Φίλες και Φίλοι γεια σας.

Όπως θα έχετε ήδη καταλάβει, η Ανοιχτή Πόλη είναι η μοναδική δημοτική παράταξη που είναι σε θέση να κάνει στις γειτονιές συγκεντρώσεις  σαν την σημερινή.

Οι αντίπαλοί μας δίνουν τη μάχη εκ του ασφαλούς. Από το φιλικό περιβάλλον των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Μακριά από τα πραγματικά προβλήματα της πόλης. Μακριά από τους ανθρώπους και την κοινωνία. Και φυσικά, αποφεύγοντας ακόμα και τώρα – δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές – έναν ουσιαστικό διάλογο πάνω σε θέσεις και προγράμματα.

Προφανώς φοβούνται. Φοβούνται το ρεύμα αλλαγής που εκδηλώνεται σε ολόκληρη την Αθήνα. Και έχουν απόλυτο δίκιο από την πλευρά τους.

Το δικό μας μήνυμα είναι πια ένα καθαρό μήνυμα νίκης.

Έχει έρθει η ώρα να αλλάξει η Αθήνα. Αφήνουμε πίσω μας μια μακρά περίοδο αποτυχημένων δημαρχιών. Όταν ο δήμαρχος δούλευε για τα ιδιωτικά συμφέροντα και για τον εαυτό του. Γυρίζουμε σελίδα.

Είναι στο χέρι μας.

Στην αρχή αυτής της προεκλογικής περιόδου, τα ΜΜΕ επιχείρησαν να περάσουν την άποψη ότι ο κ. Καμίνης κατεβαίνει για τον Δήμο χωρίς αντίπαλο.

Τώρα που ξεκαθαρίζουν τα πράγματα, αποδεικνύεται ότι ο κ. Καμίνης έχει αντίπαλο και μάλιστα εξαιρετικά ισχυρό.

Αντίπαλός του είναι η ίδια η πόλη, που την παρέδωσε αμαχητί στην κρίση. Η πόλη που επί τέσσερα χρόνια τον παρακολουθεί να παίζει πολιτικά παιχνίδια με την κυβέρνηση του Μνημονίου.

Τις τελευταίες ημέρες ο κ. Καμίνης προσπαθεί να υπερασπιστεί ένα έργο που δεν έχει κάνει. Δεν το υπερασπίζεται καθόλου καλά.

Η ευαισθησία στο ζήτημα της αλληλεγγύης δεν μπορεί να εξαντλείται στην διαχείριση ιδιωτικών χορηγιών. Όταν ο κοινωνικός προϋπολογισμός του Δήμου έχει μειωθεί στο μισό σε συνθήκες κρίσης, και ο Δήμαρχος δεν έχει πει κουβέντα. Όταν τα δημοτικά ιατρεία υπολειτουργούν. Όταν ο δήμος κρατάει αποστάσεις από τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, που δραστηριοποιούνται πλέον σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας.

Όμως το απαράδεκτο είναι να χρησιμοποιεί ο Δήμαρχος δημιουργική λογιστική, περίεργες προσθέσεις και πολλαπλασιασμούς για να ισχυριστεί ότι συντηρεί 20.000 ανθρώπους. Αθροίζοντας τα γεύματα του δημοτικού βρεφοκομείου, που είναι ούτως η άλλως δημοτική υποχρέωση, με όσους πήραν μια φορά μια κονσέρβα επειδή βρέθηκε κάποιος χορηγός να την δώσει.

Δεν υποβαθμίζουμε κανένα έργο αλληλεγγύης, όσο μικρό και αν είναι. Αυτό που διαπιστώνουμε όμως είναι ότι, μιλώντας για αλληλεγγύη, ο κ. Καμίνης δεν έχει στο μυαλό του τις πραγματικές ανάγκες της πόλης. Αλλά στην οικοδόμηση του προσωπικού του προφίλ.

Αλλά η αλληλεγγύη δεν προσφέρεται για πολιτικά παιχνίδια. Η εικόνα χιλιάδων ανθρώπων που στήνονται στην ουρά για να πάρουν δωρεάν ένα μαρούλι, δείχνει την πραγματική έκταση της ανθρωπιστικής κρίσης στην πόλη. Και η αντιμετώπιση απαιτεί σχέδιο με βάση τις πραγματικές ανάγκες. Δεν μπορεί να εξαντλείται στην διαθεσιμότητα των χορηγών.

Συμφωνούμε βέβαια με τον κ. Καμίνη που σήμερα είπε ότι η αλληλεγγύη δεν προσφέρεται για φτηνά προεκλογικά παιχνίδια. Προφανώς καταγγέλλει τον εαυτό του. Διότι σήμερα ο δήμος μοίρασε επίδομα ένδειας από 30 έως 185 ευρώ σε περίπου χίλιους πολίτες. Δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές. Παρ’ όλο που το σχετικό κονδύλι έχει κατατεθεί στα ταμεία του Δήμου εδώ και πέντε μήνες, από τον Δεκέμβριο του 2013. Ας τον κρίνουν οι πολίτες της Αθήνας.

Όμως, μια και μιλάμε για πολιτικό αυτοσεβασμό, θα κάνω ένα σχόλιο και για το πρόγραμμα που κατέθεσε ο κ. Καμίνης. Μόλις πριν λίγες μέρες.

Το πρόγραμμα αυτό είναι μια επανάληψη του επιχειρησιακού προγράμματος που κατέθεσε ο κ. Καμίνης το 2010. Υπόσχεται σήμερα στους Αθηναίους και τις Αθηναίες όλα αυτά που δεν έκανε στα τέσσερα προηγούμενα χρόνια της θητείας του. Δεν το λες ακριβώς και όραμα για την πόλη.

Όμως υπάρχει και κάτι που ο κ. Καμίνης αποφεύγει να πει δημόσια. Είναι η κρυφή του ατζέντα. Την έχει συμπεριλάβει στην έκθεση αξιολόγησης του Δήμου που κατέθεσε στο Υπουργείο Εσωτερικών.

Και εκεί περιλαμβάνεται το αληθινό του πρόγραμμα: Η επιβολή τελών φωτισμού και καθαριότητας στα κλειστά σπίτια. Η αύξηση των δημοτικών τελών. Και βεβαίως η εκχώρηση των οφειλών προς τον Δήμο σε εισπρακτικές εταιρείες.

Δεν θα αφιερώσω χρόνο στον άλλο κυβερνητικό υποψήφιο, τον κ. Σπηλιωτόπουλο.

Η αδυναμία του να διατυπώσει οποιαδήποτε πρόταση για τα προβλήματα της πόλης είναι προφανής. Και για να διασώσει πολιτικά την υποψηφιότητά του, το ρίχνει στον ακροδεξιό λαϊκισμό. Για λόγους ιδιοτέλειας παίζει ένα παιχνιδάκι ανεύθυνο και επικίνδυνο.

Η Αθήνα με την μεγάλη δημοκρατική και προοδευτική παράδοση δεν πρόκειται να τον ακολουθήσει.

Η Αθήνα δεν θα δώσει την νίκη σε κανέναν κυβερνητικό υποψήφιο. Δεν θα δώσει την χαρά στον κ. Σαμαρά και τον κ. Βενιζέλο να πανηγυρίσουν το βράδυ των δημοτικών εκλογών. Η Αθήνα θα υψώσει το ανάστημά της, απέναντι στο Μνημόνιο, απέναντι στην κρίση, απέναντι σε όλους αυτούς που καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές και δημόσια αγαθά, είτε ψηφίζοντας – όπως ο κ. Σπηλιωτόπουλος, είτε υλοποιώντας πρόθυμα – όπως ο κ. Καμίνης.

Φίλες και Φίλοι.

Εδώ στο 7ο διαμέρισμα οι αγώνες για τα προβλήματα της πόλης έχουν μακρά ιστορία. Και η Ανοιχτή Πόλη ήταν πάντοτε παρούσα,  σε αυτούς, διεκδικώντας πραγματική ποιότητα ζωής για όλους τους κατοίκους.

Στην πρώτη γραμμή του αγώνα αυτού είναι η υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων. Τους οποίους τα μεγάλα συμφέροντα, ποτέ δεν σταμάτησαν να υποβλέπουν για κερδοσκοπική εκμετάλλευση σε βάρος ολόκληρης της πόλης.

Οι δημοτικές αρχές αρνήθηκαν να προωθήσουν οριστικές λύσεις για τους χώρους αυτούς. Όχι γιατί δεν μπόρεσαν. Αλλά γιατί δεν ήθελαν. Και προτίμησαν να κρατάνε το θέμα σε εκκρεμότητα, προκειμένου να δοθεί στους επιχειρηματίες ο χώρος και η άνεση να δράσουν.

Αναφέρομαι πρώτα από όλα στο πάρκο Γουδή. Μια από τις βασικές προγραμματικές δεσμεύσεις μας.

Το Γουδή θα αποδοθεί στους πολίτες. Και θα γίνει ένα δημόσιο πάρκο, ενιαίο, υψηλού πρασίνου, που θα έχει υπερτοπική σημασία.

Η υλοποίησή του είναι ώριμη να ξεκινήσει. Με την απαγόρευση κάθε νέας δόμησης. Με την αξιοποίηση των υφιστάμενων στρατιωτικών κτιρίων για χρήσεις πολιτισμού. Με την ανάδειξη ενός δικτύου πεζόδρομων και ποδηλατόδρομων που θα διατρέχουν τον χώρο.  Και βεβαίως με την καθολική απαγόρευση χρήσης ιδιωτικών αυτοκινήτων μέσα στο πάρκο.

Ας σκεφτούμε ότι η δημιουργία ενός τέτοιου χώρου, που για την Αθήνα έχει καταντήσει να θεωρείται πολυτέλεια, σε άλλες ευρωπαϊκές πόλης είναι αυτονόητη.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει για μια περιοχή που βρίσκεται εδώ κοντά. Τα Κουντουριώτικα.

Η δημιουργία ενός ενιαίου λειτουργικού πάρκου με πράσινο, που θα ξεκινά από τους πρόποδες  του Λυκαβηττού και θα φτάνει μέχρι την οδό Κεδρηνού, είναι αίτημα των κατοίκων της περιοχής και των φορέων από την δεκαετία του 70.

Αντί γι’ αυτό έχουμε ακούσει τα πιο απίθανα εναλλακτικά σχέδια. Σχέδια που αποσκοπούν στην εμπορική εκμετάλλευση της περιοχής, την τσιμεντοποίηση και την ολοκληρωτική καταστροφή ενός ιστορικού και αρχιτεκτονικούς μνημείου: Των προσφυγικών της λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Το ότι σήμερα η περιοχή παραδίδεται στην εγκατάλειψη δεν είναι τυχαίο. Ούτε αθώο.

Είναι ώρα να διεκδικήσουμε λοιπόν το αυτονόητο δικαίωμα στην πόλη. Σε μια πόλη που υποβαθμίζεται συστηματικά από την έλλειψη πρασίνου και ελεύθερων χώρων, που υποτιμά διαρκώς την ανάγκη για ποιότητας ζωής. Ας τελειώνουμε με την πολιτική που θέλει τον δήμο να παραιτείται από τον αστικό σχεδιασμό, αφήνοντας χώρο στους ιδιώτες και τα κάθε λογής συμφέροντα. Ας υπερασπιστούμε την πόλη. Και σε αυτό πρέπει και οι κάτοικοι, με τα κινήματα πόλης, τις τοπικές συνελεύσεις και την οργανωμένη συμμετοχική τους προσπάθεια, να παίξουν τον δικό τους ρόλο.

Η δημιουργία των δύο μεγάλων πάρκων στην περιοχή είναι μια από τις πιο βασικές  προγραμματικές δεσμεύσεις της Ανοιχτής Πόλης. Συνδυάζεται με μικρές τοπικές αναπλάσεις που θα κάνουν τις γειτονιές πιο όμορφες, πιο ανθρώπινες, πιο λειτουργικές. Αναπλάσεις που δεν χρειάζονται μεγάλα χρηματικά ποσά, αλλά απλά και μόνο ενδιαφέρον να είναι οι γειτονιές φωτισμένες, καθαρές και βιώσιμες για τους κατοίκους τους.

Όμως το στοίχημα δεν είναι μόνο αυτό.

Η περιοχή της 7ης δημοτικής κοινότητας έχει τεράστιες ανάγκες.

Τα περισσότερα σχολεία της 7ης Δημοτικής Κοινότητας στεγάζονται σε παλαιά κτίρια. Υπάρχουν τεράστιες καθυστερήσεις σε έργα συντήρησης, βελτίωσης και κατασκευής νέων κτηρίων. Και η λειτουργία σύγχρονων και ανθρώπινων δημόσιων σχολείων, πρέπει να είναι ζήτημα προτεραιότητας στην πόλη. Όχι μόνο για να στηρίξουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Αλλά και γιατί μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο, ανοίγοντας τις πόρτες και τα προαύλιά τους σε οργανωμένες εξωσχολικές πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες, και δράσεις αλληλεγγύης.

Το ίδιο ισχύει για τους χώρους άθλησης, που είναι τόσο αναγκαίοι για όλους και όλες, πολύ περισσότερο για τα παιδιά. Οι αθλητικοί χώροι στην περιοχή, είτε έχουν παραδοθεί στην εγκατάλειψη, είτε παραμένουν κλειστοί. Και υπάρχει μεγάλη δυνατότητα ανακατασκευής και λειτουργίας τους, όπως στην περίπτωση των γηπέδων που βρίσκονται στο Άλσος Χωροφυλακής και στο νοσοκομείο Σωτηρία. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, και η διέξοδος σε αθλητικές δραστηριότητες είναι πράγματα συνυφασμένα με τη ζωή σε μια φιλική και ανθρώπινη πόλη. Και συνδέονται άμεσα με το ζωντάνεμα του δημόσιου χώρου.

Τέλος, το πιο σοβαρό, η ενεργοποίηση του δήμου στο πεδίο της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ας σκεφτούμε πόσοι άνθρωποι γύρω μας δεν μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες τους. Πόσοι δεν έχουν πρόσβαση σε ιατρική φροντίδα και φάρμακα. Πόσοι έχουν κλειστεί στα σπίτια τους, προσπαθώντας να ζήσουν με τα ελάχιστα.

Υπάρχουν πολλά που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε για τους πιο ευάλωτους κοινωνικά. Και πρώτα από όλα, να βγάλουμε τα Δημοτικά ιατρεία από την υποβάθμιση στην οποία έχουν καταδικαστεί. Να τα αναδείξουμε σε λειτουργικά και αποτελεσματικά κέντρα πρωτοβάθμιας φροντίδας για όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους. Ανασφάλιστους και μη. Η αριστερά είχε πάντοτε την άποψη ότι η πρόσβαση στην υγεία δεν μπορεί να είναι πολυτέλεια, ούτε να εξαρτάται από την οικονομική δυνατότητα του κάθε ανθρώπου. Είναι καθολικό δικαίωμα. Την άποψη αυτή είναι η ώρα να την κάνουμε πράξη, μέσα από τη λειτουργία του δήμου. Και από αυτό θα κριθούμε.

Υπάρχουν και άλλα που χρειάζεται να γίνουν. Όπως περισσότερες λέσχες φιλίας για τους ηλικιωμένους, που μέσα σε σκληρές κοινωνικές συνθήκες έχουν τεράστια ανάγκη από κοινωνική ζωή, από ψυχαγωγία και δραστηριότητες. Όπως η λειτουργία κοινωνικών φροντιστηρίων για τους μαθητές. Και βέβαια ο συντονισμός του έργου αλληλεγγύης με τις πρωτοβουλίες που δρουν στις γειτονιές.

Τέλος θέλω να κάνω και μια αναφορά στον πολιτισμό. Οφείλουμε να αναδείξουμε τα ιστορικά κτίρια της περιοχής, να τα προστατεύσουμε, να τα μετατρέψουμε σε τοπικούς πολιτιστικούς πόλους, αλλάζοντας την εικόνα της γειτονιάς. Μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα οι δύο διατηρητέοι κινηματογράφοι επί της Κηφισίας, το ΑΣΤΡΟΝ και η ΕΛΛΗΝΙΣ. Και πολύ περισσότερο το Σπίτι της ΕΠΟΝ στους Αμπελόκηπους, όπου το 1943 ιδρύθηκε η ηρωική αυτή νεολαιίστικη οργάνωση. Και που θέλουμε να ζωντανέψει σαν μουσείο και χώρος ιστορικής μνήμης. Όχι μόνο σαν ένδειξη τιμής στους παλιούς αγωνιστές, αλλά ιδιαίτερα για τις νεότερες γενιές.

Φίλες και Φίλοι

Η Ανοιχτή Πόλη δεν είναι χθεσινή στα δημοτικά πράγματα. Είναι εδώ και πολλά χρόνια παρούσα τόσο στον δήμο, όσο και στα κινήματα πόλης απέναντι στα μεγάλα και τα μικρά προβλήματα. Βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των κινημάτων αλληλεγγύης και πρωτοστατεί στην μάχη κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στις γειτονιές. Σε αντίθεση με τους αντιπάλους μας έχουμε ολοκληρωμένο πρόγραμμα, και είμαστε πραγματικά υπερήφανοι για τους ανθρώπους της αυτοδιοίκησης, της επιστήμης και του πολιτισμού που στελεχώνουν το ψηφοδέλτιό μας.

Τώρα είμαστε έτοιμοι να δοκιμαστούμε στην διοίκηση του Δήμου. Και καλούμε τους Αθηναίους και τις Αθηναίες να συσπειρωθούν γύρω από το πρόγραμμά μας. Γύρω από το πρόγραμμα που θα κάνει την Αθήνα πόλη της αλληλεγγύης, της συμμετοχής και της δημοκρατίας.

Η μεγάλη αλλαγή είναι στο χέρι μας. Και η ώρα είναι τώρα.

Ούτε μια μέρα χαμένη. Αλλάζουμε την Αθήνα τώρα!