«Χωρίς τη μνήμη δεν είμαστε τίποτα», ακούγεται προς το τέλος της ταινίας του Λεωνίδα Βαρδαρού «Γυναίκες μαχήτριες – Η τριπλή απελευθέρωση» που μας κάλεσε να παρακολουθήσουμε στο Τριανόν, την Τρίτη 12/4, η Ανοιχτή Πόλη της 6ης Δημοτικής Κοινότητας.

Τριπλή απελευθέρωση από τον κατακτητή, τον προϊστάμενο, τον άντρα. Αίτημα για δικαιοσύνη που μετέτρεπε τον «κάτω κόσμο» της καθημερινότητας αυτών των γυναικών σε πεδίο γνήσιου ηρωισμού. Γυναίκες που διάλεξαν τη ζωή και την ελπίδα μέσα σε ένα περιβάλλον θανάτου, που πύκνωσαν με ενθουσιασμό τις γραμμές των αντιστασιακών οργανώσεων και διεκδίκησαν με θάρρος μια ζωή αξιοβίωτη.

Η σύντομη συζήτηση που ακολούθησε με τον Λεωνίδα Βαρδαρό και την ιστορικό Τασούλα Βερβενιώτη, επιβεβαίωσε πόσο έχουμε ανάγκη να κρατήσουμε τις μνήμες τους ζωντανές.

Σε ένα περιβάλλον απουσίας επαρκών δομών για την στέγαση και ένταξη των προσφύγων, αλλά και γενικότερης στεγαστικής κρίσης στην Αθήνα, κυβέρνηση και δημοτική αρχή εκκενώνουν τη δομή φιλοξενίας προσφύγων του Ελαιώνα, την ίδια δομή που λίγους μήνες νωρίτερα υποτίθεται σχεδίαζαν να μετατρέψουν σε ενταξιακή. Το κενό πρόνοιας για το σεβασμό των στοιχειωδών αναγκών και δικαιωμάτων των προσφύγων, γίνεται ιδιαίτερα οδυνηρό στην περίπτωση των παιδιών τους, τα οποία αναγκάζονται ήδη να εγκαταλείψουν τα σχολεία όπου φοιτούν, στη μέση της σχολικής χρονιάς, διακόπτοντας μια ευαίσθητη διαδικασία ένταξης και χωρίς να έχει γίνει μετεγγραφή τους σε άλλα σχολεία.

Την ώρα που Έλληνες και πρόσφυγες αντιμετωπίζουν τη συνδυασμένη απειλή της γενικευμένης ακρίβειας και της έλλειψης οικονομικά προσιτής στέγης, κυβέρνηση και δημοτική αρχή θα έπρεπε να έχουν έναν σχεδιασμό προσανατολισμένο στις κοινωνικές πολιτικές και στην εξασφάλιση κατοικίας για όλους. Οι λαμπερές αναπλάσεις με συνοδεία γηπέδων σίγουρα ενισχύουν το επικοινωνιακό προφίλ του δημάρχου, στη σκιά τους όμως οι ζωές εκατοντάδων προσφύγων διαταράσσονται βίαια και κυρίως χωρίς ορατή προοπτική επανένταξής τους στον αστικό κοινωνικό ιστό.

Η Ανοιχτή Πόλη, μαζί και με άλλες αυτοδιοικητικές κινήσεις και συνδικαλιστικούς φορείς, καταθέσαμε σήμερα διάβημα στο διοικητή της δομής φιλοξενίας προσφύγων του Ελαιώνα, και ζητήσαμε την παύση της διαδικασίας εκκένωσης και την αποτροπή της άνισης και άδικης μεταχείρισης των παιδιών, με τη βίαιη διακοπή της φοίτησής τους. Τόσο το αρμόδιο Υπουργείο, όσο και η δημοτική αρχή, θα πρέπει κάποια στιγμή να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να αναγνωρίσουν ότι οι ζωές των προσφύγων μετράνε.

Η Ανοιχτή Πόλη ήταν χτες 17/3 στο Κολωνάκι, με τον επικεφαλής της Νάσο Ηλιόπουλο, στη μαχητική συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατοίκων και σχολικής κοινότητας ενάντια στην απόφαση του Υπουργείου Παιδείας για κατάργηση του 26ου Γυμνασίου Αθηνών.
Κόντρα στην ομόφωνη βούληση του δημοτικού συμβουλίου, το Υπουργείο αφήνει μια ολόκληρη γειτονιά χωρίς καθολικά προσβάσιμο δημόσιο σχολείο, υπονομεύει το δικαίωμα της πρόσβασης των παιδιών στη δημόσια εκπαίδευση και αναστατώνει τον προγραμματισμό των οικογενειών.
Η Ανοιχτή Πόλη θα στηρίξει την προσπάθεια της τοπικής κοινωνίας να προσβάλει την απαράδεκτη υπουργική απόφαση και θα προτείνει στο δημοτικό συμβούλιο να καλύψει ο Δήμος Αθηναίων τα έξοδα αυτού του αγώνα. Οι ζωντανές και ασφαλείς γειτονιές που θέλουμε είναι γειτονιές με προσβάσιμες δημόσιες δομές για όλες και όλους.

Η Ανοιχτή Πόλη, με τον επικεφαλής της Νάσο Ηλιόπουλο, ήταν στις 9/3 στο άλσος Ιλισίων. Μαζί με κατοίκους της περιοχής, συλλόγους, φορείς και δημοτικές κινήσεις απαιτήσαμε από τις δημοτικές αρχές Αθήνας και Ζωγράφου να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να μεριμνήσουν για την επαναφύτευση των δέντρων που καταστράφηκαν στις πρόσφατες κακοκαιρίες, για τη φύτευση νέων δέντρων που να εξασφαλίζουν το υψηλό πράσινο στο άλσος, αλλά και για τη συντήρηση και αποκατάσταση των υποδομών, όπως του χαλικόδρομου και των μονοπατιών.
Η δημοτική αρχή Μπακογιάννη οφείλει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της: να ανταποκριθεί στα εύλογα αιτήματα κατοίκων και χρηστών της περιοχής και να φροντίσει για την αποκατάσταση των σημαντικών απωλειών σε πράσινο, καθώς και για την ουσιαστική φροντίδα ενός χώρου που παραμένει κακοσυντηρημένος, παρά το ότι αποτελεί σημαντικό πνεύμονα πρασίνου για την περιοχή, αλλά και ευρύτερα.

Την Τρίτη 15/2, η Ανοιχτή Πόλη, μαζί με τον επικεφαλής της κίνησης Νάσο Ηλιόπουλο και δημοτικούς συμβούλους, βρέθηκε στο πλευρό γονιών και εκπαιδευτικών που με μαζική κινητοποίηση απαίτησαν την απόρριψη των σχεδίων της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αθήνας, για μετατροπή του 26ου Γυμνασίου Αθηνών στη Μαρασλή σε Πειραματικό.

Ο εν λόγω σχεδιασμός απειλεί να στερήσει μια κεντρική περιοχή της πόλης από το μοναδικό δημόσιο σχολείο που διαθέτει και υπονομεύει το αυτονόητο δικαίωμα της πρόσβασης των παιδιών των κατοίκων στη δημόσια εκπαίδευση. Μετά από παρέμβαση της Ανοιχτής Πόλης, το θέμα συζητήθηκε τη Δευτέρα 14/2 και στο Δημοτικό Συμβούλιο, το οποίο ομόφωνα δήλωσε τη διαφωνία του με την εισήγηση της ΔΔΕ.

Στην σημερινή κινητοποίησή τους, κάτοικοι και σχολική κοινότητα ζήτησαν την ανάκληση της εισήγησης της ΔΔΕ Α΄ Αθήνας και την απόρριψή της από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων. Η Ανοιχτή Πόλη θα παρακολουθήσει το θέμα και θα στηρίξει το δίκαιο αίτημά τους. Οι ζωντανές και ασφαλείς γειτονιές που θέλουμε είναι γειτονιές με προσβάσιμες δημόσιες δομές για όλες και όλους.

Μαχητική συγκέντρωση των συμβασιούχων (covid και 3Κ) του Δήμου Αθηναίων, έξω από τη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου στην Τεχνόπολη, τη Δευτέρα 14/2.

Τόσο οι εργαζόμενοι που προσλήφθηκαν για τις ανάγκες αντιμετώπισης της διασποράς του κορωνοϊού, όσο και οι συμβασιούχοι που προέρχονται από την προκήρυξη 3Κ, αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας, παρά το γεγονός ότι το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας έχει ομόφωνα ομολογήσει ότι καλύπτουν μόνιμες ανάγκες των υπηρεσιών, στην κάλυψη των οποίων έχουν αποκτήσει σημαντική εμπειρία.

Η Ανοιχτή Πόλη έχει επανειλημμένα βρεθεί στο πλάι τους στα δικαστήρια, όπου έχουν αναγκαστεί να προσφεύγουν κάθε λίγο για να διεκδικούν το αυτονόητο: να συνεχίσουν να προσφέρουν υπηρεσίες που οι δημότες έχουν ανάγκη. Ζητήσαμε από τη δημοτική αρχή να αναλάβει την ευθύνη της και να ενεργήσει για τη διατήρηση της εργασίας τους. Η πρακτική της απαξίωσης των υπηρεσιών σε όφελος ακριβών και αναποτελεσματικών εργολαβιών πρέπει να σταματήσει τώρα. Θα διεκδικήσουμε αποφασιστικά την παραμονή των συμβασιούχων στην εργασία τους. Θα απαιτήσουμε αξιόμαχες, στελεχωμένες και ενισχυμένες δημοτικές υπηρεσίες για τους δημότες.

Η Ανοιχτή Πόλη, με τη δημοτική της σύμβουλο Μαίρη Βαβαγιάννη Μαυρή, ήταν και χτες Τετάρτη 15/12 στο πλευρό των εργαζομένων της 3Κ στα Δικαστήρια της Ευελπίδων, καταθέτοντας υπέρ τους στην προγραμματισμένη συζήτηση ασφαλιστικών μέτρων. Ο πρώτος στόχος, για ματαίωση των απολύσεων και χορήγηση εκ νέου προσωρινής διαταγής, μέχρι τη δημοσίευση της απόφασης, επιτεύχθηκε. Έτσι, οι 32 εργαζόμενοι παραμένουν στην εργασία τους, όπως επιβάλλεται άλλωστε από τις κρίσιμες ελλείψεις προσωπικού στο Δήμο Αθηναίων.

Η δημοτική αρχή οφείλει να αντιπαρατεθεί στην κυβερνητική αδιαφορία και να διεκδικήσει τις απαραίτητες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Η Ανοιχτή Πόλη θα συνεχίσει να διεκδικεί ισχυρές και αποτελεσματικές δημοτικές υπηρεσίες, ενάντια στην στρατηγική της απαξίωσης και αποψίλωσής τους.

To κτίριο όπου στεγαζόταν η σχολή Μιχαηλίδη στέκει σήμερα άδειο, κλειστό και ερειπωμένο στην οδό Σπύρου Τρικούπη. Μουτζουρωμένο και αδιάφορο στα μάτια των περισσότερων περαστικών. Είναι μάλλον ακόμη μια άγνωστη για τους πολλούς ιστορία των Εξαρχείων μόνο που σε αυτή πρωταγωνιστούν, μεταξύ άλλων, ο Ανδρέας Μπάρκουλης, ο Λευτέρης Βογιατζής, ο Νίκος Γαλανός, ο Στάθης Ψάλτης που σπούδασαν εδώ.

” Εγώ γράφτηκα στην σχολή το 1973, πήγαινα παράλληλα με τη νομική. Εδώ δίδασκαν η Μαίρη Αρώνη, με την οποία ο Μιχαϊλίδης ήταν παντρεμένος ένα διάστημα, ο Ανδρέας Φιλιππίδης, ο Μίμης Βεάκης, ο Θόδωρος Έξαρχος. Ο Μιχαιλίδης ήταν ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης, πολύ παρεξηγημένος, με φοβερές όμως ικανότητες. Ο άνθρωπος αυτός έβγαλε γενιές ηθοποιών. Άλλοι ηθοποιοί πήγαν σε αυτό που λέμε ποιοτικό θέατρο, άλλοι πήγαν στο εμπορικό” θυμάται ο Ρήγας Αξελός, ηθοποιός, δημοτικός σύμβουλος της Ανοιχτής Πόλης και λάτρης της Αθήνας.

Το Παλλάδιο Ωδείο

Στην συμβολή των οδών Τοσίτσα και Ζαΐμη βρίσκεται, επίσης εγκαταλελειμμένο, το κτίριο όπου επί δεκαετίες στεγαζόταν το Παλλάδιο Ωδείο. Ένα κτίριο του 19ου αιώνα το οποίο επεκτάθηκε ενσωματώνοντας αρχιτεκτονικά στοιχεία των διαφορετικών φάσεων της κατασκευής του.
“Είναι ένα σπάνιο κτίριο που έχει χαρακτηριστεί ως μνημείο. Η Ανοιχτή Πόλη πιέζει για να ανακατασκευαστεί και να αξιοποιηθεί όμως χρειάζονται πάρα πολλά χρήματα” λέει ο Ρήγας Αξελός.

Εμμονή το μετρό στην Πλατεία Εξαρχείων

Η κουβέντα που “καίει” βέβαια, το τελευταίο διάστημα στα Εξάρχεια είναι η κατασκευή στάσης του μετρό πάνω στην ιστορική πλατεία.
Σύμφωνα με τον σχεδιασμό, στο κέντρο της θα κατασκευαστεί η είσοδος-έξοδος. Στην συμβολή των οδών Στουρνάρη και Σπύρου Τρικούπη θα τοποθετηθεί το ασανσέρ για τα ΑΜΕΑ και στην γωνία της Θεμιστοκλέους θα γίνει η εγκατάσταση του εξαερισμού. “Η Ανοιχτή Πόλη λέμε να γίνει ακριβώς εδώ, στην Τοσίτσα μεταξύ του Αρχαιολογικού Μουσείο και του Πολυτεχνείου. Είναι πιο πρακτικό αφού ήδη υπάρχει διασύνδεση με άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς. Υπάρχει μια εμμονή για την πλατεία. Είναι μάλλον μιας πολιτικής φύσεως εμμονή παρά μια εμμονή που αφορά σε μια λειτουργικότητα ” τονίζει ο κ. Αξελός.

Ήταν κάποτε το θέατρο Αθήναιον

Το Ακροπόλ Παλάς δεσπόζει απέναντι στην οδό Πατησίων. Το κτίριο σχεδίασε στα μέσα της δεκαετίας του 1920 ο Σωτήριος Μαγιάσης κατόπιν ανάθεσης της οικογένειας Καραδόντη. Αυτό το αρχιτεκτονικό αριστούργημα, χαρακτηριστικό δείγμα της Art Nouveau, μετά από πολλές περιπέτειες, εγκατάλειψη και ταλαιπωρία, σήμερα στέκει ξανά υπέρλαμπρο και επιβλητικό μα παντελώς άδειο και βουβό. ” Το Ακροπόλ είναι ένα σπάνιο κτίριο, ήταν ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο. Πλέον το έχει πάρει το υπουργείο Πολιτισμού. Η ανακαίνισή του ολοκληρώθηκε από την προηγουμενη κυβέρνηση, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Είναι έτοιμο από τις αρχές του 2019 όμως το κτίριο παραμένει άδειο. Έπρεπε να λειτουργήσει και πρέπει να λειτουργήσει- να μπουν υπηρεσίες του υπουργείου, να φιλοξενηθούν θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις, μικρά μουσικά σύνολα. Δυστυχώς, όμως δεν αρχίσει καθόλου η λειτουργία του” σημειώνει ο Ρήγας Αξελός.

Λίγα μέτρα πιο κάτω λάμπει δια της απουσίας του πια το θέατρο Αθήναιον. “Αυτός ο ρημαγμένος χώρος, που είναι οικόπεδο, λένε ότι θα γίνει ξενοδοχείο. Εδώ ήταν το ιστορικό θέατρο Αθήναιον. Εδώ παίχτηκε το καλοκαίρι του 1973, εν μέσω δικτατορίας, το “Μεγάλο μας Τσίρκο” με την Τζένη Καρέζη, τον Κώστα Καζάκο, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, τον Νίκο Ξυλούρη, με μια μουσική μαγική του Σταύρου Ξαρχάκου και ζωντανή ορχήστρα” υπογραμμίζει ο δημοτικός σύμβουλος της Ανοιχτής Πόλης. “Εμείς λέμε ότι ο χώρος πρέπει να αξιοποιηθεί αλλιώς. Να γίνει χώρος πρασίνου ελεύθερος για τους κατοίκους της πόλης μας και όχι ξενοδοχείο” εξηγεί ο κ. Αξελός.

Οδός Σκαραμαγκά

Πιο πέρα η οδός Σκαραμαγκά. Ένα μικρός πεζόδρομος που γίνεται ακόμη μικρότερος λόγω των παρκαρισμένων οχημάτων. Στην γωνία με την Πατησίων βρίσκεται το περίφημο σπίτι της Μαρίας Κάλλας, η πολυκατοικία δηλαδή όπου η ντίβα της όπερας έζησε, ως παιδί, με τη μητέρα και την αδελφή της, για λίγα χρόνια σε ένα διαμέρισμα. Σε εκλεκτικιστικό ή νεωτερικό ύφος (Art Deco), η πολυκατοικία Παπαλεονάρδου ή Βίλα Σκαραμαγκά, είναι μια από τις πρώτες μεσοπολεμικές πολυκατοικίες της Αθήνας κι έχει σχεδιαστεί από τον Κώστα Κιτσίκη. Σήμερα, είναι εγκαταλελειμμένη και σφραγισμένη. “Το κτίριο είναι κηρυγμένο διατηρητέο μνημείο. Ο Δήμος Αθηναίων θα το ανακατασκευάσει μέσω της Ανάπλασης. Για να λέμε και τα καλά ο Δήμος Αθηναίων θέλει να το κάνει. Είναι ένα πάγιο αίτημα και του Βασίλη Βασιλικού” εισημαίνει ο Ρήγας Αξελός.

Στον αριθμό 4 της οδού Σκαραμαγκά ξεχωρίζει το τριώροφο κτίριο με τα πλούσια διακοσμητικά στοιχεία. Σχεδιασμένο επίσης από τον Κώστα Κιτσίκη είναι κι αυτό εκλεκτικιστικής τεχνοτροπίας. Σε αυτή την πολυκατοικία μετακόμισαν το 1945, μετά την εκτέλεση της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη, η μητέρα και ο αδελφός της.

” Απέναντι, στο υπόγειο λειτουργούσε στούντιο ηχογράφησης. Ήταν ένα από τα καλύτερα και πρώτα στούντιο ηχογράφησης δίσκων της Αθήνας. Το είχε φτιάξει ένας σπουδαίος ηχολήπτης ο Γιάννης Σμυρναίος. Εδώ ηχογραφήθηκε και η μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου για το Μεγάλο μας Τσίρκο” αναφέρει ο κ. Αξελός.

Πλατεία Βικτωρίας: We apologize for the stress

Η εγκατάσταση ύψους 10 μέτρων με τη φράση «We apologize for the discontent and stress that this may have cost you» είναι το πρώτο πράγμα που βλέπει κάποιος στην πλατεία Βικτωρίας αυτές τις ημέρες. Ο λόγος για τον οποίον ζητά συγγνώμη, μέσω της εικαστικής παρέμβασής του, ο Άντριαν Πάτσι μένει να απαντηθεί από τον κάθε έναν προσωπικά και απολύτως υποκειμενικά.

Στο κέντρο της πλατείας, από το 1937, δεσπόζει το μπρούτζινο άγαλμα του Johannes Pfuhl με την εγχάρακτη επιγραφή ΘΗΣΕΥΣ ΣΩΖΩΝ ΤΗΝ ΙΠΠΟΔΑΜΕΙΑΝ. Το έργο Γερμανού γλύπτη ενέπνευσε τον Λευτέρη Παπαδόπουλου για τους στίχους του τραγουδιού “Το άγαλμα”.

Σήμερα, γύρω από αυτό βλέπουμε να παίζουν μόνο παιδιά προσφύγων και μεταναστών. “Κοιτάξτε τη χαρά στα πρόσωπα τους. Δείτε πόσο ανέμελα παίζουν. Ο καθένας σε αυτή τη ζωή είναι όπως βλέπει τις πραγματικότητες. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Δεν μπορείς να την σταματήσεις. Όλη η ζωή στον πλανήτη βασίζεται στις μετακινήσεις των πληθυσμών” λέει ο κ. Αξελός.

Κύλαγε το τσέρκι στην οδό Φυλής

Από την οδό Δεριγνύ κατηφορίζουμε στην οδό Φυλής, έναν από τους μακρύτερους και παλαιότερους δρόμους της πόλης μας που, όμως, είναι γνωστός ως η Τρούμπα της Αθήνας.
Η οδός Φυλής έχει μήκος δύο χιλιομέτρων κι εκτείνεται από τα Κάτω Πατήσια μέχρι δυο τετράγωνα πριν την πλατεία Βάθης, διασχίζοντας γειτονιές όπως ο Άγιος Παντελεήμωνας, ο Άγιος Νικόλαος Αχαρνών, η Πλατεία Βικτωρίας, η Πλατεία Αμερικής. Η χάραξη του δρόμου έγινε το 1867 και η ονοματοδοσία του το 1893. Από τα τέλη του 19ου αιώνα, εύπορες οικογένειες άρχισαν να χτίζουν τις κατοικίες τους στην οδό Φυλής και την ευρύτερη περιοχή που τότε ήταν γεμάτη κήπους και περιβόλια ενώ είχε αναβαθμιστεί λόγω της ολοκλήρωσης του Πολυτεχνείου και του Αρχαιολογικού Μουσείου.

Οι περισσότερες πολυκατοικίες στην οδό Φυλής χτίστηκαν κατά τις δεκαετίες 1960 και ’70 αλλάζοντας ριζικά τον αρχιτεκτονικό και τον κοινωνικό χαρακτήρα του δρόμου και της ευρύτερης περιοχής. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 οι παλαιοί κάτοικοι άρχισαν να φεύγουν και οι οίκοι ανοχής να έρχονται. Και να μένουν, παρά τις έντονες αντιδράσεις των κατοίκων καθόλη τη δεκαετία του 1980. Η πτώση των ενοικίων, λόγω της περαιτέρω υποβάθμισης της περιοχής, προσέλκυσε χιλιάδες μετανάστες από τις αρχές του 1990 .

“Αν σας αρέσουν, πάρτε τους εσείς” μας λέει δυσανασχετώντας μια παλαιά κάτοικος της οδού Φυλής που, προφανώς, αναγνώρισε τον Ρήγα Αξελό. ” Το κτίριο φωτογραφίζουμε” την καθησυχάζει. “Πολλοί κάτοικοι είναι αγανακτισμένοι με την κατάσταση. Η αλήθεια όμως είναι ότι πλέον τη γειτονιά την κρατούν ζωντανή οι μετανάστες” μου εξηγεί ο κ. Αξελός καθώς περπατάμε στον πιο κακόφημο δρόμο της Αθήνας.

“Κάποτε εδώ ζούσαν μεσοαστικές οικογένειες. Φαίνεται και από τα σπίτια. Ποιος δεν έχει ακούσει τον στίχο “Κύλαγε το τσέρκι στην οδό Φυλής” του Πουλόπουλου; Τώρα, δυστυχώς, μόνο καλή φήμη δεν έχει η γειτονιά. Κάποιοι κάτοικοι επιμένουν , θέλουν να μείνουν στα σπίτια τους, άλλοι φεύγουν” συνεχίζει ο Ρήγας Αξελός, δημοτικός σύμβουλος με την Ανοιχτή Πόλη.

Τα περισσότερα από τα εναπομείναντα σπίτια της “άλλης εποχής” που έζησε η γειτονιά, λειτουργούν πια ως οίκοι ανοχής όπως μαρτυρούν τα κόκκινα λαμπάκια που λάμπουν καθόλη τη διάρκεια του 24ωρου. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, στην οδό Φυλής λειτουργούν νόμιμα 32 οίκοι ανοχής ωστόσο εκτιμάται ότι οι παράνομοι ανέρχονται σε αρκετές δεκάδες. Και τίποτα πια δεν θυμίζει την αθώοτητα που περιγράφει ως καθημερινή εικόνα το τραγούδι “Γέλαγε η Μαρία”.

Το άρθρο της Μάγδας Μπουλούκου στον 9,84 στον παρακάτω σύνδεσμο:
βόλτα στην πόλη με τον Ρήγα Αξελό

Μαζί με κατοίκους, φορείς και συλλογικότητες πολιτών των Πατησίων, δενδροφυτεύσαμε την Κυριακή 17/10 μέρος του κτήματος Δρακόπουλου (κυρίως με ελιές, λεμονιές και πικροδάφνες), υπογραμμίζοντας με αυτήν τη δράση την αποφασιστικότητά μας να διεκδικήσουμε την απόδοση του κτήματος στη γειτονιά ως ελεύθερου χώρου υψηλού πρασίνου, αναψυχής και πολιτισμού, με παράλληλη αποκατάσταση των ιστορικών κτιρίων που έχουν απομείνει στο χώρο. Η άρνηση της παράταξης του Δημάρχου να συζητήσει ουσιαστικά το θέμα και να δεσμευτεί για λύση του ιδιοκτησιακού ζητήματος θα απαντηθεί από τον αγώνα των κατοίκων και από τις δράσεις με τις οποίες οι ίδιοι θα υπερασπιστούν την ποιότητα της ζωής τους και το δημόσιο χαρακτήρα του πάρκου.
Η Ανοιχτή Πόλη θα ζητήσει από τη δημοτική αρχή να τοποθετηθεί.