή ως Πόντιος Πιλάτος «νίπτει τας χείρας του» για τις καθαρίστριες των σχολείων, που κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλεία τους, όπως ακριβώς κάνει για τα περισσότερα από τα θέματα που θα όφειλαν να αποτελούν πρώτη προτεραιότητα.

Η δικαιολογία της Δημοτικής Αρχής για τα κάθε είδους προβλήματα είναι και μόνιμη και εύκολη και αφορά τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Δήμος. Πέρα όμως από το οικονομικό υπάρχει και το πολιτικό, πολλά και σημαντικά είναι ζητήματα ιεράρχησης και προτεραιοτήτων. Δεν αμφισβητούμε ότι υπάρχουν οικονομικά προβλήματα, παρά το γεγονός ότι τα δημοτικά τέλη είναι τα υψηλότερα από κάθε άλλο δήμο στην Ελλάδα. Όμως δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι ο Δήμος ξοδεύει εκατομμύρια για την επικοινωνία, τα ταξίδια και τις δημόσιες σχέσεις, την ίδια στιγμή που οι κοινωνικές υπηρεσίες υπολειτουργούν και συρρικνώνονται και οι «αόρατες» γειτονιές της Αθήνας, αυτές δηλαδή που αντιμετωπίζουν τα περισσότερα και σοβαρότερα προβλήματα είναι ουσιαστικά εγκαταλελειμμένες. Αυτή είναι επιλογή και όχι αναπόδραστη πραγματικότητα, και αφορά στην προτεραιότητα της Διοίκησης στην επικοινωνία και όχι στην κοινωνία και τη δημοκρατία.

Η κακή σχέση του Δήμου άλλωστε με τις δημοκρατικές διαδικασίες, δεν αποτυπώνεται μόνο στο πως συμπεριφέρθηκε στους διαμαρτυρόμενους γονείς και στο πόσο λίγη αξία δίνει στις καταγγελίες για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες. Χαρακτηριστικά είναι και σε όσα διεξήχθησαν σχετικά με το ογκωδέστατο Επιχειρησιακό Σχέδιο, τον πολιτικό ουσιαστικά σχεδιασμό για την επόμενη 5ετία, ο οποίος αφού μοιράστηκε καθυστερημένα στους δημοτικούς συμβούλους, και παρά τις ενστάσεις από την αντιπολίτευση, τέθηκε εκβιαστικά για συζήτηση, απουσία του Δημάρχου, χωρίς να έχει δοθεί ο αναγκαίος χρόνος για συζήτηση.

Η απαξίωση κάθε διαβούλευσης και δημοκρατικής διαδικασίας, η μετατροπή του συμβουλίου σε κομπάρσο που απλά χειροκροτεί και επιχαίρει για τα «κατορθώματα» του Δήμου, ο αποκλεισμός και η καταστολή στους πολίτες, η απαξίωση των κοινωνικών υπηρεσιών, αυτή είναι η πραγματικότητα του Δήμου Αθηναίων και δεν κρύβεται πίσω από επικοινωνιακά περιτυλίγματα, όσο ακριβά και εκλεπτυσμένα και αν είναι.