Ο υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων, με την «Ανοιχτή Πόλη», Νάσος Ηλιόπουλος, παραχώρησε συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στοeleftherostypos.gr και τον δημοσιογράφο Δημήτρη Κατσάκο.

Ο Νάσος Ηλιόπουλος αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στη διαχείριση των απορριμμάτων στον Δήμο της Αθήνας, σημειώνοντας πως «το επιχειρησιακό σχέδιο του Δήμου για τη διαχείριση των απορριμμάτων παραμένει κενό γράμμα, δεν εφαρμόζεται, συνεπώς δεν υφίσταται!». Όπως εξήγησε «η ανακύκλωση είναι στο 5% και το μεγαλύτερο όφελος καρπώνεται ιδιωτική εταιρεία, η πολιτική της διαλογής στην πηγή είναι μόνο θεωρία, ο σταθμός μεταφόρτωσης απορριμμάτων μόλις ξεκόλλησε και αρχίζει να υλοποιείται, δεν υπάρχουν πράσινα σημεία κλπ.» Ωστόσο, όπως πρόσθεσε, «για να μην είμαστε και ισοπεδωτικοί, είναι καλή η πρωτοβουλία για τη συγκέντρωση χρησιμοποιημένων ενδυμάτων και υποδημάτων, η ανακύκλωση μπαταριών και λαμπτήρων, καθώς και η εφαρμογή έξυπνης Πόλης που αφορά στη διακομιδή απορριμμάτων με SMS, στο ιστορικό κέντρο της πόλης». «Όλα αυτά πρέπει να γίνουν και, φυσικά, να υιοθετηθούν εφαρμογές της τεχνολογίας και στην καθαριότητα, τη στάθμευση, την εξοικονόμηση ενέργειας και νερού κλπ. Το βασικότερο, όμως, είναι να δράσουμε γρήγορα και αποτελεσματικά, έχοντας στόχο τη ριζική αλλαγή του μοντέλου διαχείρισης που επικρατεί έως τώρα. Να σκεφτούμε τη διαχείριση των απορριμμάτων από την αρχή», δήλωσε.

«Ο Δήμος Αθηναίων έχει αναδειχθεί ως ο καλύτερος τόπος άνθησης των ΜΚΟ»

Ως προς τον ρόλο των ΜΚΟ στον δήμο ο Ν. Ηλιόπουλος σημείωσε πως «ο Δήμος Αθηναίων έχει αναδειχθεί ως ο καλύτερος τόπος άνθησης των ΜΚΟ. Η συνεργασία του με πολλές ΜΚΟ είναι παροιμιώδης μέχρι παρεξηγήσεως, αφού έχει αναγκάσει ακόμη και δυνάμεις της αντιπολίτευσης που προέρχονται από το συντηρητικό χώρο, όχι απλώς να διαμαρτύρονται, αλλά και να στέκονται απέναντι». Χαρακτηριστικά αναφέρθηκε στο πρόγραμμα ‘‘ανοιχτά σχολεία” το οποίο γίνεται με ΜΚΟ, καθώς και τα θέματα προσφύγων και μεταναστών, κοινωνικής πολιτικής κλπ,. σημειώνοντας ότι «άρα, δεν τίθεται θέμα συνεργασίας». Όπως εξήγησε, «τίθεται, όμως, θέμα διαφάνειας, αύξησης του κόστους δράσεων, καθώς και θέματα ελέγχου. Με το θεσμικό πλαίσιο που υπάρχει, η μόνη δυνατότητα του Δήμου να ασκήσει αποτελεσματική πολιτική συνεργασίας είναι η αυστηρή και καλά προετοιμασμένη υπογραφή προγραμματικής συμφωνίας, που να έχει ρήτρες και ποινές, κάτι που σήμερα δεν συμβαίνει. Πάντως, είναι βέβαιο πως δεν πρέπει να εκχωρούνται εκτός Δήμου -αφειδώς, τουλάχιστον- δραστηριότητες που μπορεί να εκτελέσει ο Δήμος».

«Πρέπει να ξαναστηθεί αυτή η σχέση η οποία είχε σπάσει»

Ερωτηθείς για το τί πρέπει να γίνει «Από την Αρχή» στην Αθήνα, ο Ν. Ηλιόπουλος δήλωσε: «Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει από την αρχή είναι ένα ζήτημα, ας μου επιτραπεί η φράση, αντίληψης και αίσθησης, δεν είναι κάτι τόσο υλικό. Αυτό που έχω δει όλο το διάστημα που μιλάω με πάρα πολύ κόσμο στις γειτονιές είναι ότι έχει εμπεδωθεί τόσο πολύ η αίσθηση της εγκατάλειψης και το ‘‘ό,τι και να μας λέτε, όποιος και να βγει, τα πράγματα μάλλον προς το χειρότερο θα πάνε στο δήμο’’. ‘‘Ότι η Αθήνα είναι χαμένη υπόθεση’’. Οπότε νομίζω το πρώτο που πρέπει να ξανακερδίσει ένας δήμαρχος στην Αθήνα είναι την αίσθηση ότι όντως πέντε πράγματα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο για τους ανθρώπους αυτής της πόλης. Πρέπει να ξαναστηθεί αυτή η σχέση η οποία είχε σπάσει, γιατί οι Αθηναίοι έχουν μάθει ότι όλο αυτό τον καιρό οι δημοτικές αρχές, να το πω έτσι λίγο σχηματικά, ήταν πολύ κοντά στην πλατεία Συντάγματος και στην κεντρική πολιτική σκηνή και πολύ μακριά απ’ τις γειτονιές της πόλης».

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Νάσου Ηλιόπουλου, όπως δημοσιεύτηκε στο EleftherosTypos.gr:

Εκλέγεστε, πηγαίνετε πρώτη μέρα στο γραφείο του δημάρχου και σηκώνετε τα μανίκια. Ποιο πρόβλημα θα επιδιώξετε να λύσετε πρώτο;

Η Αθήνα είναι μία πόλη που έχει πολλά προβλήματα, είναι φυσιολογικό. Αυτό το οποίο είναι αδιανόητο όμως είναι να έχεις πόρους που μπορούν να σε βοηθήσουν σ’ αυτά τα προβλήματα και να μην τους αξιοποιείς.

Το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να ξεκινήσω όλες τις διαδικασίες έτσι ώστε ο Δήμος της Αθήνας να πάρει τα χρήματα που μπορεί να διεκδικήσει από το «Φιλόδημος ΙΙ» για τα σχολεία.

Με βάση τα πληθυσμιακά κριτήρια στο δήμο της Αθήνας αντιστοιχούσαν 15 εκατ., όλα για δράσεις στα σχολεία της Αθήνας που είναι πολύ πιεσμένα, πολύ γερασμένα κτίρια, με πολύ μεγάλα προβλήματα κι αυτή τη στιγμή ο Δήμος έχει καταθέσει μελέτες μόνο για 3 εκατομμύρια. Οπότε νομίζω ότι αυτό θα ήταν το πρώτο, γιατί ακριβώς έχεις τον πόρο που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να λύσεις αυτά τα προβλήματα.

Πότε και πώς σκεφτήκατε την ιδέα να διεκδικήσετε τον Δήμο Αθηναίων; Ήταν ένα «όνειρο», εμπνευστήκατε από κάποιον ή ήταν μία απόφαση που πάρθηκε από κομματικό όργανο;

Είμαι ένα παιδί που έχω γεννηθεί κι έχω μεγαλώσει στην Αθήνα, και σήμερα εδώ ζω, στα Κάτω Πατήσια. Από μικρός έχω πάρει μέρος σε διάφορες κινητοποιήσεις και κινήματα γειτονιάς, είτε τότε στην Κολούμπια όταν είχε ξεκινήσει η κατεδάφιση του εργοστασίου, που ήταν πραγματικά πολύ στενάχωρο να βλέπεις στα πόδια σου τα πεταμένα βινύλια που ήταν η ιστορία του λαϊκού τραγουδιού της χώρας, είτε αυτό ήταν οι κινητοποιήσεις για το Πεδίο του Άρεως, για το πάρκο Κύπρου και Πατησίων, οπότε με έναν τρόπο με τα ζητήματα της πόλης, ως άνθρωπός της πάντα είχα μία ενασχόληση.

Το 2006 ήμουν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την «Ανοιχτή Πόλη», οπότε όταν ενημερώθηκα ότι το συντονιστικό της δημοτικής κίνησης κάνει την πρόταση για τη δική μου υποψηφιότητα, πέρα από την τιμή που αισθάνθηκα, σκέφτηκα ότι είναι μια πάρα πολύ όμορφη ευκαιρία και πολύ μεγάλη χαρά να έχει τη δυνατότητα να δουλέψεις για την πόλη που έχεις μεγαλώσει και ζεις.

Αθήνα από την αρχή: Είναι το σύνθημα της καμπάνιας που επιλέξατε για τις εκλογές. Ποια είναι κατά τη γνώμη σας τα πράγματα που πρέπει να γίνουν «απ’ την αρχή» στο δήμο;

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει από την αρχή είναι ένα ζήτημα, ας μου επιτραπεί η φράση, αντίληψης και αίσθησης, δεν είναι κάτι τόσο υλικό.

Αυτό που έχω δει όλο το διάστημα που μιλάω με πάρα πολύ κόσμο στις γειτονιές είναι ότι έχει εμπεδωθεί τόσο πολύ η αίσθηση της εγκατάλειψης και το «ό,τι και να μας λέτε, όποιος και να βγει, τα πράγματα μάλλον προς το χειρότερο θα πάνε στο δήμο». «Ότι η Αθήνα είναι χαμένη υπόθεση».

Οπότε νομίζω το πρώτο που πρέπει να ξανακερδίσει ένας δήμαρχος στην Αθήνα είναι την αίσθηση ότι όντως πέντε πράγματα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο για τους ανθρώπους αυτής της πόλης. Πρέπει να ξαναστηθεί αυτή η σχέση η οποία είχε σπάσει, γιατί οι Αθηναίοι έχουν μάθει ότι όλο αυτό τον καιρό οι δημοτικές αρχές, να το πω έτσι λίγο σχηματικά, ήταν πολύ κοντά στην πλατεία Συντάγματος και στην κεντρική πολιτική σκηνή και πολύ μακριά απ’ τις γειτονιές της πόλης.

Προφεσόρ: Το είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην παρουσίαση της υποψηφιότητας. Σας έχει «κολλήσει»; Σας το λέει ο κόσμος που συναντάτε;

Το είπε χωρίς συνεννόηση. Δυστυχώς ή ευτυχώς έχει «κολλήσει». Μέχρι και στους πάγκους στις λαϊκές που πηγαίνω και έρχεται ο παραγωγός και μου λέει «ο καθηγητής;», με ένα πονηρό ύφος.

Είναι φυσιολογικό, η ποπ κουλτούρα είναι πολύ δυνατή πλέον και υπάρχει πολύς κόσμος που παρακολουθεί σειρές. Δηλαδή το Netflix κι όλη αυτή η ιστορία είναι φαινόμενο.

Οπότε πάντα όταν φτιάχνεις μια τέτοια αναλογία είναι κάτι το οποίο επικοινωνιακά μένει.

Πώς μπορεί ο Δήμος Αθηναίων, όχι μόνο να είναι πλήρως βιώσιμος, αλλά και να μπορεί να προγραμματίζει την οικονομική του πολιτική; Αυτήν την στιγμή ο δήμος έχει προϋπολογισμούς με 75% ίδιους πόρους, ενώ δεν αποδίδονται οι συνταγματικά κατοχυρωμένες ενισχύσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Οι Δήμοι αποτελούν τμήμα της οργάνωσης του δημοκρατικού πολιτεύματος και ενσαρκώνουν μέρος των λειτουργιών του οργανωμένου κράτους. Κατά συνέπεια, πρέπει να έχουν δημόσιο χαρακτήρα και να λειτουργούν με βάση την αρχή του δημοσίου συμφέροντος. Δεν μπορεί, δηλαδή, οι ΟΤΑ να είναι επιχειρήσεις και δεν μπορεί να λειτουργούν με σκοπό το κέρδος. Από τη μέχρι τώρα λειτουργία του Δήμου Αθηναίων, δεν προκύπτει ότι δεν είναι βιώσιμος. Απεναντίας, θα έλεγα ότι είναι ένας πλούσιος Δήμος με φτωχή διαχείριση. Δεν είναι αλήθεια ότι δεν αποδίδονται από το κράτος οι προβλεπόμενες ενισχύσεις στους Δήμους, γιατί, παρά την οικονομική κρίση, είχαμε μικρή αύξηση 5% στους πόρους προς ΟΤΑ, αλλά και για πρώτη φορά άνοιξαν προγράμματα, όπως τα Φιλόδημος Ι και ΙΙ, διευρύνοντας τα χρηματοδοτικά εργαλεία τους. Όμως, σωστό θα ήταν να πούμε πως το κράτος, δεν αποδίδει έγκαιρα ό,τι προβλέπεται στους Δήμους και αυτό δημιουργεί δυσλειτουργίες, σε όλους τους ΟΤΑ. Άρα, συμφωνώ ότι πρέπει με κάθε τρόπο να αυξηθεί η κρατική επιχορήγηση σε όλους τους ΟΤΑ και είμαι βέβαιος ότι μπορούμε σταδιακά αυτό να το πετύχουμε.

Στο Δήμο Αθηναίων, πράγματι, οι κρατικές επιχορηγήσεις πλησιάζουν το 30% του προϋπολογισμού του, αν υπολογίσουμε και τις μεταβατικές δαπάνες πέραν της ΚΑΠ και της ΣΑΤΑ. Το γεγονός ότι οι ίδιοι πόροι (ανταποδοτικοί πόροι και τέλη) προέρχονται από άμεση και έμμεση φορολογία των πολιτών, εντάσσουν το Δήμο Αθηναίων στους ΟΤΑ που βρίσκονται στη μεσαία φορολογική κλίμακα των δημοτών τους, σε σχέση με άλλους Δήμους της χώρας. Ταυτόχρονα, όμως, τον εντάσσουν και στους δήμους, με τις ψηλότερες φορολογικές επιβαρύνσεις των δημοτών του, σε σχέση με αντίστοιχες πρωτεύουσες της ΕΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τέλη παρεπιδημούντων, που εισπράττει ο Δήμος Αθηναίων, πλησιάζουν το 1,3εκ. ευρώ και τα τέλη από τα κέντρα διασκέδασης το 1,8εκ. ευρώ, ποσό πολύ μικρό σε σχέση με τον αριθμό των τουριστών που πέρασαν από την πόλη το 2018 και τον τζίρο των κέντρων διασκέδασης, γεγονός που αναδεικνύει την αδυναμία του Δήμου Αθηναίων να εισπράξει ένα κατά πολύ μεγαλύτερο αναλογούν ποσό. Η οικονομική πολιτική του Δήμου πρέπει να αλλάξει πρόσημο και να κινηθεί στην κατεύθυνση της αύξησης των ιδίων πόρων και της μείωσης φόρων και τελών προς τους δημότες, στρεφόμενη σε αναπτυξιακή λογική, μέσα από την επένδυση σε νέες τεχνολογίες, έξυπνες πόλεις, ενεργειακές κοινότητες, την κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία και, φυσικά, την αξιοποίηση της περιουσίας του Δήμου, αλλά και μέσα από τη δημιουργία συνεργειών, με στόχο τη μείωση του κόστους λειτουργίας.

Με την απόφαση του Δήμου, το Μάιο του 2018 περίπου 2.300 παιδιά, από τα περίπου 5.000 συνολικά, θα φιλοξενούνται στους παιδικούς σταθμούς του Δήμου Αθηναίων, χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση για τις οικογένειες τους. Θεωρείται ότι είναι αρκετό αυτό, την ώρα που οι οικογένειες περίπου 2.700 παιδιών πληρώνουν ακόμα τροφεία, ενώ οι φόροι και τα δημοτικά τέλη παραμένουν υψηλά;

Ο Δήμος Αθηναίων, για να καλύψει τη ζήτηση σε παιδικούς σταθμούς, χρειάζεται ακόμη 5-6 νέους παιδικούς σταθμούς σε στοχευμένες περιοχές, όπως η 3η, 4η και 6η Δημοτική Κοινότητα. Επίσης, έχει πρόβλημα πιστοποίησης και αδειοδότησης, για περισσότερους από τους μισούς υπάρχοντες παιδικούς σταθμούς και θα αντιμετωπίσει μεγάλο πρόβλημα, αν δεν ξεκινήσει ΤΩΡΑ τις προβλεπόμενες εκ του νόμου αναγκαίες προσαρμογές και βελτιώσεις. Το πρόβλημα φαίνεται μεγάλο, γιατί ο Δήμος Αθηναίων δεν μπήκε στην εφαρμογή του νόμου του Υπουργείου Παιδείας που προβλέπει δίχρονη προσχολική αγωγή, με αποτέλεσμα να κρατά τα 5χρονα στους παιδικούς σταθμούς, αντί να πάνε στα νηπιαγωγεία, όπως γίνεται σε 183 Δήμους μέχρι τώρα. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα στην ένταξη παιδιών 6 μηνών έως 2,5 ετών στα βρεφικά τμήματα των παιδικών σταθμών, λόγω έλλειψης προσωπικού και υποδομών. Αυτό είναι το πρόβλημα που καλείται άμεσα να λύσει ο Δήμος Αθηναίων. Να καλύψει όλα τα παιδιά στους παιδικούς σταθμούς, από τα μικρότερα προς τα μεγαλύτερα, και να εφαρμόσει τη διετή προσχολική αγωγή, ιδρύοντας 10 νέα νηπιαγωγεία που έχει ανάγκη. Το σύστημα πληρωμής τροφείων του Δήμου Αθηναίων έχει εισοδηματικά κριτήρια, που μπορούν άμεσα να διευρυνθούν και να καλύψουν περισσότερες οικογένειες.

Ο ρόλος των ΜΚΟ ποιος μπορεί να είναι; Μπορεί να υπάρξει συνεργασία με τον Δήμο; Πώς μπορεί να διασφαλιστεί η διαφάνεια;

Ο Δήμος Αθηναίων έχει αναδειχθεί ως ο καλύτερος τόπος άνθησης των ΜΚΟ. Η συνεργασία του με πολλές ΜΚΟ είναι παροιμιώδης μέχρι παρεξηγήσεως, αφού έχει αναγκάσει ακόμη και δυνάμεις της αντιπολίτευσης που προέρχονται από το συντηρητικό χώρο, όχι απλώς να διαμαρτύρονται, αλλά και να στέκονται απέναντι. Για παράδειγμα, όλο το πρόγραμμα “ανοιχτά σχολεία” γίνεται με ΜΚΟ, καθώς και τα θέματα προσφύγων και μεταναστών, κοινωνικής πολιτικής κλπ. Άρα, δεν τίθεται θέμα συνεργασίας. Τίθεται, όμως, θέμα διαφάνειας, αύξησης του κόστους δράσεων, καθώς και θέματα ελέγχου. Με το θεσμικό πλαίσιο που υπάρχει, η μόνη δυνατότητα του Δήμου να ασκήσει αποτελεσματική πολιτική συνεργασίας είναι η αυστηρή και καλά προετοιμασμένη υπογραφή προγραμματικής συμφωνίας, που να έχει ρήτρες και ποινές, κάτι που σήμερα δεν συμβαίνει. Πάντως, είναι βέβαιο πως δεν πρέπει να εκχωρούνται εκτός Δήμου -αφειδώς, τουλάχιστον- δραστηριότητες που μπορεί να εκτελέσει ο Δήμος.

Υπάρχουν εκατοντάδες συμβασιούχοι αυτή τη στιγμή στο Δήμο, από τις καθαρίστριες των σχολείων μέχρι τους εργαζόμενους στην καθαριότητα και από τη Δημοτική Αστυνομία μέχρι το «Βοήθεια στο Σπίτι». Τι σκοπεύετε να κάνετε με αυτούς τους ανθρώπους, την ώρα που η ανεργία μαστίζει και οι ανάγκες του δήμου σε ανθρώπινο δυναμικό είναι μεγάλες;

Οι συμβασιούχοι υπάλληλοι του Δήμου Αθηναίων είναι περίπου 250 και, αν τελειώσει κάποτε η 3Κ προκήρυξη για την πρόσληψη 8.500 υπαλλήλων στη καθαριότητα, θα παραμείνουν ελάχιστοι. Ο Δήμος έχει ελλείψεις προσωπικού σε όλες τις υπηρεσίες του και απαιτούνται τουλάχιστον 500-700 προσλήψεις όλων των ειδικοτήτων και, ιδίως, ειδικών επιστημόνων. Είμαστε σταθερά υπέρ της μόνιμης, σταθερής και αξιοπρεπούς εργασίας και αυτό θα επιχειρήσουμε. Υποστηρίζουμε, επίσης, ότι πρέπει να ενισχυθεί η “Βοήθεια στο σπίτι” και η Δημοτική αστυνομία, να παρασχεθούν στους εργαζόμενους τα αναγκαία μέσα ατομικής προστασίας και να μην εκχωρηθούν κοινωνικές υπηρεσίες σε ιδιώτες.

Ο δημόσιος διάλογος σχετικά με την καθαριότητα περιστρέφεται γύρω από τον αριθμό των εργαζομένων (αυτήν την στιγμή είναι 1.800) και την ιδιωτικοποίηση ή όχι. Μπορεί, όμως, να λυθεί το πρόβλημα με νέες τεχνολογίες, με έρευνα ή αρκεί μόνο να επιστρέψουμε στους 3.200 εργαζομένους στην καθαριότητα, που υπήρχαν στον Δήμο πριν τα Μνημόνια;

Για να μπορεί η υπηρεσία καθαριότητας να κάνει τυπικά τη δουλειά της απαιτούνται 2.500 εργαζόμενοι τουλάχιστον. Το πρόβλημα, όμως, της βρώμικης Αθήνας δεν είναι έτσι όπως το θέτετε. Το 92% των απορριμμάτων της Αθήνας καταλήγει στη χωματερή της Φυλής, η οποία κλείνει το 2020! Το επιχειρησιακό σχέδιο του Δήμου για τη διαχείριση των απορριμμάτων παραμένει κενό γράμμα, δεν εφαρμόζεται, συνεπώς δεν υφίσταται! Η ανακύκλωση είναι στο 5% και το μεγαλύτερο όφελος καρπώνεται ιδιωτική εταιρεία, η πολιτική της διαλογής στην πηγή είναι μόνο θεωρία, ο σταθμός μεταφόρτωσης απορριμμάτων μόλις ξεκόλλησε και αρχίζει να υλοποιείται, δεν υπάρχουν πράσινα σημεία κλπ. Βέβαια, για να μην είμαστε και ισοπεδωτικοί, είναι καλή η πρωτοβουλία για τη συγκέντρωση χρησιμοποιημένων ενδυμάτων και υποδημάτων, η ανακύκλωση μπαταριών και λαμπτήρων, καθώς και η εφαρμογή έξυπνης Πόλης που αφορά στη διακομιδή απορριμμάτων με SMS, στο ιστορικό κέντρο της πόλης.

Όλα αυτά πρέπει να γίνουν και, φυσικά, να υιοθετηθούν εφαρμογές της τεχνολογίας και στην καθαριότητα, τη στάθμευση, την εξοικονόμηση ενέργειας και νερού κλπ. Το βασικότερο, όμως, είναι να δράσουμε γρήγορα και αποτελεσματικά, έχοντας στόχο τη ριζική αλλαγή του μοντέλου διαχείρισης που επικρατεί έως τώρα. Να σκεφτούμε τη διαχείριση των απορριμμάτων από την αρχή.

Το AirBnB έχει κατακτήσει πολλές γειτονιές του κέντρου προκαλώντας όχι μόνο αύξηση των τουριστών, αλλά και πολλά προβλήματα. Η ενοικίαση στην Αθήνα είναι πλέον απαγορευτική, ενώ δημιουργείται μία ολόκληρη βιομηχανία, δίχως να υπάρχει μέριμνα για τις γειτονιές της πόλης. Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση;

Έχω μεγαλώσει και ζω ακόμα στα κάτω Πατήσια, είμαι κάτοικος της Αθήνας όλη μου την ζωή και τώρα βλέπω κόσμο της γενιάς μου να ψάχνει διαρκώς στέγη και να μην βρίσκει. Η βραχυχρόνια μίσθωση είναι ένα φαινόμενο που έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις σε πολλές μητροπόλεις. Παρά τα όποια θετικά προσφέρει, είναι πλέον κοινός τόπος πως, όταν αφήνεται ανεξέλεγκτο, προκαλεί σοβαρά προβλήματα, αφού διώχνει τους κατοίκους από τις γειτονιές και μπορεί να αποτελέσει αθέμιτο ανταγωνισμό στην παραδοσιακή τουριστική δραστηριότητα της πόλης.

Για να είμαστε σαφείς: Δεν θεωρούμε πρόβλημα να παραχωρεί ένας μικροϊδιοκτήτης ένα διαμέρισμά του προς βραχυχρόνια μίσθωση, για κάποιο διάστημα. Μάλιστα, πολλοί άνθρωποι που αντιμετώπισαν μεγάλη οικονομική δυσπραγία στα χρόνια της κρίσης, βρήκαν με αυτό τον τρόπο ένα συμπληρωματικό εισόδημα. Πρέπει, ωστόσο, να μπουν όρια και κανόνες, πρωτίστως, για μεγάλες εταιρείες που αγοράζουν ολόκληρες πολυκατοικίες, καθιστώντας πραγματικά «άβατα» ολόκληρες γειτονιές. Πρόκειται για ρυθμίσεις που έχουν υιοθετηθεί από μια σειρά από πόλεις του εξωτερικού, με ενδιαφέροντα αποτελέσματα.

Πέρα, όμως, από τον έλεγχο της βραχυχρόνιας μίσθωσης για το ζήτημα της στέγης, έχουμε μια σειρά ακόμα από προτάσεις, όπως δημιουργία δημοτικού γραφείου στέγασης για υποστήριξη των κατοίκων, αλλά αξιοποίηση του τεράστιου κτιριακού αποθέματος του Δήμου, για παροχή κοινωνικής κατοικίας, ιδιαίτερα σε νέους και νέες και όχι μόνο.

Το τρίγωνο Πεδίον του Άρεως-Εξάρχεια-Ομόνοια θεωρείται μαύρη τρύπα» για τους πολίτες. Ναρκωτικά, συμμορίες, ληστείες και πορνεία. Μπορεί ο Δήμος να κάνει κάτι για την ασφάλεια στην Πόλη ή είναι αποκλειστική ευθύνη της Πολιτείας;

Το ζήτημα της ασφάλειας είναι για εμάς πρώτα και κύρια ζήτημα δημοκρατίας. Η ανασφάλεια στην Αθήνα είναι το αποτέλεσμα της εγκατάλειψης των γειτονιών της, για την οποία η διοίκηση του κ. Καμίνη έχει μεγάλη ευθύνη. Το 2018, ο Δήμος δεν ξόδεψε ούτε ένα ευρώ για έργα ηλεκτροφωτισμού. Πώς μπορεί ένας κάτοικος να νιώθει ασφαλής, όταν ολόκληρες συνοικίες βρίσκονται στο σκοτάδι; Και για τα Εξάρχεια ισχύει ακριβώς το ίδιο, αφού εκεί βρίσκεται ο πιο εγκαταλελειμμένος χώρος πρασίνου της Αττικής, ο λόφος του Στρέφη.

Εμείς λέμε το εξής απλό: ασφαλείς γειτονιές είναι οι ζωντανές γειτονιές. Γι’ αυτό και σχεδιάζουμε μία ζωντανή και φωτεινή Αθήνα: ξεκινώντας από τον ηλεκτροφωτισμό, προσφέροντας κίνητρα για εμπορική δραστηριότητα, δημιουργώντας κοινωνικές κατοικίες και οργανώνοντας πολιτιστικές δράσεις και στις επτά Κοινότητες του Δήμου.

Από εκεί και πέρα, προφανώς, όπως σε όλες τις μητροπόλεις, υπάρχει μια εγκληματική δραστηριότητα που απαιτεί την παρέμβαση του κράτους, και εκεί ο Δήμος οφείλει να είναι αρωγός και συμμέτοχος σε κάθε προσπάθεια συντονισμού, με στόχο την αποτελεσματικότερη φύλαξη των γειτονιών. Θα μου επιτρέψετε, όμως, να επαναλάβω κάτι: δουλειά του Δήμου είναι να ζωντανεύει τις γειτονιές, να φωτίζει τις γειτονιές, να αναβαθμίζει την ποιότητα ζωής στις γειτονιές.

Πώς εξηγείται ότι το παραπάνω τρίγωνο συνυπάρχει με την αυξανόμενη δραστηριότητα τύπου AirBnB;

Όταν μία γειτονιά αφήνεται από το Δήμο για καιρό στην τύχη της, αναπόφευκτα αδειάζει από τους μόνιμους κατοίκους της, αποδυναμώνεται. Οι κάτοικοι, και ειδικά οι νέοι, είναι το πιο ζωογόνο κομμάτι της κι όταν το χάνει, αλλάζει η εικόνα της. Τότε οι τιμές των σπιτιών πέφτουν και εμφανίζονται μεγάλοι παίκτες του real estate για να εκμεταλλευτούν αυτό το κενό, με τρόπο, όμως, που κοιτάει το κέρδος και όχι την ευημερία των ανθρώπων της πόλης. Φαίνεται παράδοξο μία περιοχή με τόσο ακριβά ενοίκια και τόση ζήτηση για βραχυχρόνια μίσθωση να παρουσιάζει στοιχεία εγκληματικότητας στις γειτονιές της, αλλά χωρίς τους μόνιμους κατοίκους να της δίνουν ζωή, είναι αναπόφευκτο.. Η υποβάθμιση μίας περιοχής και ο διωγμός των μόνιμων κατοίκων της είναι η βάση ενός μοντέλου ανάπτυξης που εμάς μας βρίσκει απέναντι. Εμείς θέλουμε η Αθήνα να έλκει ανθρώπους από όλο τον κόσμο, όχι όμως χάρη σε μια μονοκαλλιέργεια του τουρισμού εις βάρος των αναγκών των κατοίκων της, αλλά εξαιτίας της τεράστιας ιστορικής της κληρονομιάς, του πολιτιστικού της πλούτου και της χαράς που προσφέρει στους ανθρώπους της.

Ειδικότερα για το ζήτημα των ναρκωτικών και συγκεκριμένα της χρήσης, θεωρείτε ότι ενδεδειγμένη λύση είναι η δημιουργία χώρων ελεγχόμενης χρήσης ή η δημιουργία «στεγνών» προγραμμάτων απεξάρτησης και γιατί;

Για εμάς, βασική αξία είναι η ανθρώπινη ζωή και αφετηρία μας είναι η προστασία της. Δεν βλέπουμε τον χρήστη ως παραβατικό, αλλά μας ενδιαφέρει να ενταχθεί ως ασθενής σε κέντρα ημέρας και φροντίδας, με επόμενο βήμα την ένταξη σε πρόγραμμα απεξάρτησης. Βασικός τρόπος να επιτευχθεί αυτή η αλυσίδα βοήθειας, είναι να σταματήσει να αντιμετωπίζεται ως εγκληματίας ο χρήστης, ή, ακόμα χειρότερα, ως ένας “εν αναμονή νεκρός”. Στόχος είναι η επανένταξη στην κοινωνία και αυτό αποτελεί βασικό πυλώνα της πολιτικής μας απέναντι στο πρόβλημα. Οι χώροι ελεγχόμενης χρήσης, ομάδες street work, είναι το πρώτο βήμα, ώστε να διασφαλίσουμε συνθήκες αξιοπρέπειας και υγιεινής, αλλά και για να προκαλέσουμε το δεύτερο βήμα, δηλαδή την απεξάρτηση. Εδώ υπάρχει η εξατομικευμένη επιλογή προγράμματος και μεθοδολογίας, όπως τα «στεγνά» προγράμματα που αναφέρατε.

Και φτάνουμε στον τελικό στόχο, στην κοινωνική επανένταξη, μια διαδικασία σύνθετη όπου ο Δήμος μπορεί να συμβάλει με πολλούς τρόπους, κυρίως λόγω της άμεσης σχέσης του με την τοπική κοινωνία. Η Βουλή δημιούργησε ήδη το θεσμικό πλαίσιο. Είναι πια η ώρα του Δήμου να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί και να χωροθετήσει την εποπτευόμενη χρήση, σε συνεργασία και συνεννόηση με τους κατοίκους της πόλης.

Νιώθετε ασφαλής να κυκλοφορήσετε βράδυ στο κέντρο της Αθήνας ή τα Εξάρχεια;

Κοιτάξτε, κυκλοφορώ και περπατώ στην πόλη. Έχω περπατήσει άπειρες φορές βράδυ από το υπουργείο Εργασίας στο σπίτι μου στα Πατήσια, περνώντας από την Αχαρνών. Η Αθήνα δεν είναι μια πόλη που περπατάς και νιώθεις ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί κάποιοι να σου την πέσουν ή να σε ληστέψουν. Μην υπερβάλλουμε. Προφανώς, όπως σε κάθε μεγάλη πόλη, υπάρχει παραβατικότητα και εγκληματικότητα. Αλλά αν το κέντρο της ήταν ανασφαλές ή τα Εξάρχεια, αντίστοιχα, οι δρόμοι τα βράδια θα ήταν έρημοι. Αυτό δεν συμβαίνει. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο Δήμος έχει αφήσει ολόκληρες γειτονιές στην τύχη τους. Και αυτό ισχύει 100% για τα Εξάρχεια. Κυκλοφορώ χρόνια στην περιοχή και έχω δει την αλλαγή. Την εγκατάλειψη του λόφου του Στρέφη, την αδιαφορία για την αποκομιδή απορριμμάτων, τους σκοτεινούς δρόμους. Και έχω, επίσης, δει το πρόβλημα: τις συμμορίες, τις σεξιστικές επιθέσεις, τις αντικοινωνικές συμπεριφορές. Από αυτή τη διαπίστωση προκύπτει η υποχρέωση του Δήμου: να παρέμβει άμεσα με έργα στην περιοχή και να συνεργαστεί με την πολιτεία και κυρίως του κατοίκους. Εγώ νιώθω ασφαλής να περπατάω οπουδήποτε. Δουλειά μου είναι, όμως, να νιώθουν έτσι όλοι και όλες που ζουν και εργάζονται στην πόλη.

Τέλος, επικαλούμενος την προηγούμενη ιδιότητά σας ως υφυπουργός Εργασίας, θα ήθελα ένα σχόλιο για την κατάσταση στη ΓΣΕΕ.

Με την έναρξη της κρίσης είδαμε μια επίθεση από το τότε κυρίαρχο πολιτικό και μιντιακό σύστημα απέναντι και στην ίδια τη δομή των συνδικάτων. Ότι φταίνε τα συνδικάτα, οι συνδικαλιστές.

Εγώ λέω ότι το να υπάρχει ενεργό εργατικό κίνημα και να υπάρχουν συνδικάτα είναι κομμάτι της δημοκρατίας, είναι απαραίτητο κομμάτι.

Οπότε αυτή τη στιγμή είναι βαθιά ανησυχητικό ότι έχουμε τόσο μεγάλα σημάδια εκφυλισμού και διάλυσης, κατά τη γνώμη μου με ευθύνες και της σημερινής ηγεσίας της ΓΣΕΕ, αλλά και με ευθύνες του ΠΑΜΕ.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να υπάρχει Γενική Συνομοσπονδία και πρέπει να γίνει το συνέδριο. Η διάλυση της Συνομοσπονδίας είναι το χειρότερο σενάριο.

Συνέντευξη στην ιστοσελίδα ladylike.gr και τη Δέσποινα Δημά, παραχώρησε ο Νάσος Ηλιόπουλος.

Ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, με την «Ανοιχτή Πόλη», μίλησε για την Αθήνα, την καθαριότητα, την ασφάλεια, το Airbnb και τον σεξισμό που βιώνουν οι γυναίκες.

«Φιλοδοξώ να έχουμε το πιο γυναικείο ψηφοδέλτιο. Μένει να επιβεβαιωθεί, αν δεν τα καταφέρω περιμένω τη σκληρή κριτική σας», τόνισε χαρακτηριστικά, συνεχίζοντας: «Από τα πιο εκνευριστικά πράγματα που ζούσα στο Υπουργείο Εργασίας ήταν όταν κάναμε συναντήσεις με Φορείς, Σωματεία και Συλλόγους και όλα τα Δ.Σ. απαρτίζονταν μόνο από άνδρες. Δεν μπορεί κάποιος να με πείσει ότι στον εμπορικό σύλλογο πρέπει να είναι μόνο άνδρες 55άρηδες. Δηλαδή δεν υπάρχει γυναίκα που να μπορεί να είναι σε εμπορικό σύλλογο; Δεν μπορούν να υπάρχουν γυναίκες στα σωματεία και αναφέρομαι στα σωματεία γιατί υποτίθεται πως πρέπει έχουν και μία πιο προοδευτική κατεύθυνση ή να μην παράγουν αποκλεισμούς».

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, δηλώνει: «Το γεγονός ότι το τελευταίο μόνο διάστημα έχουμε αντιμετωπίσει τις δολοφονίες τριών γυναικών δεν οφείλεται στην έλλειψη αστυνόμευσης. Είναι ζήτημα του τι κουλτούρα καλλιεργώ ως κοινωνία και πόσο μεγάλο αγώνα πρέπει να δώσω για μία δημοκρατική λογική σεβασμού στα δικαιώματα αλλά και τη διαφορετικότητα. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για ασφάλεια στην Αθήνα, πρέπει να μιλήσουμε για το γεγονός πως μέρα μεσημέρι στο κέντρο της πόλης ένας νέος άνθρωπος λιντσαρίστηκε και δολοφονήθηκε. Και η παρέμβαση της αστυνομίας δε βοήθησε τα πράγματα, χειρότερα τα έκανε. Αυτό είναι μία τεράστια ανοιχτή πληγή για την πόλη και δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε. Δουλειά του δήμου είναι να σπάει μία ρητορική μίσους που παράγει δηλητήριο κι αυτό βγαίνει στον τρόπο που κινούνται οι άνθρωποι».

Για το αν φοβάται ότι δε θα είναι αρεστός σε κάποια συμφέροντα αν θέλει να βάλει κανόνες, ο Νάσος Ηλιόπουλος απαντάει: «Αφετηρία μου είναι πως στην Αθήνα χρειάζεται να γίνουν συγκεκριμένες αλλαγές. Για να αλλάξουν αυτά τα πράγματα δεν μπορείς να τα έχεις καλά με όλους. Αν θέλεις να τα έχεις καλά με όλους δεν κάνεις για να αναλάβεις μία τέτοια θέση ευθύνης. Το ”καλά με όλους” αναφέρεται στον άνθρωπο που δε σέβεται το δημόσιο χώρο και στήνει τραπεζοκαθίσματα σε ένα χώρο που πρέπει να είναι ελεύθερος για να περπατήσεις, για να κινηθεί μία οικογένεια με το καρότσι του μωρού της, για να περάσει ένας άνθρωπος με αναπηρία. Αναφέρεται και σε πιο μεγάλα συμφέροντα που πιστεύουν ότι θα πάνε και θα χτίσουν 15όροφα κτίρια γύρω από την Ακρόπολη χωρίς να τρέχει τίποτα, επειδή ήξεραν κάποιον στην πολεοδομία. Δεν έχω πρόβλημα να τσακωθώ, πρέπει να μπορείς να πάρεις αποφάσεις.»

Στην ερώτηση «ποια είναι η πιο δυνατή σου ανάμνηση από την Αθήνα;», ο Νάσος Ηλιόπουλος απάντησε: «Οι δύο ημέρες που οι Radiohead είχαν παίξει στο Λυκαβηττό. Ήμασταν μία πολύ μεγάλη παρέα από το σχολείο, την πρώτη μέρα στα βραχάκια και τη δεύτερη μέσα. Ο Λυκαβηττός είχε πάντα κάτι μαγικό και η ιστορία με τα βραχάκια. Αν το συνδυάσεις αυτό με την αγαπημένη σου μπάντα, γίνεται υπέροχο. Είχε κάνει τόση εντύπωση στον Thom Yorke η ιστορία με τον κόσμο να «κρέμεται» από τα βραχάκια που τη δεύτερη μέρα αφιέρωσε το Karma Police «στα παιδιά που είναι στο βράχο».

Διαβάστε παρακάτω το πλήρες κείμενο της συνέντευξης, όπως ακριβώς δημοσιεύθηκε στο ladylike.gr

Αν στις λέξεις είχαμε όριο κι έπρεπε αναγκαστικά να χρησιμοποιήσω μόνο μία ώστε να περιγράψω τον Νάσο Ηλιόπουλο θα ήταν «συνειδητοποιημένος». Ξέρει ποιος είναι, πού βρίσκεται, τι πάει να κάνει αλλά και τι απαιτούν οι περιστάσεις. Φοβερό προτέρημα να ξέρεις να αναγνωρίζεις τον χώρο σου αλλά και τις συνθήκες που καλείσαι να δράσεις. Στα 35 του είναι υποψήφιος για τη θέση του δημάρχου της Αθήνας και δηλώνει έτοιμος να τσακωθεί ώστε να γίνουν οι αλλαγές που έχει ανάγκη η πόλη. Δεν έχει μία λύση για κάθε πρόβλημα αλλά ξέρει πως αν μπουν προτεραιότητες τα πράγματα αλλάζουν, το απέδειξε άλλωστε με τη θητεία του στο Υπουργείο Εργασίας. «Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Αν πίστευα πως κάποια πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν δε θα είχα καμία εμπλοκή» θα μου πει κάνοντάς με να σιγουρέψω πως στο σενάριο με τη μοναδική λέξη που θα είχα στη διάθεσή μου για την περιγραφή θα ήταν «συνειδητοποιημένος». Η κοινωνία μας δεν έχει ανάγκη από όμορφα λόγια με στρογγυλεμένες άκρες. Η ανάλυση των βασικών αξόνων του προγράμματος της «Ανοιχτής Πόλης» συνοδεύεται από το δικό μου «αυτό γίνεται» όχι ως κομμάτι αμφισβήτησης αλλά ως μία ανάγκη επιβεβαίωσης και ελπίδας. Μιλά για τις γειτονιές που αγαπά, για τα κακώς κείμενα της Αθήνας, για τα λάθη που δεν πρέπει να επαναληφθούν, για το δρόμο που έχουμε να διανύσουμε ως κοινωνία μέχρι την εξάλειψη του σεξισμού, αλλά και για το αν τον φοβίζει το γεγονός πως οι Μπακογιάννης και Γερουλάνος εμφανίζονται πιο δημοφιλείς από εκείνον. ”Certainty of death. Small chance of success. What are we waiting for?” Μία φράση από το Lord of the Rings που περικλείει τη στάση ζωής και την πολιτική του δράση. Γιατί ναι; Γιατί όχι να ρωτάς.

Σε ποια περιοχή της Αθήνας μεγαλώνεις;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Κάτω Πατήσια, στον Άγιο Νικόλα. Εκεί πήγα σχολείο, μετά σπούδασα στην ΑΣΟΕΕ οπότε συνέχισα να μένω στην περιοχή. Κάποια στιγμή μετακόμισα για λίγα χρόνια στο Γκύζη και για κάποια χρόνια στα Εξάρχεια.

Ο δρόμος σε φέρνει ξανά στα Πατήσια;

Επέστρεψα στα Κάτω Πατήσια, αγκαλιά με το καμπαναριό του Άγιου Ανδρέα.

Δε σκέφτηκες ποτέ να απομακρυνθείς από το κέντρο της πόλης;

Είμαι τελείως παιδί της πόλης. Έχω μεγαλώσει στην Αθήνα, μου αρέσει η Αθήνα. Δε θα ήθελα να φύγω. Αν ήταν να φύγω θα πήγαινα μείνω στο Βόλο, στη Θεσσαλονίκη, στα Χανιά. Ως έφηβοι ξεκινήσαμε να βγαίνουμε στα Εξάρχεια, μετά πήγα εκεί φροντιστήριο οπότε είχα μία παραπάνω δικαιολογία για να πηγαίνω και μετά στο πανεπιστήμιο ήταν η εύκολη λύση. Με κάποιο τρόπο το κέντρο με «ρούφηξε».

Γειτονιές που αγαπάς λίγο παραπάνω;

Είναι δύσκολο να μη σου αρέσει ο Κεραμεικός και το Μεταξουργείο σαν γειτονιές και μου άρεσαν και τα χρόνια πριν ανέβουν τόσο πολύ. Μου αρέσει η περιοχή γύρω από την Ακαδημία Πλάτωνα και οι γειτονιές γύρω από τους Αμπελόκηπους.

Πώς κινείσαι στην πόλη;

Δεν έχω δίπλωμα ούτε για μηχανή, ούτε για αυτοκίνητο. Είμαι άνθρωπος που περπατάω πάρα πολύ και κυκλοφορώ με τα ΜΜΜ. Μεγάλωσα στο κέντρο και συνήθισα να το περπατάω. Το περπάτημα είναι μία διαδικασία που σε βοηθά να ηρεμήσεις. Δε θέλω να αλλάξω τη συνήθειά μου να χρησιμοποιώ τα μέσα, μέχρι τώρα το έχω καταφέρει.

Ποια είναι η πιο δυνατή σου ανάμνηση από την Αθήνα;

Οι δύο ημέρες που οι Radiohead είχαν παίξει στο Λυκαβηττό. Ήμασταν μία πολύ μεγάλη παρέα από το σχολείο, την πρώτη μέρα στα βραχάκια και τη δεύτερη μέσα. Ο Λυκαβηττός είχε πάντα κάτι μαγικό και η ιστορία με τα βραχάκια. Αν το συνδυάσεις αυτό με την αγαπημένη σου μπάντα, γίνεται υπέροχο. Είχε κάνει τόση εντύπωση στον Thom Yorke η ιστορία με τον κόσμο να «κρέμεται» από τα βραχάκια που τη δεύτερη μέρα αφιέρωσε το Karma Police «στα παιδιά που είναι στο βράχο».

Σπουδάζεις στην ΑΣΟΕΕ με τη σκέψη ότι θα κάνεις τι επαγγελματικά;

Δίνεις Πανελλαδικές που μοιάζει λίγο με τζόκερ. Είσαι 17 χρόνων και πρέπει να καταλάβεις τι σου αρέσει. Εγώ, είχα την ψευδαίσθηση ότι μου αρέσει η πληροφορική, οπότε φτιάχνω ένα μηχανογραφικό πολύ προσανατολισμένο σε αυτό. Στην αρχή μου άρεσε πάρα πολύ η σχολή αλλά σχετικά γρήγορα καταλαβαίνω πως δε με τραβά τόσο πολύ η προοπτική της πληροφορικής. Κατάλαβα όμως πως αυτό που μου αρέσει είναι το κομμάτι της εκπαίδευσης. Είναι μία πρόκληση. Όταν έχεις συναντήσει στη ζωή σου έναν καλό εκπαιδευτικό σου αφήνει μία δυνατή ανάμνηση και λες θα ήθελα να γίνω ένας τέτοιος άνθρωπος. Τελειώνοντας, ξεκίνησα να εργάζομαι ως ιδιωτικός εκπαιδευτικός, συνέχισα με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πάντειο στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας και ξεκίνησα τη διδακτορική μου διατριβή. Ήταν μία ωραία διαδρομή, δεν έχω μετανιώσει.

Και πώς ένας άνθρωπος που πηγαίνει για ακαδημαϊκή καριέρα, παίρνει την απόφαση να εμπλακεί με την πολιτική;

Πρώτη φορά που σκέφτηκα πως θα ήθελα να ασχοληθώ, ήταν στο Λύκειο διαβάζοντας κάποια πράγματα σχετικά με το περιβάλλον και την οικολογία. Το πρώτο μου ερέθισμα ήταν πως κάτι πρέπει να κάνεις, με όρους συλλογικούς, για το περιβάλλον στο οποίο ζεις. Μπαίνοντας στη σχολή παρακολουθούσα τις διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου, προσπαθούσα να καταλάβω τι γίνεται και ένιωθα ότι θέλω να εμπλακώ. Ένιωθα πως πρέπει να είμαι ενεργός, να έχω λόγο.

Υπήρξε ένας ενθουσιασμός από μεριάς μου. Ήταν η περίοδος των μεγάλων αντιπολεμικών συλλαλητηρίων, είχε ξεκινήσει το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, αμέσως μετά τις κινητοποιήσεις για τη Γένοβα. Ήμασταν κι ένα κομμάτι της ελληνικής αποστολής που είχαμε πάει στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ στη Φλωρεντία που ήταν για εμένα μία πολύ όμορφη εμπειρία. Σιγά, σιγά έμπλεξα όλο και περισσότερο.

Τότε, μπαίνεις στην πολιτική θέλοντας να αλλάξεις τα πάντα;

Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Αν πίστευα πως κάποια πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν δε θα είχα καμία εμπλοκή. Κάποιες φορές είναι πιο σημαντικό να θέσεις ένα σωστό ερώτημα, παρά να δώσεις την κατάλληλη απάντηση. Όταν μιλάω με μεγαλύτερους ανθρώπους στην Αθήνα η αγαπημένη μου ερώτηση που τους κάνω είναι: «ποιος ήταν ο τελευταίος δήμαρχος της Αθήνας που θυμάστε». Δυστυχώς, η απάντηση που δίνουν οι περισσότεροι είναι ο Δημήτρης Μπέης που εξελέγη πρώτη φορά το 1979. Το γεγονός πως οι άνθρωποι πρέπει να πάνε τόσο πίσω για να σκεφτούν ένα δήμαρχο, αποτυπώνει το μέγεθος του προβλήματος. Στην Αθήνα υπάρχει η αίσθηση πως οι δημοτικές αρχές, ειδικά τα τελευταία χρόνια, ήταν περαστικές. Δεν υπάρχει η αίσθηση πως αγάπησαν και δούλεψαν για αυτή την πόλη. Είναι μία ωραία πρόκληση να πεις πως θα προσπαθήσω να είμαι ένας καλός δήμαρχος. Να είμαι ένας δήμαρχος που θα μπορώ να βγω στη γειτονιά μου, γιατί στη γειτονιά αυτή μεγάλωσα, χωρίς οι άνθρωποι που θα συναντήσω να πουν «πού πήγες κι έμπλεξες κι εσύ τα ίδια έκανες».

Το «πού πήγες κι έμπλεξες» δεν το άκουσες από κανένα φίλο σου;

Το καλοκαίρι του 2015, που ήταν η δύσκολη στιγμή του ΣΥΡΙΖΑ, το άκουσα από πολύ κόσμο. Μετά τη δουλειά που έκανα στην Επιθεώρηση Εργασίας και στο Υπουργείο Εργασίας είδα αρκετούς φίλους που μπορεί να είχαν μία πολύ κριτική στάση, να μου αναγνωρίζουν πως πέντε πράγματα μπορούσαν να γίνουν κι έγιναν.

Η θητεία στο υπουργείο ήταν μάθημα;

Ήταν πολύ μεγάλο μάθημα για μία σειρά από λόγους. Η διοίκηση πολλές φορές είναι άλλη «ήπειρος». Μπορεί να ξέρεις ένα αντικείμενο καλά, αλλά είναι τελείως διαφορετικό να προσπαθήσεις να διοικήσεις μία υπηρεσία που έχει τις αγκυλώσεις της και τους δικούς της χρόνους. Δε θα κάνεις τα πάντα. Αυτό που εγώ είδα είναι πως αν βάζεις προτεραιότητες και δουλεύεις με πείσμα υπάρχουν πολλά που μπορούν να γίνουν και με αυτή τη λογική πάω και στη διεκδίκηση του δήμου της Αθήνας.

Και πώς από τη θέση του υφυπουργού και την κεντρική πολιτική σκηνή αποφασίζεις να πας στην τοπική αυτοδιοίκηση;

Η «Ανοιχτή Πόλη» είναι αυτή τη στιγμή η πιο παλιά δημοτική κίνηση στην Αθήνα. Δημιουργήθηκε το 2005 και κατέβηκα πρώτη φορά στις εκλογές το 2006 με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα. Στο σήμερα, δεν αυτοανακυρήχθηκα. Δεν ξύπνησα ένα πρωί και είπα θα κατέβω για δήμαρχος. Ήταν μία ομόφωνη απόφαση του συντονιστικού της δημοτικής κίνησης. Με χαροποίησε πολύ γιατί πάντα σκεφτόμουν πως θα ήθελα να ασχοληθώ με την Αθήνα. Με ένα τρόπο πάντα το έκανα. Έχω εμπειρίες από μικρότερα ή μεγαλύτερα κινήματα γειτονιάς για  ελεύθερους χώρους. Όπως και με το εργοστάσιο της Columbia που δεν ήταν ζήτημα μόνο ανοιχτού χώρου αλλά και ιστορικής μνήμης της πόλης γιατί στην πραγματικότητα έστησε το λαϊκό τραγούδι στην Ελλάδα και είναι κρίμα αυτός ο χώρος να μην είναι επισκέψιμος, να μην έχει ένα μουσείο λαϊκής μουσικής. Ήμουν εκεί τη μέρα που είχαν μπει οι μπουλντόζες για να το γκρεμίσουν κι έβλεπες κάτω πεταμένους δίσκους και βινύλια. Ήταν πολύ στενάχωρο. Με ζητήματα της πόλης ασχολούμουν από μικρός γιατί ταίριαζε στο μυαλό μου με τη σκέψη που είχα πως πρέπει να κάνουμε κάτι για το περιβάλλον και το πράσινο. Όταν λοιπόν μου δόθηκε η ευκαιρία, είπα με μεγάλη χαρά το ναι.

Κατευθείαν είπες το «ναι»;

Είπα ναι, δεν το σκέφτηκα. Διάφοροι μου έλεγαν: «πού πας να μπλέξεις; μείνε υφυπουργός, κατέβα για βουλευτής». Η αλήθεια είναι πως η άλλη διαδρομή ήταν πιο εύκολη αλλά επειδή πιστεύω πως η Αθήνα μπορεί να αλλάξει. Έχει αδιανόητα αδιέξοδα, αλλά έχει και τεράστιες δυνατότητες. Lord of the rings έχεις δει; Είναι στο τρίτο η σκηνή που ο μάγος περιγράφει το σχέδιο και βγαίνει ο νάνος και λέει: ‘’Certainty of death. Small chance of success. What are we waiting for?’’ Αυτό είναι το κλίμα.

Οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας θα είναι πιο δύσκολο να σε εμπιστευτούν εξαιτίας του νεαρού της ηλικίας σου; Τι σου λένε;

Έχω εντοπίσει δύο τάσεις. Αυτή που περιγράφεις που κατά τη γνώμη μου είναι το παραδοσιακά αντιδραστικό επιχείρημα που στην υπόλοιπη Ευρώπη δε βλέπεις. Οι ηλικίες των πολιτικών και των ανθρώπων που αναλαμβάνουν γενικά θέσεις ευθύνης είναι μικρές. Στην Ελλάδα μάλλον μέχρι τα 52 θεωρείται κανείς μικρός. Είναι ένα αντιδραστικό επιχείρημα το οποίο όμως είναι αβάσιμο γιατί λεει πως θέλω έναν άνθρωπο νέο, που να έχει σπουδάσει, που να έχει 30 χρόνια ένσημα και μετά να ασχοληθεί με τα κοινά. Το οποίο εκ των πραγμάτων δε γίνεται. Ή θέλουμε νέους ανθρώπους να αναλάβουν μία θέση ευθύνης ή δε θέλουμε. Από την άλλη, κάνοντας τις περιοδείες στις γειτονιές, βλέπεις ότι υπάρχει πολύς κόσμος που θέλει να βγουν μπροστά νέοι άνθρωποι με όρεξη για δουλειά, χωρίς να θεωρώ πως πρέπει να περάσουμε σε μία λατρεία της νεότητας. Μπορώ να πω πως στο όριο η δεύτερη τάση είναι πλειοψηφική.

Έχεις έρθει αντιμέτωπος με σχόλια που συσχετίζουν την ικανότητα με την ηλικία σου;

Όταν πήγα στην Επιθεώρηση Εργασίας ήμουν 33 ετών. Υπήρχε ένα κλίμα «ο μικρός δεν ξέρει, δε θα κάνει τίποτα», υπήρχε αυτή η υποτίμηση πως δεν καταλαβαίνω. Λίγο αργότερα κατάλαβαν ότι καταλάβαινα.

Επιστρέφουμε στην Αθήνα και θέλω να μου μιλήσεις για το πιο βασικό πρόβλημα της πόλης που δεν είναι άλλο από την καθαριότητα. Ποιο είναι το δικό σου πλάνο;

Η καθαριότητα είναι θέμα αξιοπρέπειας. Δεν μπορείς να μένεις σε ένα σπίτι που δεν είναι καθαρό. Γιατί να μένεις σε μία γειτονιά που δεν είναι καθαρή; Όταν το βλέπεις αυτό στην πόλη σου σε ενοχλεί. Αν σου έδειχνα τον προϋπολογισμό του δήμου της Αθήνας και δε σου έλεγα για ποια πόλη πρόκειται κι απλά σου κύκλωνα τέσσερα νούμερα θα μου έλεγες πως είναι μία πόλη που είναι βρώμικη, σκοτεινή, έχει παρατημένο το πράσινο και δεν έχει υποδομές. Στον προϋπολογισμό του 2018 για την καθαριότητα ο δήμος απορρόφησε λιγότερο από 40%. Είναι εξοργιστικό γιατί δεν είναι ότι του έλειπαν τα χρήματα, αλλά ότι δεν τα αξιοποίησε. Ο ελέφαντας στο δωμάτιο για τον οποίο κανένας δε μιλάει είναι ότι η Αθήνα δε θα μπορέσει να γίνει ποτέ μία καθαρή πόλη αν δεν κάνουμε ανακύκλωση. Έχουμε την πιο ανορθολογική διαχείριση απορριμμάτων σε όλη την Ευρώπη. Η Αθήνα θα έπρεπε να στέλνει για ταφή το 25% των απορριμμάτων της και στέλνει το 92%.

Πώς να πειστούν όταν βλέπουν για παράδειγμα τους μπλε κάδους ανακύκλωσης να αδειάζονται μαζί με τους πράσινους;

Υπάρχουν κάποια γραφειοκρατικά πράγματα που δεν έχει κάνει ο δήμος. Θα έπρεπε να έχει ένα τοπικό σχέδιο διαχείρισης απορριμμάτων. Αυτό θα σήμαινε πως έχουν χωροθετηθεί μικρά και μεγάλα πράσινα σημεία. Ένα τέτοιο θα ήταν για παράδειγμα ένα σημείο στο οποίο ο δήμος μαζεύει τα παλιά έπιπλα ή μαζεύει συσκευές ώστε να μην καταλήγουν στις χωματερές. Αν κάνεις τέτοιες κινήσεις ξαναχτίζεις την εμπιστοσύνη με τους πολίτες και νιώθουν πως ασχολείσαι. Επιπλέον, πρέπει να φύγουμε από τον μπλε κάδο, έχει αποτύχει. Πρέπει να πάμε σε 4 ξεχωριστούς κάδους, τοποθετημένους σε συγκεκριμένα πλαίσια. Ο δήμος θα έπρεπε να έχει κάνει μία συνεννόηση με αυτό που λέμε «μεγάλοι παίκτες» στην πόλη, ξενοδοχεία-εστίαση που παράγουν μεγάλο όγκο σκουπιδιών και να μπεις στη λογική να τους δώσεις κίνητρα. Ανακυκλώνεις περισσότερο, έχεις λιγότερα δημοτικά τέλη. Έχει μία λογική γιατί τα δημοτικά τέλη είναι ανταποδοτικά για μία υπηρεσία, δεν είναι οι πλάκες του Μωυσή, είναι κάτι ζωντανό που πρέπει να είναι ευέλικτο και να απαντά στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων της πόλης. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι και η Αθήνα είχε βολευτεί στη λύση πως στέλνουμε όλα τα σκουπίδια στον ΧΥΤΑ Φυλής χωρίς να μας ενδιαφέρει αν η δυτική Αττική υποφέρει. Κάποια στιγμή αυτή η πόλη πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της. Είσαι ο πρώτος δήμος της χώρας, είσαι μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, δεν πιστεύω πως δεν μπορούμε να κερδίσουμε τη μάχη της ανακύκλωσης αν έχουμε σοβαρό σχέδιο. Είμαι σίγουρος πως πολύς κόσμος της δικής μας γενιάς, αν έβλεπε ότι κάποιος έχει σχέδιο και θέλει να προσφέρει, θα έμπαινε στο κομμάτι της ανακύκλωσης. Πραγματικά, το πιστεύω. Μπορεί να είμαι αισιόδοξος, αλλά λέω να παραμείνω έτσι. Κάτι που μου φαίνεται βαθιά ανορθολογικό είναι τα κλαδέματα στους δρόμους, που είναι το πιο καθαρό πράγμα που παράγουμε. Αντί να έχει ο δήμος ένα πράσινο σημείο που θα τα μαζεύει και θα τα κάνει κομπόστ, είτε για να επιστρέψουν στα δημόσια πάρκα, είτε για να μπορεί ένας πολίτης να πάρει για τα φυτά του, τα στέλνουμε στη Φυλή. Ευτυχώς, τώρα γίνονται κομπόστ εκεί, παλαιότερα θάβαμε και τα κλαδέματα. Είναι στενάχωρο γιατί σε όλη την Ευρώπη τα απορρίμματα θεωρούνται πόροι στα πλαίσια της κυκλικής οικονομίας.

Το Airbnb, πέρα από τις οικονομικές ευκαιρίες που προσφέρει, έχει αρχίσει και δημιουργεί προβλήματα στέγασης. Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο αυτό;

Καταλαβαίνω απόλυτα ότι μέσα στην κρίση ένας μικροιδιοκτήτης πήρε ένα παραπάνω εισόδημα ή μπορεί να υπήρξαν γειτονιές που συνολικά πιεσμένες – όπως ο Άγιος Παντελεήμονας- που με το Airbnb πήγαν για για πρώτη φορά επισκέπτες και έδωσαν άλλη πνοή. Αυτά είναι τα θετικά στοιχεία αλλά πια δεν είμαστε εδώ. Πλέον, η κατάσταση έχει ξεφύγει. Το πρώτο και βασικό είναι πως αμφισβητείται το δικαίωμα στην κατοικία. Ανήκουμε σε μία γενιά που της αμφισβητείται το δικαίωμα να ενοικιάσει και να μείνει στην πόλη που έχει γεννηθεί κι έχει μεγαλώσει. Και η Αθήνα είχε μία δημοκρατική παράδοση στα θέματα της κατοικίας, δεν υπήρχαν ζώνες. Τώρα φτιάχνονται περιοχές που έχουν άλλα κριτήρια για το αν μπορείς να μείνεις ή όχι. Το κρίσιμο είναι ότι υπάρχει και από την κυβέρνηση μία συζήτηση για να μπουν όρια και κανόνες. Για παράδειγμα ένας κανόνας θα ήταν να μην επιτρέπεται σε εταιρείες να χρησιμοποιούν την πλατφόρμα. Ένα δεύτερο όριο θα ήταν ένας ιδιοκτήτης να μπορεί να έχει ένα ή δύο ακίνητα στην πλατφόρμα κι όχι παραπάνω. Ένα τρίτο μέτρο είναι το ημερολογιακό. Υπάρχουν πόλεις στην Ευρώπη που επιτρέπουν τις 30 ημέρες, πόλεις με 60 ημέρες κι άλλες που έχουν 90. Σε κάθε περίπτωση, το ανησυχητικό είναι ότι ο δήμος μέχρι σήμερα δεν έχει μπει σε αυτή τη συζήτηση. Κι εγώ λέω ότι ο δήμος της Αθήνας πρέπει να μπει σε αυτή τη συζήτηση γιατί το πρόβλημα δεν είναι ενιαίο. Πρέπει να έχει γνώμη ο δήμος. Η δημοτική κίνηση στην οποία ανήκω ήταν η πρώτη που έβαλε το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο. Μετά από τη δική μας πρωτοβουλία ο δήμος κάλεσε σε ανοιχτή συζήτηση εμπλεκόμενους από διάφορες πλευρές, αλλά ήταν απλά σα να οργανώνουμε κάτι για τη χαρά της συζήτησης, δεν είχε σκοπό να καταλήξουμε σε μία πρόταση. Είπα από την πρώτη στιγμή ότι ένα από τα μεγάλα ερωτήματα με το οποίο πρέπει να αναμετρηθεί η επόμενη δημοτική αρχή είναι το Airbnb.

Αν αφήσουμε να προχωρήσουν αυτά τα πράγματα τελείως αρρύθμιστα και πάμε σε μία κουλτούρα μονοκαλλιέργειας η πόλη θα χάσει τη ζωντάνια της. Δε θα έχεις τους λόγους που έχεις σήμερα για να επισκεφθείς την Αθήνα, που είναι μία από τις πιο ζωντανές ευρωπαϊκές πόλεις γιατί έχει πολλές περιοχές που συνδυάζουν κατοικία-διασκέδαση-φαγητό-εμπορικές χρήσεις. Αν αρχίσεις να χάνεις αυτούς τους ωραίους συνδυασμούς θα γίνει μία πόλη πιο μονοδιάσταστη. Αυτό στρατηγικά θα κάνει κακό και στον τουρισμό.

Άρα, μπορούμε να συνδυάσουμε αρμονικά τη διαβίωση των κατοίκων και τον τουρισμό;

1000%. Το ζητούμενο όμως είναι να υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες, γιατί αν δεν υπάρχουν πας στη λογική της ζούγκλας που κερδίζει ο δυνατότερος. Με όρους οικονομικούς, ο τουρισμός είναι μεγάλη οικονομική δύναμη.

Δε φοβάσαι ότι λέγοντας πως πρέπει να μπουν κανόνες θα γίνεις λιγότερο αρεστός;

Αφετηρία μου είναι πως στην Αθήνα χρειάζεται να γίνουν συγκεκριμένες αλλαγές. Για να αλλάξουν αυτά τα πράγματα δεν μπορείς να τα έχεις καλά με όλους. Αν θέλεις να τα έχεις καλά με όλους δεν κάνεις για να αναλάβεις μία τέτοια θέση ευθύνης. Το «καλά με όλους» αναφέρεται στον άνθρωπο που δε σέβεται το δημόσιο χώρο και στήνει τραπεζοκαθίσματα σε ένα χώρο που πρέπει να είναι ελεύθερος για να περπατήσεις, για να κινηθεί μία οικογένεια με το καρότσι του μωρού της, για να περάσει ένας άνθρωπος με αναπηρία. Αναφέρεται και σε πιο μεγάλα συμφέροντα που πιστεύουν ότι θα πάνε και θα χτίσουν 15όροφα κτίρια γύρω από την Ακρόπολη χωρίς να τρέχει τίποτα, επειδή ήξεραν κάποιον στην πολεοδομία. Δεν έχω πρόβλημα να τσακωθώ, πρέπει να μπορείς να πάρεις αποφάσεις. Το κρίσιμο είναι να έχεις κάνει ό,τι μπορείς για να υπάρχει η απαραίτητη διαβούλευση με ανθρώπους της πόλης ώστε να ξέρουν τι γίνεται και να προσπαθείς να υπηρετείς το δημόσιο συμφέρον της πόλης.

Η Αθήνα είναι μία πόλη ασφαλής;

Αν κάποιος δει τα επίσημα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. και συγκρίνει την ελληνική περίπτωση με άλλες ευρωπαϊκές μητροπόλεις θα καταλάβει ότι η Αθήνα έχει ένα καλό επίπεδο ασφάλειας. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί μία αίσθηση που έχει ο κόσμος και δεν αισθάνεται καλά. Αν δεν αισθάνεσαι ασφαλής στην πόλη που ζεις, είσαι ένας φοβισμένος άνθρωπος. Το σίγουρο είναι πως δε θέλουμε μία πόλη με φοβισμένους ανθρώπους. Σε αυτή τη συζήτηση πρέπει να είμαστε συγκεκριμένοι. Το πρώτο που πρέπει να κάνει ένας δήμος είναι να σπάει το αίσθημα της εγκατάλειψης. Να μην υπάρχουν «μαύρες τρύπες» μέσα στην πόλη, να μην υπάρχουν σκοτεινά σημεία. Ο προϋπολογισμός του δήμου της Αθήνας για το 2018 έχει το καταπληκτικό ποσό των 0 ευρώ για νέα έργα ηλεκτροφωτισμού. Όταν είδα τον προϋπολογισμό με τον σύμβουλο από την Ανοιχτή Πόλη που είναι στην οικονομική επιτροπή κάναμε εξαιρετικούς διαλόγους αλά Λάμψη: «Τι εννοείς είναι 0 τα ευρώ;» «Ναι, σου λέω είναι 0 ευρώ». Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως έχουμε αυτό το αρνητικό ρεκόρ. Η εγκατάλειψη σε κάποια σημεία της Αθήνας είναι αδιανόητη. Είναι σα να αφήνεις χώρους που μετά η παραβατικότητα μπορεί να αναπτυχθεί πιο εύκολα.

Ποια είναι τα εργαλεία του δήμου ώστε οι πολίτες να νιώθουν αλλά και να είναι ασφαλείς;

Ο δήμος δεν πρέπει να κρύβεται πίσω από αρμοδιότητες. Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να τα κάνει η αστυνομία. Είναι δουλειά του δημάρχου όμως να είναι σε αυτές τις γειτονιές, να περπατάει σε αυτές τις γειτονιές και να ακούει τους ανθρώπους. Να βλέπει με τα ίδια του μάτια τα προβλήματα και μετά να πιέζει κι εκεί που πρέπει να πιέσει για να λυθούν τα ζητήματα. Η ασφάλεια όμως δεν περιορίζεται στο αστυνομικό δελτίο. Πόσο ασφαλής μπορεί να νιώθει κάποιος σε μία πόλη που από τις 70 παιδικές χαρές, πιστοποιημένες είναι μόνο οι 26; Είναι σαν να λες σε μία νέα οικογένεια: «πήγαινε στην παιδική χαρά τα παιδιά σου αλλά με δική σου ευθύνη.» Κάποια στιγμή πρέπει να μπουν κι αυτά τα κομμάτια στη συζήτηση για το τι σημαίνει ασφαλής πόλη. Πόσο ασφάλεια νιώθεις όταν περπατάς σε αυτά τα πεζοδρόμια που έχει η Αθήνα. Πρέπει να είσαι νέος, γυμνασμένος, για το Survivor. Αν είσαι μεγαλύτερος ή αν έχεις κάποιο κινητικό πρόβλημα ή αν θες να βγεις με το καροτσάκι του μωρού σου, αρχίζει και γίνεται δύσκολο. Για ‘μένα ασφαλείς γειτονιές, είναι οι ζωντανές γειτονιές. Η δουλειά του δήμου είναι να έχει τις γειτονιές καθαρές, φωτισμένες και προσεγμένες. Να υπάρχει ο πολιτισμός στις γειτονιές χωρίς να περιορίζεται στο κέντρο της Αθήνας. Ο δήμος της Αθήνας έχει καταπληκτικό δυναμικό στο κομμάτι του πολιτισμού. Τελευταίο εργαλείο ενός δήμου είναι να δίνει κίνητρα για κατοικία και για εμπορική χρήση σε υποβαθμισμένες περιοχές.

Δηλαδή, όσα μου περιγράφεις γίνονται.

Αυτά γίνονται. Πέρα από αυτά όμως υπάρχει κι ένα θέμα δημοκρατικής κουλτούρας. Το γεγονός ότι το τελευταίο μόνο διάστημα έχουμε αντιμετωπίσει τις δολοφονίες τριών γυναικών δεν οφείλεται στην έλλειψη αστυνόμευσης. Είναι ζήτημα του τι κουλτούρα καλλιεργώ ως κοινωνία και πόσο μεγάλο αγώνα πρέπει να δώσω για μία δημοκρατική λογική σεβασμού στα δικαιώματα αλλά και τη διαφορετικότητα.

«Αν θέλουμε να μιλήσουμε για ασφάλεια στην Αθήνα, πρέπει να μιλήσουμε για το γεγονός πως μέρα μεσημέρι στο κέντρο της πόλης ένας νέος άνθρωπος λιντσαρίστηκε και δολοφονήθηκε».

 Και η παρέμβαση της αστυνομίας δε βοήθησε τα πράγματα, χειρότερα τα έκανε. Αυτό είναι μία τεράστια ανοιχτή πληγή για την πόλη και δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε. Δουλειά του δήμου είναι να σπάει μία ρητορική μίσους που παράγει δηλητήριο κι αυτό βγαίνει στον τρόπο που κινούνται οι άνθρωποι.

Οι εποπτευόμενοι χώροι χρήσης για τα ουσιοεξαρτημένα άτομα είναι μία από τις θέσεις που στηρίζετε.

Τα ουσιοεξαρτημένα άτομα δεν είναι εγκληματίες σε αναμονή που πρέπει να τους εξαφανίσουμε. Ο δήμος με το λόγο και την πρακτική του πρέπει να δίνει ένα δημοκρατικό παράδειγμα. Οι εποπτευόμενοι χώροι χρήσης είναι μία θέση που ως Ανοιχτή Πόλη υπερασπιζόμαστε από το 2006. Στα ζητήματα της ουσιοεξάρτησης έχουμε την ίδια κατασταλτική πολιτική εδώ και 30 χρόνια πως αυτοί οι άνθρωποι είναι αντικείμενο της αστυνομίας. Αυτή η πολιτική έχει αποτύχει. Το ζητούμενο δεν είναι να παρέμβει η αστυνομία και να μεταφερθεί η διακίνηση δύο δρόμους πιο κάτω. Παίζουμε κρυμμένο θησαυρό μέσα στην πόλη. Υπάρχουν πολύ καλά παραδείγματα από την Ελβετία, από την Πορτογαλία που έχει υιοθετηθεί η λύση των εποπτευόμενων χώρων χρήσης. Η δική αφετηρία στο πρόβλημα είναι προστασία της ανθρώπινης ζωής και της αξιοπρέπειας αυτών των ανθρώπων. Δεν μπορείς να τους συλλαμβάνεις και να τους πηγαίνεις στη φυλακή. Είναι άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια και περίθαλψη. Οι εποπτευόμενοι χώροι είναι μία λύση στο κομμάτι της μείωσης της βλάβης. Ο δήμος έχει υπηρεσία και για τα ζητήματα της πρόληψης. Είναι θετικό το γεγονός πως υπάρχει μία συναίνεση. Και ο κ. Μπακογιάννης και ο κ. Γερουλάνος υπερασπίζονται τη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Είναι ένα ζόρικο θέμα και η συναίνεση είναι ένα πρώτο πολύ θετικό βήμα.

Γιατί «Αθήνα από την Αρχή»;

Το «από την αρχή» έχει μέσα του κάτι ριζικό. Να σκεφτούμε ξανά αν πηγαίνει καλά η κατάσταση. Επειδή πιστεύω πως σε μία σειρά από ζητήματα, όπως στο πώς προστατεύουμε το δημόσιο χώρο ή όχι, στο πώς λειτουργεί καθημερινά η πόλη ή δε λειτουργεί, το από την αρχή σημαίνει να ακολουθήσουμε μία διαφορετική πορεία. Φιλόδοξο κι αυτό αλλά είμαι είπαμε πως είμαι αισιόδοξος άνθρωπος.

Πόσες γυναίκες θα έχει το ψηφοδέλτιο;

Φιλοδοξώ να έχουμε το πιο γυναικείο ψηφοδέλτιο. Μένει να επιβεβαιωθεί, αν δεν τα καταφέρω περιμένω τη σκληρή κριτική σας.

Πιστεύεις ότι ο ρόλος των γυναικών στην πολιτική είναι περιορισμένος;

Απόλυτα. Δεν υπάρχει χώρος που να έχει κερδίσει αυτό το στοίχημα. Από τα πιο εκνευριστικά πράγματα που ζούσα στο Υπουργείο Εργασίας ήταν όταν κάναμε συναντήσεις με Φορείς, Σωματεία και Συλλόγους και όλα τα Δ.Σ. απαρτίζονταν μόνο από άνδρες. Δεν μπορεί κάποιος να με πείσει ότι στον εμπορικό σύλλογο πρέπει να είναι μόνο άνδρες 55άρηδες. Δηλαδή δεν υπάρχει γυναίκα που να μπορεί να είναι σε εμπορικό σύλλογο; Δεν μπορούν να υπάρχουν γυναίκες στα σωματεία και αναφέρομαι στα σωματεία γιατί υποτίθεται πως πρέπει έχουν και μία πιο προοδευτική κατεύθυνση ή να μην παράγουν αποκλεισμούς.

«Θυμάμαι ακόμα την αδιανόητη καφρίλα που ακούσαμε όταν ανακοινώθηκε πως το Υπουργείο Εργασίας αναλαμβάνει η Έφη Αχτσιόγλου. Το κλασικό επιχείρημα στην ελληνική κοινωνία που μία γυναίκα για να μπει κάπου πρέπει να έχει σχέση με κάποιον άνδρα που την έβαλε».

Ακόμα και η ελληνική αριστερά που δίνει αγώνες για την εξάλειψη της ανισότητας βάσει φύλου, έχει ακόμα πολλά βήματα να κάνει στο να λειτουργεί η κοινωνία χωρίς διακρίσεις. Το χειρότερο είναι πως αυτές οι διακρίσεις κάποιες φορές γίνονται ασυνείδητα και θεωρούμε πως δεν τις κάνουμε. Όταν φτιάχνεις για παράδειγμα ψηφοδέλτιο ή όταν πας να εκλέξεις όργανα και με κάποιο μαγικό τρόπο βγαίνουν παντού άνδρες και λες ότι δεν υπάρχει σεξισμός, κάνεις λάθος.

Είναι στο πλαίσιο της γενικότερης κουλτούρας που λέγαμε.

Η ελληνική κοινωνία σε αυτό το ζήτημα είναι πολύ πίσω και για αυτό είναι και πολύ σημαντικό ότι το τελευταίο διάστημα -δυστυχώς με αφορμή τις γυναικοκτονίες- φωτίζεται το πρόβλημα. Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις για κάθε πρόβλημα είναι να μην παραδέχεσαι πως υπάρχει. Αν το φωτίσεις υπάρχει μία περίπτωση να το λύσεις.

Σε φοβίζει που οι συνυποψήφιοι για το δήμο της Αθήνας εμφανίζονται πιο δημοφιλείς;

Μερικές φορές μπορείς τα μειονεκτήματα να τα μετατρέψεις σε πλεονεκτήματα. Δεν είχα την αναγνώριση, για μία σειρά από λόγους, που μπορεί να έχει ο κ. Μπακογιάννης. Έχεις το πλεονέκτημα να συστήσεις εσύ τον εαυτό σου. Η Αθήνα είχε κουραστεί από τη λογική ότι θα έχει πάντα για δήμαρχο ένα αστέρι της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Αυτό το έχει πληρώσει μέχρι σήμερα η πόλη. Είχε δημοτικές αρχές που ήταν πολύ κοντά στην κεντρική πολιτική σκηνή και μακριά από τις γειτονιές. Θεωρώ ότι κι ένας άνθρωπος που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στα Πατήσια, χωρίς να έχει ιδιαίτερη πολιτική οικογενειακή ιστορία στην Αθήνα, μπορεί να διεκδικήσει και να κερδίσει το δήμο. Είναι κομμάτι δημοκρατίας.

Ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, με την «Ανοιχτή Πόλη», Νάσος Ηλιόπουλος, συμμετείχε το βράδυ της Τρίτης (26/03), σε debate των υποψηφίων δημάρχων, στην ΕΡΤ και την εκπομπή «Επόμενη Μέρα», με οικοδεσπότη τον Σεραφείμ Κοτρώτσο.

Η υιοθέτηση πολλών προτάσεων του προγράμματος της «Ανοιχτής Πόλης» από τους υπόλοιπους υποψηφίους ήταν ένα από τα συμπεράσματα του debate.

Ο Νάσος Ηλιόπουλος μίλησε -μεταξύ άλλων- για την ανάγκη της αξιοποίησης του πλούσιου κτιριακού αποθέματος του δήμου για κοινωνική πολιτική και στήριξη των νέων ζευγαριών, δεσμεύτηκε για τη δημιουργία αποδοτικής δημοτικής συγκοινωνίας που θα διασυνδέει τις γειτονιές, την 24ωρη λειτουργία του Μετρό Παρασκευή και Σάββατο, ενώ τόνισε πως η Αθήνα έχει πληρώσει αρκετά τους καριερίστες της πολιτικής.

Τα βασικά σημεία των τοποθετήσεων του Νάσου Ηλιόπουλου:

ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ

«Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας για τους ανθρώπους»

• Αν κάποιος δει τον προϋπολογισμό του Δήμου της Αθήνας, χωρίς να ξέρει για ποια πόλη μιλάμε, θα πει ότι η Αθήνα είναι μία βρώμικη πόλη, μία πόλη που έχει μεγάλα ζητήματα στον τομέα της καθαριότητας.

• Ο Δήμος Αθήνας για το 2018 δεν εκτέλεσε ούτε καν το 40% του προϋπολογισμού που είχε. Χρημάτων, που έρχονται από τα δημοτικά τέλη που πληρώνουν οι πολίτες.

• Ειδικά στο ζήτημα της καθαριότητας πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε μια Αθήνα από τα παλιά ή μια Αθήνα από την αρχή. Υπάρχει κάτι το οποίο δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα. Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι αυτό το καινούργιο είναι η εμπλοκή των ιδιωτών. Η επιλογή των ιδιωτών είναι μια λύση από τα πολύ παλιά, η οποία έχει απορριφθεί σε όλη την Ευρώπη και πρέπει να είσαι είτε πολύ ιδεοληπτικός για να τη στηρίζεις ή να εξυπηρετείς συγκεκριμένα συμφέροντα.

• Τι είναι αυτό το οποίο λείπει από την Αθήνα; Η ανακύκλωση. Αν η Αθήνα δε μάθει να διαχειρίζεται διαφορετικά τα απορρίμματα δεν μπορεί να είναι καθαρή πόλη. Η Αθήνα θα έπρεπε να στέλνει για ταφή το 25% των απορριμμάτων της και στέλνει για ταφή το 92%. Θα έπρεπε να ανακυκλώνει το 50% και ανακυκλώνει μόλις το 5%. Εμείς προτείνουμε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο τοπικής διαχείρισης απορριμμάτων, το οποίο θα χωροθετεί μικρά και μεγάλα πράσινα σημεία, ανακύκλωση στην πηγή και κομποστοποίηση σε αυτά τα σημεία. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να σκεφτούμε μια πραγματικά καθαρή Αθήνα που θα εξυπηρετεί όλους τους πολίτες αυτής της πόλης.

ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ – ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑ

Αποδοτική δημοτική συγκοινωνία – προσβασιμότητα για όλους – 24ωρη λειτουργεία του Μετρό Παρασκευή και Σάββατο –

«Το ζήτημα της προσβασιμότητας σε μια πόλη είναι πάρα πολύ κρίσιμο, είναι κομμάτι καθημερινότητας. Όταν μιλάμε για προσβασιμότητα, αναφερόμαστε πρώτα απ’ όλα για δικαίωμα του πεζού, μετά για τα ΜΜΜ και προφανώς για τα ήπια μέσα μεταφοράς όπως το ποδήλατο. Στα συγκεκριμένα ζητήματα η Αθήνα είναι αρκετά πίσω».

• Στον πρώτο δήμο της χώρας, την Αθήνα, αντιστοιχεί να έχει αποδοτική δημοτική συγκοινωνία που θα διασυνδέει τις γειτονιές

• Να γίνει γρήγορα μια μελέτη η οποία πρώτα απ’ όλα θα στήσει ένα δίκτυο δημοτικής συγκοινωνίας, που θα διασυνδέεται αρχικά με τα μέσα σταθερής τροχιάς που ήδη έχει ο δήμος, δηλαδή μετρό και τρένο.

• Όσο το δυνατόν περισσότερες μέρες μέσα στη βδομάδα και σίγουρα Παρασκευή και Σάββατο το μετρό να λειτουργεί 24 ώρες. Είναι σημαντικό και για τους νέους ανθρώπους στην πόλη, για τη ζωή στην πόλη αλλά και για την ασφάλεια.

• Φτιάχνοντας ένα δίκτυο με ήπια μέσα μεταφοράς, με δημοτική συγκοινωνία και με τα μέσα σταθερής τροχιάς όπως το μετρό και το τρένο, στο οποίο κάθε άτομο με αναπηρία, μπορεί να πάει παντού στην πόλη, φτιάχνουμε μια πραγματικά ευρωπαϊκή, δημοκρατική και βιώσιμη πόλη.

ΑΣΦΑΛΕΙΑ

«Αν η πόλη στηρίζεται στο φόβο, τότε δε μιλάμε για μια δημοκρατική πόλη»

«Για εμάς η ασφάλεια είναι καθολικό δικαίωμα για όλους τους ανθρώπους της πόλης, κάθε ηλικίας και κάθε φύλου. Πόση ασφάλεια μπορεί να νιώσει κανείς σε μια γειτονιά βυθισμένη στο σκοτάδι;»

• Στον προϋπολογισμό του Δήμου για το 2018 οι δαπάνες για νέα έργα ηλεκτροφωτισμού ήταν μηδέν ευρώ. Ο συγκεκριμένος αντιδήμαρχος που έχει την ευθύνη, είναι ξανά υποψήφιος, με τον συνδυασμό του κ. Μπακογιάννη. Επισκέφθηκα τους ανθρώπους στο ηλεκτρολογικό τμήμα του Δήμου. Οι ίδιοι είπαν ότι η πολιτική ηγεσία του Δήμου εννιά χρόνια δεν έχει πατήσει να δει τους εργαζόμενους.

• Ασφαλείς γειτονιές είναι οι ζωντανές γειτονιές. Ο Δήμος πρέπει να δώσει κίνητρα για κατοικία και κίνητρα για εμπορική χρήση, αντίστοιχα, στις πιεσμένες γειτονιές. Υπάρχει ένα τεράστιο κτιριακό απόθεμα που αντί να αξιοποιείται για κατοικίες σε νέα ζευγάρια, Αθηναίους, για κοινωνικές δράσεις, προχωράει να γίνει real estate.

• Δουλειά της δημοτικής αστυνομίας είναι να εξασφαλίζει πως όλες οι ράμπες να είναι ανοιχτές για να μπορεί ένας άνθρωπος με αναπηρία να προχωράει, να μην υπάρχει ηχορύπανση από τα μαγαζιά, ένας νέος πατέρας που βγάζει βόλτα το παιδί του να μπορεί να περπατήσει στα πεζοδρόμια.

• Να θυμηθούμε ότι το 2013 ο Κ. Μητσοτάκης κατήργησε τη δημοτική αστυνομία και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατία ήταν αυτή η οποία κατήργησε περισσότερες από 2.500 χιλιάδες κενές οργανικές θέσεις στην Ελληνική Αστυνομία, αντί να προσπαθήσει να καλύψει αυτά τα κενά. Να ξέρουμε ότι αν επιστρέψουμε στον κανόνα πέντε αποχωρήσεις για μια πρόσληψη που υπερασπίζεται η παράταξη του κ. Μπακογιάννη, θα καταρρεύσει και η ελληνική αστυνομία.

ΚΤΙΡΙΑΚΟ ΑΠΟΘΕΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ & ΠΡΑΣΙΝΟ

«Υπάρχει περιουσία του Δήμου Αθηναίων που παραμένει αναξιοποίητη»

• Αν κάποιος ζει και κινείται σε αυτή την πόλη, το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνει ότι πρέπει να αλλάξει είναι η αίσθηση αυτών των ανθρώπων της πόλης πως τα πράγματα μπορεί να πάνε μόνο προς το χειρότερο. Έχω μεγαλώσει σε μια γειτονιά, στα Πατήσια, που ξέρω τι να σημαίνει αισθάνεσαι πως η Αθήνα είναι εγκαταλελειμμένη πόλη. Το όραμα μου είναι μια πόλη η οποία θα προσφέρει περισσότερα στους ανθρώπους της και αυτό θα είναι καθολικό. Μια πόλη η οποία δε θα δουλεύει μόνο για τη βιτρίνα, για τα εύκολα, αλλά για όλα αυτά τα μικρά που είναι όμως ζητήματα αξιοπρέπειας για τους ανθρώπους που ζουν στην Αθήνα.

• Με βάση τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, μια πόλη για να θεωρείται βιώσιμη πρέπει να έχει 9 τ.μ. ανά κάτοικο. Αυτή τη στιγμή, η Αθήνα με βάση τα στοιχεία της Eurostat είναι τέσσερις φορές κάτω από αυτό, ενώ με βάση τα στοιχεία του ΟΑΣΑ είναι 10 φορές κάτω από αυτά. Πέρα από τις κεντρικές διεκδικήσεις για τα δύο Μητροπολιτικά πάρκα στο Γουδί και τον Ελαιώνα μπορούν να γίνουν πολλά περισσότερα.

• Pocket gardens: Ο Δήμος της Αθήνας έχει περισσότερους από 38 χώρους μέσα στον αστικό ιστό

• Πάρκα προσβάσιμα. Υπάρχουν σχεδόν 18 πρώην βιομηχανικοί χώροι οι οποίοι ανήκουν στον Δήμο και είναι αναξιοποίητοι

• Πράσινες ταράτσες: Έχουμε περίπου 400 κτιριακά σχολικά συγκροτήματα, μπορούμε να σκεφτούμε διαφορετικά τις ταράτσες σε αυτά τα σχολεία.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ

«Πλούσιος Δήμος με φτωχή διαχείριση»

• Ο Δήμος της Αθήνας σήμερα έχει χρηματοδοτικά εργαλεία αλλά δεν τα χρησιμοποιεί πραγματικά εκεί που πρέπει να κατευθυνθούν.

• Ολοκληρωμένη χωρική επένδυση από την Περιφέρεια Αττικής

• Ο Δήμος της Αθήνας έχει πάρει 85 εκατομμύρια και απορρόφησε λιγότερα από 10 εκατομμύρια.

• Πρόγραμμα τεχνικών έργων του Δήμου

• Προϋπολογισμένα για το 2018 ήταν 40 εκατομμύρια και εκτελέστηκαν μόνο 2 εκατομμύρια.

• Από τον «Φιλόδημο 2» ο Δήμος της Αθήνας θα μπορούσε να είχε πάρει 15 εκατομμύρια, καθώς τόσα αντιστοιχούν στα πληθυσμιακά κριτήρια της Αθήνας, ενώ κατέθεσε μελέτες για μόλις 3 εκατομμύρια.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ & ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

«Έχω επιλέξει να κάνω μια διαφορετική πορεία από τη συνηθισμένη. Ήμουν στην Επιθεώρηση Εργασίας(ΣΕΠΕ) ειδικός γραμματέας, έπειτα στο υπουργείο Εργασίας, δεν κρίθηκα για τα λόγια και τις ιδέες μου αλλά για το έργο μου. Ένα έργο που λέει ότι η αδήλωτη εργασία έχει πάει από το 20% στο 8,9%, για πρώτη φορά καταπολεμήθηκε η υποδηλωμένη εργασία, καταργήθηκε ο υποκατώτατος μισθός και για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια υπήρξε αύξηση στον κατώτατο μισθό».

«Στην Αθήνα έχουμε ζήσει, κάτι που κατά την γνώμη μου είναι τραυματικό για την ιστορική μνήμη της πόλης. Εν ενεργεία δήμαρχοι να εγκαταλείπουν την Αθήνα για να συνεχίσουν να κάνουν πολιτική καριέρα. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο δεν χρειαζόμαστε γενικά και αόριστα σχέδιο. Θυμόμαστε την κα Μπακογιάννη, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αφού διαχειρίστηκε τεράστια οικονομικά κονδύλια για την πόλη και η πόλη θα μπορούσε να είναι τελείως διαφορετική την επόμενη ημέρα, να φεύγει από το δήμο της Αθήνας, αφήνοντας ένα δήμο χρεοκοπημένο με περισσότερα από 150 εκατ. ευρώ χρέος»

«Χρειαζόμαστε ανθρώπους που ζουν και ξέρουν την πόλη».