Ανάρτηση του Κώστα Ζαχαριάδη, Υποψήφιου Δήμαρχου Αθηναίων, στην προσωπική σελίδα του στο facebook:

Συνεχίζουμε να παρακολουθούμε την περιπέτεια του κτήματος Δρακόπουλου που έχει περάσει τα πάνδεινα, όπως χαρακτηρισμοί και αποχαρακτηρισμοί του από κοινόχρηστος χώρος πρασίνου ή τη μετατροπή του σε οικοδομήσιμο, σχέδια, μνημόνια συνεργασίας των ιδιοκτητών με τον δήμο Αθηναίων για εμπορικές χρήσεις, κατεδαφίσεις, εμπρησμούς, εγκατάλειψη και απαξίωση.

Μετά την πρόσφατη κατεδάφιση του διατηρητέου κτιρίου επί της Πατησίων, λόγω της επί σειράς ετών εγκατάλειψής του, οι κάτοικοι απαίτησαν, για άλλη μια φορά, από τον δήμο Αθηναίων να λύσει το πρόβλημα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και να κινήσει τις διαδικασίες για να περάσει ο χώρος του κτήματος στην κυριότητά του και να αποδοθεί αυτός στις ανάγκες των κατοίκων.

Ο κ. Μπακογιάννης στο δημοτικό συμβούλιο είχε μιλήσει για προσπάθεια μακροχρόνιας παραχώρησης του πάρκου, ώστε να περιέλθει στον δήμο και να αποδοθεί η πλήρης χρήση του στους δημότες. Αντ’ αυτού έφερε στην τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου σύμβαση «δωρεάν» παραχώρησης χρήσης ακινήτου του πάρκου, με όρους δυσανάλογους της σπουδαιότητας, των αγώνων των κατοίκων και της ανάγκης για καθολική αξιοποίηση και κοινόχρηστη χρήση.

Με βάση την εισήγηση της δημοτικής αρχής, το κτήμα παραχωρείται από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό (ΕΕΣ) στον δήμο Αθηναίων για 8 μόλις χρόνια και ο δήμος δεσμεύεται να κάνει μια ολιστική παρέμβαση εξωραϊσμού και αξιοποίησης όλου του πάρκου σε αστικό εξοπλισμό, πράσινο κλπ και να το παραδώσει ξανά στον ΕΕΣ, φτιαγμένο στη λήξη της σύμβασης. Στην συνέχεια φυσικά ο ΕΕΣ θα μπορεί να ανανεώσει τη σύμβαση ή να αξιοποιήσει το σύνολο του ακινήτου, μαζί με το κτηριακό δυναμικό του, σύμφωνα με την κρίση και τα συμφέροντά του.

Τα διατηρητέα κτίρια εξαιρούνται του αντικειμένου της σύμβασης και θα παραμείνουν εγκαταλελειμμένα, με μοναδική πρόβλεψη την περίφραξή τους με λαμαρίνες, ενώ θα περιμένουν την ίδια τύχη με το κτίριο της Πατησίων 356 και τη μετατροπή τους από διατηρητέα και ετοιμόρροπα σε πεσμένα χαλάσματα που θα τα σκεπάσει σύντομα η λήθη.

Ο δήμος αν και ισχυρίζεται ότι υπογράφει μια σύμβαση άνευ ανταλλάγματος, στην πραγματικότητα παρέχει υπεραξία στον ΕΕΣ. Στα διατηρητέα κτίρια φτιάχνει την αυλή τους, ενώ στο πρώτο μέρος του ακινήτου, που βρίσκεται στο 356 της Πατησίων και αναφέρεται ως άρτιο και οικοδομήσιμο οικόπεδο, του εξασφαλίζει τη μη αλλαγή του χαρακτηρισμού της χρήσης, παρά την λαϊκή απαίτηση να αλλάξει και να χαρακτηριστεί κι αυτό ως κοινόχρηστο πράσινο, όπως και το μέρος του ακινήτου που βρίσκεται στην Πατησίων 358, και να αποτελέσουν και τα δύο μαζί έναν ενιαίο κοινόχρηστο χώρο πρασίνου.

Ο δήμος θα φτιάξει τον περιβάλλοντα χώρο και στη συνέχεια ο ΕΕΣ θα τον αξιοποιήσει με πιθανή ανοικοδόμηση ή με ό,τι άλλη εμπορική αξιοποίηση αποφασίσει.

Αναρωτιέται κανείς αν ο κ. Μπακογιάννης δεν μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα ή αν δεν θέλει. Κατά την ταπεινή μου γνώμη λοιπόν, ούτε μπορεί, ούτε θέλει. Δεν θέλει, γιατί οι επιλογές του είναι ετεροβαρείς στις συνοικίες σε σχέση με το κέντρο, το οποίο ήταν κύρια προτεραιότητά του σε όλη τη διάρκεια της θητείας του, με την ιδεοληπτικά εμμονική τουριστικοποίησή του, με φυσική συνέπεια την οικονομική αιμορραγία του προϋπολογισμού και του τεχνικού προγράμματος, που όσο και αν ευλογήθηκαν από τη φιλική προς αυτόν κυβέρνηση, σπαταλήθηκαν στο κέντρο και όχι στις ανάγκες των 7 δημοτικών κοινοτήτων. Δεν μπορεί και δεν θέλει, λοιπόν, να ξοδέψει χρήματα για τη βόρεια άκρη του δήμου.

Το ότι δεν θέλει, όμως, αποδεικνύεται όχι μόνο από το γεγονός ότι δεν προσπάθησε να αγοράσει ή να απαλλοτριώσει το κτήμα, αλλά δεν εξετάζει καν τη σταδιακή αποδυνάμωση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος του ΕΕΣ, αφού έχει περιέλθει από 15 και πλέον έτη στην κοινή χρήση των κατοίκων και μια υπογραφή σύμβασης έρχεται να ισχυροποιήσει τη νομή και κατοχή του ΕΕΣ κατά το δοκούν και όχι σύμφωνα με όσα προβλέπει η διαθήκη του Δρακόπουλου για κοινωφελείς σκοπούς και άρα για κοινόχρηστες χρήσεις.

Παρά την όψιμη, εντελώς ρηχή, επιφανειακή προσπάθεια της δημοτικής αρχής να δείξει ότι κάτι κάνει στη γειτονιά των Πατησίων, τελευταία ώρα πριν από την προσφυγή στις αυτοδιοικητικές εκλογές, δεν πείθει τους κατοίκους. Η αμέλεια, η εγκατάλειψη και η απραγία στις υποδομές, στο πράσινο, στις υπηρεσίες, αλλά και στα ιστορικά κτίρια των Πατησίων δεν κουκουλώνονται με ανεπαρκείς, ανέξοδες προσωρινές και ενίοτε επικίνδυνες λύσεις.

Η δημοτική αρχή Μπακογιάννη ούτε μπορεί, ούτε θέλει και οι επιλογές της δείχνουν ξεκάθαρα πόσο επικίνδυνη είναι.

Εδώ το link από την εφημερίδα Εποχή: Κατώτερη των αναγκών και των προσδοκιών η σύμβαση Μπακογιάννη – ΕΕΣ

μετάφραση από τον Independent: Δημήτρης Ιωάννου

Όπως πολλές πόλεις στον κόσμο, έτσι κι εμείς επανεκτιμάμε τις προτεραιότητές μας για τη μεταπανδημική φάση και τοποθετούμε στην κορυφή της λίστας τους εργαζόμενους σε τομείς ζωτικής σημασίας που έβγαλαν τη Λισαβόνα από την κρίση του Covid-19. Τώρα είναι η στιγμή να δράσουμε διαφορετικά.
Η Λισαβόνα κέρδισε πολλά τα τελευταία χρόνια από τα εκατομμύρια τουριστών που κατέκλυσαν τα δρομάκια της και απόλαυσαν τα διάσημα μπαρ και εστιατόριά της, αλλά το κοινωνικό κόστος που πληρώσαμε ήταν υψηλό.
Οι εργαζόμενοι των τομέων ζωτικής σημασίας και οι οικογένειές τους έχουν εκδιωχθεί από το κέντρο της πόλης καθώς το ένα τρίτο των κατοικιών μετατράπηκε σε τουριστικά καταλύματα τύπου Airbnb. Η διαδικασία σπρώχνει τις τιμές προς τα πάνω, ερημώνει τις γειτονιές και απειλεί τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πόλης.
Τώρα, θέλουμε να φέρουμε τον κόσμο που είναι η ψυχή της Λισαβόνας πίσω στο κέντρο, το οποίο κάνουμε πιο πράσινο, πιο βιώσιμο και τελικά, ένα καλύτερο μέρος για να ζεις και να επισκέπτεσαι.
Η προσφορά προσιτής κατοικίας για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ, τους εκπαιδευτικούς και όσους άλλους προσφέρουν ζωτικής σημασίας υπηρεσίες είναι εφικτή. Προτείνουμε να αποζημιώσουμε τους ιδιοκτήτες για να μετατρέψουν χιλιάδες βραχυχρόνιες μισθώσεις σε σπίτια “εγγυημένου ενοικίου” για εργαζόμενους σε τομείς ζωτικής σημασίας.
Πρόκειται για μια τολμηρή στρατηγική που δίνει στους μεν ιδιοκτήτες μακροπρόθεσμο, σταθερό εισόδημα, αλλά και σε εμάς την ευκαιρία να ανασυστήσουμε μια πιο ζωντανή, πιο υγιή και πιο δίκαιη πόλη.
Από τη Μελβούρνη ως το Παρίσι, η τάση προς αστική διάχυση αναστρέφεται και δίνει τη θέση της σε αναζωογονημένα αστικά κέντρα όπου οι κάτοικοι θα μπορούν να βρίσκουν υπηρεσίες ζωτικής σημασίας όπως περίθαλψη, σχολεία και καταστήματα σε αποστάσεις 20 λεπτών με τα πόδια.
Με ολοένα και περισσότερο κόσμο να δουλεύει μόνιμα απ’ το σπίτι, είναι λογικό πολλοί κάτοικοι της Λισαβόνας να αφήνουν τα προάστια για το κέντρο, που τους προσφέρει δημόσια συγκοινωνία, υπηρεσίες και πολιτιστικές υποδομές δίπλα στα σπίτια τους.
Αυτή η προσέγγιση θα βοηθήσει στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και θα βελτιώσει τη δημόσια υγεία. Μια πιο πυκνοκατοικημένη πόλη σημαίνει λιγότερο κόσμο που μετακινείται προς και από το κέντρο καθημερινά. Λιγότερα οχήματα στο δρόμο σημαίνουν λιγότερη ρύπανση και μικρότερες εκπομπές βλαβερών αερίων που δηλητηριάζουν τον αέρα που αναπνέουμε και συμβάλλουν στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Σε πόλεις από όλο τον κόσμο είδαμε απίστευτη βελτίωση στην ποιότητα του αέρα κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Τώρα που οι πόλεις σταδιακά ξανανοίγουν, δεν πρέπει να ξαναγυρίσουμε στις παλιές μας συνήθειες.
Αυτός είναι ο λόγος που, στη Λισαβόνα, προσθέτουμε λωρίδες για τα ποδήλατα στους δρόμους και δημιουργούμε πράσινες περιοχές και δημόσιους χώρους ώστε οι κάτοικοι να έχουν περισσότερο χώρο για άσκηση και κοινωνικοποίηση. Ως δήμαρχος, είμαι αποφασισμένος να μετατρέψω την τραγωδία της πανδημίας σε ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον.
Με περισσότερους από 4 εκατ. τουρίστες το χρόνο, οι 500 χιλ. κάτοικοι της Λισαβόνας κινδυνεύουν με ασφυξία από τον μαζικό τουρισμό. Η μετατροπή των βραχυχρόνιων μισθώσεων σε κατοικίες “εγγυημένου ενοικίου” είναι ένα τολμηρό σχέδιο αλλά δεν είναι ο μόνος τρόπος αναζωογόνησης του κέντρου της πόλης, όπου οι τιμές γης έχουν εκτοξευθεί τα τελευταία χρόνια.
Συνεργαζόμαστε στενά με τις ιδιωτικές εταιρείες που ανακαινίζουν κάποια από τα παραμελημένα κτήρια της πόλης μας για να διασφαλίσουμε ότι η διαδικασία αυτή θα προσφέρει προσιτή κατοικία που τόσο χρειαζόμαστε.
Για δεκαετίες, πολλοί από τους γηραιότερους συμπολίτες μας απειλούνταν με έξωση, καθώς αυξανόταν η πίεση μετατροπής των ιδιοκτησιών σε βραχυχρόνιες μισθώσεις. Έτσι, ξεκινήσαμε ένα πρόγραμμα που θα διασφαλίζει ότι θα μπορούν να μένουν στα σπίτια τους και δεν θα αναγκάζονται να αποκόβουν τους μακροχρόνιους δεσμούς τους με την πόλη.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν θέλουμε τον τουρισμό ή ότι δεν χρειαζόμαστε τους επισκέπτες της Λισαβόνας να επιστρέψουν το συντομότερο δυνατόν.
Είναι απλά καιρός να κάνουμε κάποια πράγματα διαφορετικά, και αυτό θα ευνοήσει σημαντικά και τους επισκέπτες. Επιστρέφοντας, θα βρουν μια πιο καθαρή, πιο πράσινη, πιο ζωντανή πόλη στη θέση εκείνης που κινδύνευε να μετατραπεί σ’ ένα όμορφο μουσείο.
Η πανδημία έφερε αβάσταχτες απώλειες και συμφορές στους κατοίκους της Λισαβόνας και του κόσμου ολόκληρου. Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτή την ταραγμένη, βαθιά τραυματική περίοδο να περάσει έτσι, κι εμείς να γυρίσουμε στις παλιές μας συνήθειες. Ζούσαμε σ’ έναν κόσμο που όδευε με σιγουριά στην κλιματική καταστροφή και την ακραία ανισότητα.
Στο διεθνές πεδίο, εργάζομαι μαζί με μια ομάδα συναδέλφων μου δημάρχων – του Μιλάνου, της Μελβούρνης, της Φρίταουν, της Σεούλ και πολλών ακόμα πόλεων που ανήκουν στο Δίκτυο C40 – για να καθορίσουμε πώς μπορεί να μοιάζει μια πράσινη και δίκαιη ανάκαμψη από την πανδημία της Covid-19.
Πίσω στη Λισαβόνα, είμαστε αποφασισμένοι να αδράξουμε τη στιγμή και να ανοίξουμε έναν νέο δρόμο για την πόλη μας, που θα διασφαλίζει ότι αυτή θα παραμείνει υγιής, ζωντανή και ανοιχτή σε όλες και όλους.

Μετά τον κορωνοϊό, η Λισαβόνα μετατρέπει τα Airbnb σε κατοικίες για εργαζόμενους σε τομείς ζωτικής σημασίας

Ο κίνδυνος που έχουμε σήμερα μπροστά μας είναι η μετατροπή του κέντρου της πόλης σε μια επικράτεια μονοκαλλιέργειας της εστίασης και του τουρισμού.Υπάρχουν εργαλεία αποφυγής; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα “ναι”. Μπορούν να υπάρξουν ρήτρες οι οποίες θα κατοχυρώνουν τις χρήσεις που θέλουμε να προστατευτούν και θα παρέχουν κίνητρα γι’ αυτές. Χαρακτηριστική είναι η πρόταση του Εμπορικού Συλλόγου, που ζητάει την ύπαρξη ποσόστωσης η οποία θα περιορίζει την εστίαση αφήνοντας έτσι ζωτικό χώρο στις υπόλοιπες χρήσεις

Η υλοποίηση του “μεγάλου περιπάτου” που ζούμε αυτές τις μέρες απαξιώνει την πραγματική ανάγκη για περισσότερο δημόσιο χώρο και για ένα νέο μοντέλο αστικής κινητικότητας. Ταυτόχρονα, σε μια σειρά από σημεία, απαξιώνει τόσο τη δημόσια διαβούλευση όσο και τη λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου.

Ας ξεκινήσω από τα διάσημα παγκάκια των 5.200 ευρώ και τις ζαρντινιέρες των 4.600 ευρώ. Κόντρα στην απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, που αναφερόταν ρητά σε «μέτρα χαμηλού κόστους», η Δημοτική Αρχή ψηφίζει μόνη της στην Οικονομική Επιτροπή δαπάνες 1,8 εκατ. για χρώματα και αστικό εξοπλισμό. Μια απόφαση που προσβάλλει χιλιάδες ανθρώπους που καλούνται να επιβιώσουν με τα 533 ευρώ της αναστολής σύμβασης ή τους επαγγελματίες που αδυνατούν να ανοίξουν την επιχείρησή τους.

Απουσία διαβούλευσης
Το κόστος όμως δεν αποτελεί το μοναδικό σημείο μη σεβασμού των αποφάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου. Η απόφαση της 11ης Μαΐου αναφερόταν στη συγκρότηση επιτροπών διαβούλευσης και επιστημονικής παρακολούθησης. Οι επιτροπές λειτούργησαν για πρώτη φορά μόλις την Πέμπτη 2 Ιουλίου. Σχεδόν δύο μήνες μετά.

Η απουσία διαβούλευσης έχει τραυματίσει ανεπανόρθωτα το σχέδιο και έχει οδηγήσει σε λάθος επιλογές ακόμα και στο καθαρά τεχνικό μέρος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η χάραξη του ποδηλατόδρομου πάνω στις γραμμές του τραμ. Χρειάζεται σίγουρα μεγάλη προσπάθεια η δυσφήμηση ενός μέσου σαν το ποδήλατο, αλλά δυστυχώς η σημερινή Δημοτική Αρχή κατάφερε ένα μεγάλο κομμάτι πολιτών όταν ακούει ποδήλατο να σκέφτεται ζαρντινιέρες και δημόσιες σπατάλες. Τέλος, η προσπάθεια περιορισμού του Ι.Χ. χωρίς την ταυτόχρονη ενίσχυση των ΜΜΜ αποτελεί μια επιλογή που δεν σέβεται την καθημερινότητα των ανθρώπων της Αθήνας.

Πολυλειτουργικό κέντρο
Υπάρχει χώρος για το λιανεμπόριο, τη μεταποίηση και την κατοικία στο κέντρο της Αθήνας; Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα σήμερα δεν είναι δεδομένη. Για να το πούμε αλλιώς, εξαρτάται από τις δικές μας διεκδικήσεις αν θα κατοχυρωθεί αυτός ο χώρος. Η πόλη δεν είναι μόνο κυκλοφορία. Δική μας ευθύνη είναι να προστατεύσουμε την πολυλειτουργικότητα του κέντρου, τη συνύπαρξη δηλαδή του λιανεμπορίου με μεταποιητικές δραστηριότητες χαμηλής όχλησης, τη δημόσια διοίκηση και την κατοικία.

Ο κίνδυνος που έχουμε σήμερα μπροστά μας είναι η μετατροπή του κέντρου της πόλης σε μια επικράτεια μονοκαλλιέργειας της εστίασης και του τουρισμού. Η ανεξέλεγκτη δημιουργία νέων τουριστικών μονάδων, το αρρύθμιστο πεδίο της βραχυχρόνιας μίσθωσης και η δυναμική, που έχει η εστίαση, εξοβελισμού των υπόλοιπων χρήσεων ορίζουν το πρόβλημα που έχουμε μπροστά μας.

Υπάρχουν εργαλεία αποφυγής; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα «ναι». Μπορούν να υπάρξουν ρήτρες οι οποίες θα κατοχυρώνουν τις χρήσεις που θέλουμε να προστατευτούν και θα παρέχουν κίνητρα για αυτές. Χαρακτηριστική είναι η πρόταση του Εμπορικού Συλλόγου, που ζητάει την ύπαρξη ποσόστωσης η οποία θα περιορίζει την εστίαση αφήνοντας έτσι ζωτικό χώρο στις υπόλοιπες χρήσεις.

Άλλο ένα εργαλείο είναι τα αναξιοποίητα δημόσια κτήρια του κέντρου. Πολλά από αυτά ανήκουν σε φορείς κοινωνικής ασφάλισης. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε ξεκινήσει ένα σημαντικό πρόγραμμα αξιοποίησης. Μπορούμε να φανταστούμε τη χρήση αυτών των υποδομών για τη δημιουργία ανοιχτών επισκέψιμων παραγωγικών clusters σε πεδία όπως μεταποίηση δέρματος ή αργυροχρυσοχοΐα.

Το τελευταίο ερώτημα είναι αν επιθυμούμε την προστασία και τη διεύρυνση της κατοικίας στο κέντρο της πόλης. Ο Δήμος Αθηναίων πρέπει να τοποθετηθεί επιτέλους επάνω στο ερώτημα ρύθμισης της βραχυχρόνιας μίσθωσης. Για την ενίσχυση της κατοικίας στο κέντρο της πόλης απαιτούνται επιλογές όπως η θεσμοθέτηση κανόνων στη βραχυχρόνια μίσθωση (π.χ. η εξαίρεση νομικών προσώπων και η ύπαρξη ορίου: 2 διαμερίσματα / ΑΦΜ στα φυσικά πρόσωπα) και η ταυτόχρονη δημιουργία κοινωνικών υποδομών όπως σχολεία και παιδικοί σταθμοί. Υποδομές απαραίτητες, αν σχεδιάζουμε για την πόλη και τους κατοίκους και όχι απλώς με όρους βιτρίνας και τουριστικής αναψυχής.

Μπορούμε να υπερβούμε το αδιέξοδο;
Από την πρώτη στιγμή επιλέξαμε, ως «Ανοιχτή Πόλη», να συντονίσουμε τον διάλογο που η Δημοτική Αρχή φοβήθηκε να κάνει. Έχοντας ήδη συνομιλήσει με περισσότερους από 30 φορείς έχουμε συγκεντρώσει έναν πλούτο από κριτικές και προτάσεις για τα λάθη και τις παραλείψεις του σχεδίου που υλοποιείται. Σε αυτή τη βάση θα καταθέσουμε μια συνολική πρόταση που θα υπηρετεί την ανάγκη για ένα ζωντανό κέντρο.

Μέσα στους κινδύνους όμως εμφανίζεται και μια ευκαιρία. Χωρίς να είναι στον σχεδιασμό της Δημοτικής Αρχής και εκκινώντας από την ανάγκη κριτικής, έχει ανοίξει ένας πλούσιος διάλογος για τα ζητήματα της πόλης. Το στοίχημα είναι να συνδέσουμε στον δημόσιο διάλογο τον άξονα της κριτικής με αυτόν των διεκδικήσεων.

Να εκφράσουμε τα αιτήματα που κατοχυρώνουν την πολυλειτουργικότητα του κέντρου. Να προστατεύσουμε και να ενισχύσουμε την κατοικία. Να διεκδικήσουμε την κοινωνική και αναπτυξιακή χρήση των άδειων δημοσίων κτηρίων. Να μιλήσουμε για τα σημεία που αγνοεί η πρόταση της Δημοτικής Αρχής, όπως π.χ. για τη Σταδίου και την ανάγκη επαναλειτουργίας των κινηματογράφων «Αττικό» και «Απόλλων» ή για το ξεχασμένο κομμάτι του Μουσείου / Πολυτεχνείου. Να πιέσουμε να προχωρήσει η ανάπλαση σε Τοσίτσα – Στουρνάρη και το άνοιγμα του «Ακροπόλ», με στόχο να αποτελέσει έναν ζωντανό κόμβο πολιτισμού. Να συγκρουστούμε με τον σχεδιασμό για την ανέγερση άλλης μιας τεράστιας ξενοδοχειακής μονάδας απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο και να διεκδικήσουμε την απαλλοτρίωση του χώρου ακριβώς για τις ανάγκες του Μουσείου.

Να επαναφέρουμε στον δημόσιο διάλογο τα ζητήματα προσβασιμότητας για τα ανάπηρα και εμποδιζόμενα άτομα και να διεκδικήσουμε την ενίσχυση των ΜΜΜ με μέτρα όπως η 24ωρη λειτουργία του μετρό Παρασκευή – Σάββατο και ένα πραγματικό σχέδιο για την απόκτηση δικτύου ποδηλατοδρόμων στην Αθήνα.

Τέλος, να επαναφέρουμε στον διάλογο τις ανάγκες που έχουν οι ξεχασμένες και από τη σημερινή Δημοτική Αρχή γειτονιές της πόλης. Απαλλοτριώσεις που ομόφωνα είχε ψηφίσει το προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο σήμερα έχουν παγώσει και η κατάσταση μιας σειράς χώρων πρασίνου όπως ο Λόφος του Στρέφη είναι τραγική. Αυτή τη μάχη έχουμε μπροστά μας και δεν θα κριθεί μόνο μέσα στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου αλλά κυρίαρχα μέσα στις γειτονιές της πόλης.

Νάσος Ηλιόπουλος για «Μεγάλο Περίπατο»: Βαδίζοντας σε αδιέξοδο